Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα από εκείνο το βράδυ. Ακόμα δυσκολεύεται ο νους να συλλάβει το τι ακριβώς συνέβη…
Τα δέντρα που χρόνια κοσμούσαν τις γειτονιές μας δεν υπάρχουν πια. Αυλές, αμπέλια, πλαγιές… σκέτο κάρβουνο.
Περιουσίες καταστράφηκαν. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Αθώες ψυχές χάθηκαν σε μια στιγμή. Τόσο βίαια… τόσο μάταια…
Αλίμονο σ’ αυτούς που έφυγαν. Αλίμονο σ’ αυτούς που έμειναν να τους θυμούνται…
Ο ήλιος είναι λαμπερός μα η ψυχή μας μαύρη. Καθένας μαζεύει ο,τι μπορεί να μαζέψει.
Τα αποκαΐδια, τα συντρίμμια, τα κομμάτια του.
Ένας κόμπος στο λαιμό κι ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Αυτό μόνο έχει απομείνει.
Καταραμένη εκείνη η νύχτα. Να μη μας ξαναβρεί ποτέ τέτοιο κακό.
Χρύσα Βλαχάκη
Δημοτική Σύμβουλος Ραφήνας
