Ο Πάνος Κοκκινόπουλος μίλησε για την καριέρα του, τις σειρές που έχει γυρίσει, τις σπουδές του, τις γυναικοκτονίες στη σημερινή εποχή, αλλά και αποκάλυψε την πραγματική υπόθεση που θα μπορούσε να μετατρέψει σε κωμωδία.
Ο σκηνοθέτης, δίνοντας συνέντευξη στην εκπομπή «Δύο στις 10», ανέφερε ότι το έγκλημα των Γλυκών Νερών θα μπορούσε να αποτελέσει μια επιτυχημένη μαύρη κωμωδία.
Αρχικά, για τα νέα του επαγγελματικά σχέδια είπε: «Το ένα πρότζεκτ είναι βασισμένο στο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ ‘Άγνωστο Παιδί” και το άλλο λέγεται “Η Αλίκη ση σκοτεινή χώρα” ή “Η Αλίκη στη χώρα των πτωμάτων”, μια μαύρη κωμωδία, είναι στο ανθρωποκτονιών. Όπου στο κάθε επεισόδιο ψάχνουμε μια γυναικοκτονία, κυρίως, αυτό είναι το τωρινό σπορ του Έλληνα. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια ιστορία που διατρέχει όλα τα επεισόδια».
Δείτε το βίντεο
Για το θέμα των γυναικοκτονιών που αποτελεί και πυρήνα της δουλειάς του, ο σκηνοθέτης σχολίασε: «Σε ένα μεγάλο κομμάτι ασχολούμαι με δολοφονίες και κυρίως με γυναικοκτονίες, που δεν είναι καινούργιο, είναι πολύ παλιό, απλά τώρα έγιναν της μόδας. Αλλά υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που οι γυναικοκτονίες αυξήθηκαν, στην Ελλάδα, τον παλιό καιρό, οι γυναίκες ήταν υποταγμένες, παντρευόντουσαν έναν άντρα που δεν αγαπούσαν, οι οποίος τις έδερνε, τις έβαζε και δουλεύανε, έπινε, μέθαγε και αυτές δεν είχαν πού να πάνε, δεν είχαν να φύγουν. Όσες αντιδρούσαν ή τις σκότωνε ο σύζυγος, ή σηκωνόντουσαν το βράδυ έπαιρναν ένα τσεκούρι και τον σκότωναν αυτές. Τώρα οι γυναίκες λένε όχι, “δεν σε θέλω”, αλλά οι άντρες έχουν την ίδια νοοτροπία που είχαν και τότε: “ποια είσαι εσύ που δεν θέλεις εμένα;”. Γιατί οι μαμάδες μεγαλώσαν τα παιδιά τους έτσι και ο άντρας ψάχνει στη γυναίκα τη μάνα του, ο άντρας θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του».
Επίσης, αναφέρθηκε στα δύο πτυχία που πήρε, αυτό της σκηνοθεσίας και της ψυχανάλυσης, όταν σπούδασε στη Γαλλία, αλλά και στο υπόβαθρο της οικογένειάς του.
Σε ερώτηση για το πώς επιλέγει τις υποθέσεις και ποιο είναι το κριτήριο, ο Πάνος Κοκκινόπουλος απάντησε: «Καταρχάς δεν γυρίζαμε ποτέ τις υποθέσεις, όπως ήταν, πάντα τις τροποποιούσαμε, ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμες, ή καλύτερα να πω φωτογραφίσιμες. Δεν το θεωρούσαμε ηθικό απέναντι στα θύματα, αλά και στους θύτες, ακόμα και στους θύτες, να τους διαπομπεύουν ακόμα μια φορά. Ξεκινάγαμε πάντα από το πώς ένας άνθρωπος φτάνει στο όριο του, ξεπερνά το όριο του και γίνεται δολοφόνος. Αυτό πάντα με ερέθιζε, πώς ξεπερνά αυτή τη λεπτή κόκκινη γραμμή που τον κάνει να ξεπερνά κάθε ηθικό φραγμό».
Ενώ, για την αληθινή υπόθεση που θα επέλεγε να κάνει σειρά, ο Πάνος Κοκκινόπουλος σημείωσε: «Θα μπορούσα να γεμίσω 10, 20, 50 κύκλους με όσα γίνονται. Είναι και λίγο κωμικό αυτό. Αν δεν ήταν τραγική η ιστορία του πιλότου, θα μπορούσε να γίνει μια καταπληκτική κωμωδία γιατί ο τύπος είναι για δέσιμο, δηλαδή είναι καραγκιόζης. Από την πρώτη μέρα φαινόταν πώς ήταν. Μόνο αν ακούσετε το ακουστικό που παίρνει την αστυνομία τηλέφωνο και έκανε ήχους στο τηλέφωνο… Σκεφτείτε το σαν κωμωδία: Ο τύπος σκοτώνει τη γυναίκα του, αυτοδένεται, παίρνει την αστυνομία κάνει καραγκιοζιλίκια, κάνει διάφορα, σκοτώνει το σκυλάκι του που δεν φταίει και σε τίποτα, ξυπνάει η γυναίκα δεν έχει πεθάνει και κάθεται από πάνω του που είναι δεμένος και τον πνίγει. Μετά πέφτει ξερή και αυτός έχει πεθάνει και αυτή ζει κανονικά με το παιδάκι της. Τι ωραία ιστορία! Δεν τιμωρείται ένας ένοχος; Θα ήταν και ωραία κωμωδία, μαύρη».
protothema.gr
