Η φωτιά είναι είναι πίσω μου.. θα καούμε όλοι ζωντανοί.. Ήταν τα λόγια της γειτόνισσας, που λίγο πριν είχε κατέβει από ένα σημείο που έβλεπε την φωτιά να πλησιάζει με ταχύτητα.. Αυτά ήταν τα μόνα λόγια που θυμάμαι πριν βάλω τα πόδια στην πλάτη μου..
Στο ενα αυτοκίνητο, το μόλις 14 μηνών κοριτσάκι μου με την γυναίκα μου και τον έναν σκύλο, να φεύγουν λίγα λεπτά πρώτου έρθει η φωτιά στο σπίτι μας.. Στο άλλο αυτοκίνητο η πεθερά μου με 97% αναπηρία, την βοηθό της και το άλλο μας σκυλί που τρομαγμένο κλαψουριζε συνέχεια.. Ο πεθερός μου και εγώ να ετοιμάσουμε το σπίτι, ο Θεός ξέρει γιατί πράμα..
Την ώρα που έφευγα, γυρίζω να κοιτάξω προς την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη.. μια κόλαση στα τριάντα μέτρα από εμένα.. φλόγες να καταπινουν τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και τις οροφές των γύρω σπιτιών.. κατέβηκα την κατηφόρα και απο τον πανικό μου δεν φώναξα σε κανέναν δεν κορναρα σε κανέναν.. δεν πίστευα το τι έβλεπα και βιωνα.. σταμάτησα μονο για κάποια δευτερόλεπτα για να σιγουρευτώ στο τι έβλεπα..
Εφόσον άφησα παιδί, γυναίκα, πεθερά στο σπίτι των γονιών μου γύρισα πίσω μαζί με τον πατέρα μου. Δεν θυμάμαι να μιλάω στον δρόμο.. Στην προσπάθεια μου να φτάσω ξανά στον νέο Βουτζα παίρνω τον εσωτερικό δρόμο που μονο οι ντόπιοι ξέρουν.. εκεί σε ρίχνει σε μια μικρή πλατεία.. στρογγυλό την φωνάζουμε..
Δεν είναι τυχαίο το σημείο.. ενώνει Ραφήνα, Βουτζα και μάτι με μικρούς εσωτερικούς δρόμους..Eκεί συνάντησα τέσσερις ραφηνιωτες μεταξύ των οποίων και τον πολυ καλο μου φίλο Χρήστο Λουκ. Είχαν κλείσει το ρεύμα προς Βουτζα και προσπαθούσαν να ξεμπλωκαρουν τον δρόμο καθώς από εκεί ερχόντουσαν άπειρα αυτοκίνητα προς όλες τις κατευθύνσεις.. κατανοώντας το κρίσιμο της κατάστασης έκατσα εκεί.. έπρεπε να ξεπλωκαρουμε την κίνηση πάσι θυσία.. η φωτιά ήταν πισω μας και ερχόταν με μεγάλη ένταση..
Μπορώ να γράφω ώρες για τα αμάξια που περνούσαν.. τον τρόμο που έβλεπα στα πρόσωπα τους..
ηταν χαμένοι, απεγνωσμένοι.. δεν ήξεραν που να πάνε.. Πως να ξεχάσω την Άρτεμις.. φώναζε, έκλαιγε και με παρακαλούσε να την αφήσω να περάσει προς Βουτζα.. ο άντρας της είχε καθηλωθει στο μίνι μάρκετ που διατηρούν στην πρώτη είσοδο..
Ένας ακόμη γνωστός μου, που δεν τον άφηνα να ανέβει με το αυτοκίνητο.. το παράτησε όπου βρήκε και έφυγε προς το σπίτι του.. είχε ανάγκη να φτάσει σε αυτό.. το έκανε με τα πόδια.. και ας ήξερε ότι βαδίζει ολοταχώς προς την φωτιά..
Θα σταθώ ομως στον Σπύρο.. Ο Σπύρος, αστυνομικός στο επάγγελμα, ήρθε με το περιπολικό και του ζητήσαμε να κλείσει τον δρόμο προς μάτι, καθως πολλοί έτρεχαν να μπουν σε αυτό για να γυρίσουν στα σπίτια τους και την οικογενεια τους..
Σαν τώρα το θυμάμαι.. έχει κάτσει μπροστά σε ένα αμάξι.. Πατάμε.. Πατάμε.. Εγώ δεν φεύγω από μπροστά σου.. εαν σε αφήσω να περάσεις, θα καείς ζωντανός… Και το αυτοκίνητο να προσπαθούσε συνέχεια να τον παρακάμψει.. Δεν έφυγε από μπροστά του ποτέ..
Εκείνη την ημέρα 23/7/18 πέντε άνθρωποι απεγκλωβισαμε εκατοντάδες ανθρώπους.. Δώσαμε μάχη με τον χρόνο και την φωτιά.. Εγκαταλείψαμε την θέση αυτήν μόνο όταν η φωτιά μας έφτασε στο ένα μέτρο… Εγκαταλείψαμε την θέση αυτήν οταν από το μάτι και τον Βουτζα δεν ερχόταν ουτε ενα αυτοκίνητο.. Νομίζαμε ότι τα είχαμε καταφέρει.. Δεν ξέραμε την φρίκη που είχε συντελεστει λίγα μέτρα από εμάς..
Την ιστορία αυτήν την λέω γιατί πρέπει να ακουστεί..
Πρέπει να βγει από μέσα μου, καθώς κάθε φορά που την σκέφτομαι, κλαίω.
Κλαίω που δεν καταφέραμε να σώσουμε παραπάνω ανθρώπους..
Βιωσαμε την φρίκη.. νιώσαμε την ανάσα του θανάτου να πλησιάσει.. σχεδόν να μας αγκαλιάζει.. Και δώσαμε μάχη.. την δική μας μάχη…
Ένα συγνώμη από εμάς, Εμάς που προσπαθήσαμε αλλά δεν καταφέραμε να σας βγάλουμε όλους..
Σάββας Ιωαννίδης
https://www.facebook.com/achatziapostolou/videos/10158468432802612
