Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα θέμα εγείρει μεγάλο διχασμό στην ελληνική κοινωνία. Ίσως επειδή τα αίτια είναι βαθύτερα, πολιτικά, κοινωνικά, εσωτερικά.
Τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν στην κορωνίδα ήταν ο άνθρωπος.
Αν υπήρχε περισσότερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα στο δημόσιο λόγο.
Αν η ενημέρωση λειτουργούσε.
Αν εφαρμόζονταν οι νόμοι.
Αν όλοι είμασταν ίσοι απέναντι στους νόμους και όχι κάποιοι πιο ίσοι από κάποιους άλλους.
Αν οι ταξικές διαφορές δεν καθόριζαν τα δικαιώματα.
Αν οι θεσμοί λειτουργούσαν….
Και χίλια δυο άλλα, αν και εφόσον, που δεν έχουν τελειωμό.
Οι ισορροπίες παραμένουν εύθραυστες, ίσως τώρα ακόμη περισσότερο, που η κοινωνία δοκιμάζεται από την υγειονομική κρίση και θα δοκιμαστεί ακόμη περισσότερο από την οικονομική που έρχεται.
Δυστυχώς το μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα από κακές πολιτικές επιλογές. Το ερώτημα είναι αν θα έχει τη σοφία να μην πέσει στην παγίδα μιας αποπροσανατολιστικής έντασης από τα πραγματικά προβλήματα.
Η πολιτική σύγκρουση είναι δεδομένη και όπως όλα δείχνουν θα είναι σφοδρή. Εξάλλου μόνο μέσα από τέτοιες συγκρούσεις υπάρχει μια αμυδρά ελπίδα.
Δυστυχώς, όμως οι κοινωνικοί αγώνες, πολλάκις έχουν κατασυκοφαντηθεί με υπαρκτό τον κίνδυνο, τώρα που φουντώνουν για μια σειρά αντικοινωνικών μέτρων και το ορατό ενδεχόμενο νέου μνημονίου, ενός στημένου ατυχήματος που μπορεί να σκορπίσει χάος προς όφελος πολιτικών σκοπιμοτήτων. Και αυτό πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψιν.
Ο ενδεχόμενος θάνατος του Κουφοντίνα, ενός απεργού πείνας που έχει καταδικαστεί και βρίσκεται στη φυλακή για δολοφονίες και εγκλήματα της 17 Νοέμβρη, δεν θα είναι ένα απλό «ατύχημα». Δεν θα είναι εκδίκηση. Δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή των νόμων. Δεν έχει να κάνει με το κράτος που δεν εκβιάζεται. Πατάει στο όριο με τα ανθρώπινα δικαιώματακαι βασικά στα αντανακλαστικά του φανατισμού και του εμφυλιοπολεμικούδιχασμούτης ελληνικής κοινωνίας.
Όλοι γνωρίζουν τα διεθνή δικαιώματα για τους κρατούμενους απεργούς πείνας αλλά και τους νόμους που ισχύουν, και γι’ αυτό υπάρχει η διάχυτη αίσθηση ότι δεν τυχαία η εξώθηση στα άκρα.
Απλά, όσο η Αθήνα θα φλέγεται σε liveσύνδεση προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, για τα αυτονόητα ενός πολιτικού, δικαιικού και κοινωνικού πολιτισμού, την ίδια ακριβώς ώρα θα θεσμοθετούνται νέα σκληρά αντεργατικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά μέτρα, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης.
Για σκέψου….
Γράφει ο Παναγιώτης Ι. Δρίβας
Πηγή: Εφημερίδα Polis
