Μέσα από τα εθνεγερτήρια σαλπίσματα της 25ης Μαρτίου που βγάζει από τον λήθαργο τις προτομές των ηρώων στο Πεδίον του Άρεως, του Σταθμού των Ενόπλων Δυνάμεων που αφυπνίζει την εθνικοφροσύνη στην ψυχή των νοικοκυραίων, της φωνής της μάνας μου που επιτάσσει «ώρα φαγητού», «ώρα ύπνου» ή «ώρα να πάρεις τα φάρμακά σου», μέσα σε τόσα πένθιμα σαλπίσματα, έχω κι εγώ τη δική μου τρομπέτα με την οποία επικαλούμαι ανάστασιν νεκρών, μικρών τε και μεγάλων, πραγματικών ή φανταστικών, όσων χάθηκαν και δεν βρίσκονται μήτε στα όνειρά μου…
«Πρόκειται για δέκα ιστορίες από την εφηβική μου ζωή στο πατρικό μου της οδού Χέυδεν στην πλατεία Βικτωρίας». Μ.Κ.
«Χωρίς να συστηθεί, ο αφηγητής γυρίζει τριάντα χρόνια πίσω και μιλά σε πρώτο πρόσωπο για την καθημερινότητά του από το 1945 μέχρι το 1949: στα παλαιότερα επεισόδια που αφηγείται είναι μόλις δεκατεσσάρων ετών, στα πιο πρόσφατα δεκαοκτώ. Η περίοδος είναι δύσκολη για τη χώρα, λόγω των πρόσφατων πληγών από τον πόλεμο και την Κατοχή, αλλά κυρίως λόγω του Εμφυλίου. Είναι όμως και για τον ίδιο μια δύσκολη εποχή, λόγω του περάσματός του στον προθάλαμο της ενήλικης ζωής». ΕΛΙΑΝΑ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΟΥ
Ο Μένης Κουµανταρέας γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών Κάρολος Μπερζάν και φοίτησε για σύντοµο χρονικό διάστηµα στη Νοµική και στη Φιλοσοφική Σχολή του ΠανεπιστηµίουΑθηνών. Εργάστηκε σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες ως το 1981 και ασχολήθηκε για λίγο µε τη δηµοσιογραφία. Κατά διαστήµατα έζησε στο Λονδίνο (1948), στο Βερολίνο (1970), ενώ έκανε σειρά οµιλιών σε πανεπιστήµια της Φινλανδίας (1984). Έπειτα από τέσσερις δίκες, το 1969 απαλλάχτηκε από την κατηγορία «περίασέµνου δηµοσιεύµατος», που του είχε απαγγελθεί από το στρατιωτικό καθεστώς για το Αρµένισµα. Το 1970 συµµετείχε στην αντιδικτατορική έκδοση Δεκαοχτώ κείµενα.
Ήταν ιδρυτικό µέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, πρόεδρος της εταιρείας θεάτρου Σκηνή και Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζή, µέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της ΚΟΕΜ του Στ. Ξαρχάκου και του Συµβουλίου των Φίλων της Ορχήστρας των Χρωµάτων.
Βραβεύτηκε µε το Κρατικό Βραβείο Διηγήµατος για τα έργα του Το αρµένισµα (1967) και Η µυρωδιά τους µε κάνει να κλαίω (1997), µε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήµατος για τα έργα του Βιοτεχνία υαλικών (1976) και Δυο φορές Έλληνας (2002) και µε το βραβείο Blue Book στην Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης το 2001 για το µυθιστόρηµά του Ο ωραίος λοχαγός.
Το 2008 τιµήθηκε µε το βραβείο του Ιδρύµατος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδηµίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Πρωτοεµφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1961, µεταφράζοντας στο περιοδικό Ο Ταχυδρόµος πεζά των Hemingway, Joyce και Moravia.
Το 1962 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγηµάτων Τα µηχανάκια. Έχει γράψει πλήθος κριτικών και άρθρων και έχει σηµαντικό µεταφραστικό έργο. Έργα του έχουν µεταφερθεί στον κινηµατογράφο και στην τηλεόραση και έχουν µεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. To 2014 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη ο Θησαυρός του χρόνου και το 2015 η Σειρήνα της ερήµου, το τελευταίο του µυθιστόρηµα.
Ο Μένης Κουµανταρέας πέθανε το 2014 στην Αθήνα.
