Η ζωή και η μοίρα μας υπενθυμίζουν πολλές φορές, τόσο σκληρά, πόσο μικροί είμαστε όλοι μπροστά τους. Τι να πει κανείς για τον χαμό ενός παιδιού, ενός νέου παιδιού γεμάτο όνειρα, γεμάτο ζωή, γεμάτο ζωντάνια. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την αίσθησή μου. Σε αυτές τις στιγμές, τα βαθιά ταλαιπωρημένα λόγια είναι άχρηστα. Είμαι βαθιά πληγωμένος και οι λέξεις δεν αρκούν για να εκφράσουν τη θλίψη που αισθάνομαι για την απώλεια του Αντρέα.
Τι να πει κανείς όταν ένα παιδί φεύγει από κοντά μας μόλις στην αρχή της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, ένα παιδί που μεγάλωσε με εμάς και μεγαλώσαμε και εμείς μαζί του, ένα παιδί με ήθος, καλόκαρδο, χαμογελαστό, καλοσυνάτο. Κανείς δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για μια απώλεια. Η απώλεια έρχεται σαν τον σιωπηλό άνεμο, μια ώρα που κανείς δεν περιμένει. Η ώρα αυτή, η χειρότερη για κάθε γονιό ήρθε δυστυχώς και για τους δικούς μου φίλους, τη Μίνα και τον Ιάκωβο. Πως μπορούν να πιστέψουν ότι το παιδί τους, ο πολυαγαπημένος τους Αντρέας «έφυγε» από κοντά τους.
Λέγεται απ’ όλους ότι ένας γονιός θα έδινε τη ζωή του για το παιδί του, αλλά η δύναμη αυτού του συναισθήματος γίνεται κατανοητή μόνο όταν κάποιος φτάνει να ζει, ενώ το παιδί του όχι. Είναι ανείπωτος ο πόνος για τη μητέρα του Αντρέα, για τον πατέρα του, για την αδερφή του, για την οικογένειά του, για τους συγγενείς του, για τους φίλους του. Κρίμα, κρίμα, κρίμα, έσβησε τόσο νωρίς. Μια προσευχή, ένα λουλούδι, ένα κερί και λυπημένα δάκρυα από όλους μας. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ !
Σπύρος Παππάς
