«Δολοφονία στην Καλλιθέα – Γάζωσαν 33χρονο», «Άγρια δολοφονία στη Λάρισα – Τον σκότωσαν με 15 μαχαιριές», «Έπνιξε και πέταξε το παιδί της στα σκουπίδια». Αυτοί οι τίτλοι μας σοκάρουν, μας εξάπτουν την περιέργεια, μας γεμίζουν φόβο και ανασφάλεια. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που αφαιρείται μια ανθρώπινη ζωή.
Το αστυνομικό ρεπορτάζ έχει πάντα κάτι το ελκυστικό. Θεωρούμε πως αυτές οι ιστορίες απέχουν από το σπίτι μας, ίσως να μην μπορούμε να αντιληφθούμε την έκταση και όλη τους την τραγικότητα και ορισμένες φορές τις διαβάζουμε, όπως διαβάζουμε ένα καλό αστυνομικό: Παρακολουθώντας την υπόθεση, τα δεδομένα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αναζητώντας πληροφορίες για το θύμα και τον θύτη.
Για αυτά τα εγκλήματα γράφει και ο Βαγγέλης Γιαννίσης στο νέο του βιβλίο. Για τα εγκλήματα της διπλανής πόρτας, υποθέσεις που μας αφήνουν μουδιασμένους. Για ανθρώπους που δεν γνωρίζουν πως περπατούν την τελευταία ευθεία της ζωής τους. Για πτώματα που ανακαλύπτονται σε κάποια χωματερή, σε κάθε στάδιο αποσύνθεσης, διαμελισμένα ή άθικτα. Τυλιγμένα με μια ή περισσότερες σακούλες σκουπιδιών. Σε μερικά από αυτά, ούτε η νεκροτομή δεν μπορεί να αποκαλύψει την αιτία θανάτου. Θύματα που έχουν πεθάνει με κάθε λογής τρόπο: μαχαιρωμένα, πυροβολημένα, στραγγαλισμένα, πνιγμένα ή δηλητηριασμένα.
Μια από τις συγκλονιστικές υποθέσεις με την οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας είναι η ανθρωποκτονία ενός 6χρονου κοριτσιού από τον ίδιο τον πατέρα του. Πρώην αστυνομικός, επαγγελματίας, πρότυπο πατέρα και συζύγου για την κοινωνία. Ή, τουλάχιστον, αυτή είναι η εικόνα που ο ίδιος επιδίωκε να προβάλλει.
Η ιστορία ξεκινά όταν ο ίδιος εμφανίζεται στο αστυνομικό τμήμα δηλώνοντας την υποτιθέμενη εξαφάνιση της κόρης του. Ύστερα από τουλάχιστον 12 ώρες εξαντλητικής ανάκρισης, μετά από απίστευτους χειρισμούς από τους πιο ειδικούς του Τμήματος, ο πατέρας ομολόγησε το έγκλημα. Ο Βαγγέλης στο βιβλίο του μας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη διαδικασία που ακολουθείται και τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτή την εξαντλητική –σωματικά και πνευματικά– δουλειά.
Στη συγκεκριμένη ιστορία, περιγράφεται αναλυτικά η διαδικασία της ανάκρισης. Γιατί η ανάκριση είναι επιστήμη και τέχνη μαζί. Γιατί ενώ υπάρχουν σημαντικά συγγράμματα, υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Ο ανακριτής πρέπει να πείσει μέσα σε πολύ λίγο χρόνο έναν άνθρωπο που έχει διαπράξει ανθρωποκτονία, να ανοίξει την καρδιά του, να πει στον αξιωματικό που έχει απέναντί του τι συνέβη με την κάθε λεπτομέρεια.
Ένας καλός ανακριτής προσπαθεί να πουλήσει μια εκδοχή της αλήθειας ώστε να αρέσει στον ύποπτο και να την αγοράσει. Και υπάρχει μια λέξη που σχεδόν μαγικά απελευθέρωσε και τον δράστη –στην προκειμένη περίπτωση– από το βάρος και τον βοήθησε να μιλήσει, να ομολογήσει, να πει μια πειραγμένη εκδοχή της αλήθειας.
«Η κακιά η στιγμή. Καταλαβαίνουμε πως αν γύριζες τον χρόνο πίσω, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Δεν είσαι κανένας εγκληματίας. Ήταν ατύχημα». Είναι η αρχή του νήματος για μια αποτρόπαια δολοφονία. Είναι το παγωμένο πρόσωπο του θύτη κατά την ομολογία, σαν να μιλάει για το έγκλημα που έχει διαπράξει κάποιος άλλος. Είναι το βάρος στους ώμους των αξιωματικών που πρέπει να ανακοινώσουν στη σύζυγό του ότι ο άνδρας της σκότωσε την κόρη τους. Είναι ο χρόνος, η κούραση, το έγκλημα, οι φόβοι, οι ανασφάλειες. Μια υπόθεση κλείνει και μια νέα μέρα θα ξημερώσει στο γραφείο. Είναι, όμως, πράγματι έτσι;
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης βρισκόταν καθημερινά για έναν χρόνο στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ, στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας. Συνεργάστηκε πολύ στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος, καταγράφοντας κάθε λεπτομέρεια. Και σε αυτό το ταξίδι μας πήρε μαζί του, μας έκανε μέρος πέντε συγκλονιστικών ιστοριών, μας έβαλε στα άδυτα της ΓΑΔΑ. Κι αυτό που έχει πετύχει είναι μοναδικό.
Διαβάστε τις πρώτες 30 σελίδες του βιβλίου.
