Μέρες τώρα προσπαθώ να βρω χρόνο για να γράψω αυτό το κείμενο, ένα κείμενο εγρήγορσης και πρόληψης έναντι των πιθανών πυρκαγιών στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στα Περιβολάκια.
Με αφορμή λοιπόν την καταστροφική πυρκαγιά στην Κορινθία ήρθε η ώρα ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του. Και φυσικά οι ευθύνες ξεκινάνε από την Ηγεσία, από την Διοίκηση και δόξα τον Θεό στην Ελλάδα έχουμε πολλούς Ηγέτες και ακόμα περισσότερους Διοικούντες.
Είναι πολύ εύκολο μετά από μία βιβλική καταστροφή και εκατόμβη νεκρών να θαφθούν οι ευθύνες, να κυλήσουνε κροκοδείλια δάκρυα, να ασκηθούν διώξεις πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, να γίνει εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, να μπεί το δάκτυλο στο μέλι των δωρεών, να εμφανίσει το εκτρωματικό πρόσωπό της η γραφειοκρατία και η πολυνομία, να παραμένουν 3 χρόνια μετά οικογένειες στον δρόμο.
Όμως τώρα και πριν την επόμενη καταστροφή είναι η ώρα να ακουστεί η φωνή της λογικής και ο κάθε φορέας να αναλάβει τις ευθύνες του.
Περιβολάκια.
Μία παρεξηγημένη περιοχή, ένας οικισμός που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την Εκάλη και την Πολιτεία, παρά μόνο ότι σε αντίθεση με τα παραπάνω οικιστικά δάση, βάλλεται συστηματικά από το Δασαρχείο Πεντέλης και την Δ/νση Δασών Ανατολικής Αττικής λες και πρόκειται για κάποιο αιωνόβιο δάσος το οποίο καταπατήθηκε και υλοτομήθηκε.
Η αλήθεια είναι ότι τα Περιβολάκια είναι μία Ιδιωτική Έκταση με Ιπποδάμειο ρυμοτομικό σύστημα, δρόμους 10 έως 20 μέτρα πλάτος, γεωτεμάχια άνω των 530 τ.μ. δημοτικό σύστημα ύδρευσης, δίκτυο ΔΕΗ, δίκτυο ΟΤΕ, Δημοτική Συγκοινωνία, νόμιμα και νομιμοποιημένα κτίσματα, ενορίες, χώρους συνάθροισης κοινού, χώρους πρασίνου, αθλητικές εγκαταστάσεις, παιδικές χαρές και περίπου 2000 μόνιμους και έως επιπλέον 2500 εποχικούς κατοίκους οι οποίοι συνεχώς αυξάνονται λόγω της αρμονικής συνύπαρξης της φύσης με τους κατοίκους.
Θυμάμαι ως παιδί τις εποχές που η κοινωνία ήταν ακόμα σε συνοχή και φτιαχνόντουσαν ομάδες πυροπροστασίας τους καλοκαιρινούς μήνες, προ κινητών, με τα wacky tokay ανά χείρας, τα ποδήλατα και τα παπιά επιστρατευμένα και τις ατελείωτες φιλοσοφικές μεταμεσονύκτιες φιλοσοφικές συζητήσεις παρέα με τον Γκιώνη που φώναζε τον χαμένο του αδερφό. Κάπως έτσι έμειναν τα περιβολάκια ατόφια, χωρίς να καούνε αλλά και όταν το 1979 μία πυρκαγιά ξέσπασε στην κορυφή, αμέσως οι μεγαλύτεροι πρόλαβα και την έσβησαν με απαράμιλλή αυτοθυσία και ηρωισμό, με πενιχρά μέσα επιστρατεύοντας τους δύο «νερουλάδες» της εποχής τον Πολυδεύκη και τον κ. Μήλα.
2021.
Μία χρονιά ουσιαστικά ανομβρίας. Ο τόπος έχει ξεραθεί από τα τέλη Απριλίου. Μία ασθένεια που προσβάλει τα πεύκα έχει κάνει την εμφάνισή της αυξάνοντας τον πληθυσμό των ξερών ατόμων και συμπιέζοντας την βιομάζα μαζί με τα σκουπίδια, τα ξερά κλαδιά, τις πευκοβελόνες, τα κομμένα χόρτα, τα απόβλητα από τα κλαδέματα προς μία κρίσιμη ποσότητα ικανή να κάνει την περιοχή πυριτιδαποθήκη.
Το αρμόδιο Δασαρχείο άφαντο ως προς τις δράσεις καθαρισμού, απομάκρυνσης της ξερής βιομάζας, προγραμματισμού περίθαλψης των άρρωστων πεύκων, καθαρισμού των ξερών. Πανταχού παρόν στις μηνύσεις όταν ο ιδιοκτήτης πάει να βάψει την μάντρα του με ασβέστη για την Πασχαλιά, όταν πάει να αντικαταστήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, όταν ο Δήμος θέλει να αντικαταστήσει το από αμίαντο δίκτυο ύδρευσης, να τοποθετήσει φωτιστικά Led στις κολώνες οδοφωτισμού ή να πυκνώσει το δίκτυο. Εκεί μας πιάνει η ευαισθησία, η νομιμότητα, η ευθύνη απέναντι στο δάσος.
Τα ίδια κάνατε και στο Μάτι. Που κυνηγάγατε τον κοσμάκη όταν καθάριζε τα ξερά κλαδιά, όταν καθάριζε τα σχίνα, όταν ο Δήμος Νέας Μάκρης υπέβαλε πρόταση Πολεοδόμησης. Τότε υψώσατε το ανάστημά σας, την εξουσία σας και είπατε όχι. Το Μάτι είναι δασική έκταση. Για να σας διαψεύσουν περίτρανα οι αεροφωτογραφίες του 1945 (που είχατε έτσι και αλλιώς) μετά την εκατόμβη των νεκρών.
Και φυσικά δεν τόλμησε κανείς να σας προσάψει ευθύνες. Είτε από άγνοια είτε από φόβο. Ελπίζω να μην γίνει το ίδιο και στα Περιβολάκια, μία μη δασική έκταση στις αεροφωτογραφίες του 1945, μία έκταση με χορτολιβαδικό χαρακτήρα, ιδιωτική, μη υπαγόμενη στις διατάξεις της Δασικής Νομοθεσίας. Μία έκταση που οι κάτοικοι άφησαν το πράσινο να αναπτυχθεί, τις περισσότερες φορές το φρόντισαν κιόλας, το πότισαν, το έκαναν κομμάτι της καθημερινής ζωής τους.
Δράσεις.
Σύσσωμοι οι φορείς, Δ/νση Δασών, Δασαρχείο, Δήμος, Πυροσβεστική, Σύλλογοι Οικιστών, απλοί κάτοικοι πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να θάψουν βαθιά τις έχθρες που τους χωρίζουν (γιατί έχουμε και αυτά με τους τρεις πρώτους) και να οργανώσουν δράσεις καταρχάς μείωσης της βιομάζας που είναι νεκρή εντός της περιοχής.
Η πολιτική προστασία πρέπει να αναρτήσει τα σενάρια εκκένωσης της περιοχής και να τα επικοινωνήσει με τους κατοίκους ώστε όλοι να ξέρουν πως να εκκενώσουν την περιοχή σε περίπτωση κρίσης και ανάλογα με την εστία – άνεμο.
Η πυροσβεστική υπηρεσία σε συνεννόηση με τους συλλόγους οικιστών και τους εθελοντές να οργανώσει ομάδες πυρασφάλειας τους επόμενους μήνες και οι πολίτες να απέχουν από κάθε εργασία που μπορεί εν δυνάμει να εκκινήσει κάποια πυρκαγιά.
Αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα.
Η επικίνδυνη περίοδος άρχισε.
Καλό καλοκαίρι.
Πέτρος Σαντ
M.Eng, Αγρονόμος & Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
MBA, IPMA-D
