Το 2018 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ΑΕΚτζήδων χάρη στους Δημήτρη Μελισσανίδη και Μάκη Αγγελόπουλο.
Αυτό που ζούνε αυτές τις μέρες οι φίλαθλοι της ΑΕΚ θα μπορούσε να εξηγηθεί με την βοήθεια της μεταφυσικής εάν δεν υπήρχαν ο Τίγρης και ο Μάκης Αγγελόπουλος στους οποίους υποκλίθηκε ακόμη και η Ιστορία.
Από την Κοκκινιά στη Wall Street
Όταν έρχεσαι σε επαφή με τη ζωή του Δημήτρη Μελισσανίδη ένα είναι το συμπέρασμα, ότι τα έχει όλα. Όπως ο ίδιος υποστηρίζει χρειάστηκε να παλέψει πολύ στη ζωή του ωστόσο σήμερα απολαμβάνει τη θέση ανάμεσα στους πλουσιότερους του τόπου. Πάμε να δούμε την ιστορία του μέσα από δικές του εκμυστηρεύσεις αλλά και από γεγονότα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
«Τίποτε στη ζωή δεν είναι εύκολο όταν ξεκινάς, όχι από το μηδέν αλλά από το μείον».
Με τη φράση αυτή απαντά ο 63χρονος επιχειρηματίας Δημήτρης Μελισσανίδης σε όσους τον ρωτούν πώς έφτασε ψηλά και πόσο μόχθησε γι’ αυτό. Όπως θυμούνται και σήμερα οι φίλοι του στον Κορυδαλλό και στην Κοκκινιά, όντως ξεκίνησε από το μείον όπως ακριβώς και ο πατέρας του, ο Γιώργος ή Ζώρας Μελισσανίδης. Ο πατέρας του Δημήτρη Μελισσανίδη το 1938 εγκατέλειψε την εστία του στον Καύκασο και βρέθηκε ανέστιος στην Κοκκινιά. Όπως ακριβώς οι Πόντιοι, έτσι κι εκείνος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με έναν μπόγο στην πλάτη και την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα, στην καρδιά. Όλα έχουν τον συμβολισμό τους και την αξία τους, όπως εξελίσσονται στον χώρο και τον χρόνο.
Όσον αφορά τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ο χώρος ήταν ίσως αυτός που του ταίριαζε περισσότερο. Λαϊκές συνοικίες όπως ο Κορυδαλλός και η Κοκκινιά με αλάνες, παράγκες, σπιτάκια με μικρές αυλές γεμάτες λουλούδια και προσφυγιά. Η οικογένειά του, δε, βίωνε και τη μοναξιά, αφού εκεί δεν είχαν ούτε συγγενείς ούτε φίλους.
Από τα φτωχόσπιτα της Κοκκινιάς πέτυχε στην πορεία της ζωής του που κύλησε σαν παραμύθι με πρίγκιπες και δράκους, τον απόλυτο στόχο. Με ό,τι καταπιάστηκε βγήκε νικητής και κατάφερε από τις επιχειρήσεις του να έχει βγάλει δισεκατομμύρια δολάρια.
Ίσως ταιριάζει περισσότερο με σενάριο ταινίας: Τζαμάικα, Αραβικός Κόλπος, Σιγκαπούρη, Κίνα, πετρέλαια, ο ΟΠΑΠ, μάχες και πάλι μάχες έως την καταξίωση. Σε αυτήν τη διαδρομή κέρδισε χώρο και τη μεγάλη του αγάπη, την ΑΕΚ. Καταξίωση, αποχώρηση, επανεκκίνηση και όλα υπό τη σκέπη της «Αγιάς Σοφιάς», του γηπέδου που έρχεται να ξυπνήσει θύμησες για τους πρόσφυγες που έστησαν τη ζωή τους στη Φιλαδέλφεια.
Όλα τυλιγμένα με μια κλωστή που άρχισε να ξετυλίγεται από τον Καύκασο για να φτάσει παντού, με τα ματωμένα χρώματα του Πόντου. Γιατί ο Πόντος δεν είναι μόνο τραγούδια, κλάμα και φολκλόρ.
«Το όνομά μου έχει μέλι, έχει όμως και σανίδα. Εξαρτάται από το τι θέλει κανένας από εμένα»! Αυτή είναι η αντρίκια φιλοσοφία της Νίκαιας, του Κορυδαλλού και του Κερατσινίου. Των γειτονιών δηλαδή στις οποίες ο επιχειρηματίας ανδρώθηκε, έζησε και τις οποίες εξακολουθεί συχνά να επισκέπτεται. Γιατί είπαμε: Ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν ξεχνά ποτέ τις ρίζες του. Όταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης εργαζόταν ως εκπαιδευτής στη σχολή οδηγών του πατέρα του στη Νίκαια και έκανε μαθήματα με το μίνι κούπερ κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξή του. Ξεκινώντας από εκείνο το τιμόνι βρέθηκε να οδηγεί τις επιχειρηματικές εξελίξεις.
Κάποτε είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επίκαιρα, στον δημοσιογράφο Δημήτρη Ανδριόπουλο:
«Ο πατέρας μου ήταν Πόντιος και αριστερός. Αυτό, για την εποχή εκείνη ήταν αρκετό ώστε να μην προσανατολίζεται κανείς και να μην ελπίζει στο δημόσιο. Εν πάση περιπτώσει, το δημόσιο δεν το σκέφτηκα ποτέ ως λύση για μένα. Πάντα μου άρεσε ο ανταγωνισμός, η αίσθηση ότι θα αγωνιστείς στην ελεύθερη αγορά, θα σκεφθείς, θα επινοήσεις τις λύσεις που δεν έχει επινοήσει ο άλλος και θα νικήσεις.
Αυτό έκανα στη σχολή οδηγών, που ήταν η πρώτη μόνιμη επαγγελματική μου απασχόληση, αυτό έκανα και αργότερα, όταν ασχολήθηκα με τη ναυτιλία και τα πετρέλαια. Η σχέση που είχα πάντα με τη δουλειά μου, ό,τι δουλειά και να έκανα, δεν ήταν σχέση διεκπεραίωσης και απλής διαχείρισης. Πάντα ήθελα να επιλέγω την καινοτομία, μ’ άρεσαν αυτό που λέμε οι “μπροστινές κινήσεις”. Πρέπει να έχεις μια, ας πούμε, “ερωτική” σχέση με τη δουλειά που κάνεις. Η δημιουργία, η πρωτοπορία, να σκεφθείς και να εφαρμόσεις κάτι καινοτόμο και πρωτοποριακό πριν από τον άλλον, είναι μερικά από τα στοιχεία, από τα λεγόμενα “μυστικά” της επιτυχίας. Πάντα στη ζωή μου προσπαθούσα να κάνω εκείνο που δεν είχαν κάνει οι άλλοι.»
Στο παρελθόν υπήρξε play maker στην ομάδα Νικαίας μιας άλλης εποχής. Τελικά διακρίθηκε αλλού και όχι στο μπάσκετ παρότι λένε ότι είχε πολύ γλυκό χέρι…
Η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο και την ΑΕΚ, ξεκίνησε το 1992, όταν έγινε ιδιοκτήτης και πρόεδρος του συλλόγου. Αποχώρησε από τον προεδρικό θώκο της ομάδας το 1993 επιστρέφοντας πάλι το 1994 για να αποχωρήσει τελικώς και από την ιδιοκτησία το 1995.
Την περίοδο 1998 – 1999 διετέλεσε πάλι πρόεδρος της ομάδας, υπό την ιδιοκτησία της ENIK Group. Το καλοκαίρι του 2013, ενώ η ΑΕΚ υποβιβάστηκε αρχικά στη Β’ και στη συνέχεια στη Γ’ κατηγορία, λόγω πτώχευσης της ΠΑΕ, ο Μελισσανίδης επέστρεψε στα κοινά του συλλόγου.
Σήμερα, ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι ο άνθρωπος που μεσουρανεί στα επιχειρηματικά δρώμενα της χώρας. Δεν συγκαταλέγεται, όμως, απλώς στους «top» της οικονομικής ζωής της Ελλάδας, αλλά δίνει πλέον ηγετικό παρόν σε όλο τον πλανήτη. Το ψευδώνυμο που του έχει αποδοθεί είναι «Τίγρης».
Το 2015 είχε συμπεριληφθεί στη λίστα του Forbes με τους 500 πιο πλούσιους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, με περιουσία 3.4 δισεκατομμύρια δολάρια . Βρέθηκε όμως και στη λίστα με τους 100 κορυφαίους επιχειρηματίες της ναυτιλίας από τη Lloyd’s (2013).
Τον Ιανουάριο του 2014 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος τον τίμησε με το οφίκιο του Άρχοντα Κουροπαλάτου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, τίτλος που δόθηκε για πρώτη φορά από τον 15ο αιώνα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τον υποδέχθηκε ο ίδιος ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, ο οποίος όπως λέγεται εντυπωσιάστηκε από το πάθος με το οποίο μιλούσε για τις μπίζνες. Ούτε ότι του έσφιξε το χέρι με εγκαρδιότητα ο πρόεδρος της Wall Street.
Ο Έλληνας επιχειρηματίας κατάφερε να περάσει το κατώφλι των παλατιών και των εμίρηδων. Στις βίλες των κορυφαίων εκπροσώπων του επιχειρηματικού και πετρελαϊκού λόμπι. Τα τάνκερ του, η μητρική εταιρεία Aegean Marine Petroleum και όχι μόνο αυτή, ήταν το διαβατήριό του.
Ο Έλληνας επιχειρηματίας έχει τη φήμη ενός ανθρώπου που συνδυάζει την τόλμη, το ρίσκο και την εκρηκτικότητα. Αν δεν διέθετε τα συγκεκριμένα στοιχεία στον χαρακτήρα του καθώς και αν δεν ήταν «εργασιομανής», ίσως και να μην είχε καταφέρει να κτίσει μία αυτοκρατορία που αξίζει 6 δισ. δολάρια. Δεν θα είχε αποκτήσει ένα στόλο πάνω από 70 δεξαμενόπλοια, σταθμούς ανεφοδιασμού πλοίων με καύσιμα από την Καραϊβική μέχρι το Γιβραλτάρ, την Aegean Oil με τα 600 πρατήρια βενζίνης στον ελλαδικό χώρο και με το μερίδιο του 11% της αγοράς.
Όταν οι άλλοι «κουμπώνονται» εκείνος… βλέπει project, ευκαιρίες, επενδύει και τολμά. Τρανό παράδειγμα η Aegean Power, η εταιρεία που δημιούργησε στην εμπορία ηλεκτρικής ενέργειας.
Βέβαια, η ζωή δεν είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα. Ακόμα και ο πιο επιτυχημένος βρίσκεται πολλές φορές σε δίνη προβλημάτων και παιχνιδιών ανταγωνισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος από την εποχή που πρωτοξεκίνησε με μια μικρή μπάριζα να δραστηριοποιείται στο χώρο των πετρελαιοειδών και των καυσίμων, συνήθιζε να λέει «χτυπήθηκα επτά φορές, για να σηκωθώ οκτώ».
Η εισηγμένη στη Νέα Υόρκη Aegean Marine έχει πολλές φορές «ταράξει τα νερά» της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας και βρίσκεται σταθερά στον «αφρό» με επιθετικές κινήσεις.
Ο αυτοδημιούργητος Δημήτρης Μελισσανίδης έχει προβεί σε μερικά από τα μεγαλύτερα deal της ελληνικής ναυτιλιακής σκηνής και έχει καταφέρει να «χτίσει» 18 σταθμούς ανεφοδιασμού σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στο Γιβραλτάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σιγκαμπούρη, τον Παναμά, το Χιούστον, στη νευραλγική περιοχή του Πράσινου Ακρωτηρίου κ.α.
Όταν ρωτούν τον Δημήτρη Μελισσανίδη ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του, εκείνος απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη «η οικογένειά μου, η σύζυγός μου Τζένη και ο γιος μας, Γιώργος».
ΜΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ>2018 ΟΠΩΣ 1968!
Ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι από τις ξεχωριστές περιπτώσεις παραγόντων. Ξεχωριστές για τις εποχές που ζούμε. Μοιάζει περισσότερο με παράγοντες παλιάς κοπής, αυτούς που δεν έβαζαν για να πάρουν, αλλά έβαζαν γιατί έτσι γούσταραν. Δεν ξέρω αν ο Αγγελόπουλος είναι τόσο ρομαντικός όσο δείχνει, είμαι σίγουρος όμως πως αν υπήρχαν παράγοντες με τη δική του φιλοσοφία και άποψη για την ομάδα τους, τότε το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα-έγραφε ο Αρης Λαούδης τον περασμένο Φεβρουάριο στο Sport24.
Ο Αγγελόπουλος μπορεί να έχει κάνει ένα εκατομμύριο λάθη στο αγωνιστικό μάνατζμεντ της μπασκετικής ΑΕΚ, να έχασε ένα κάρο χρήματα (ο ίδιος έχει υπολογίσει πως έχει βάλει κοντά στα 9 εκατομμύρια ευρώ) για να φτάσει μέχρι κατάκτηση του Κυπέλλου αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει έναν φίλαθλο (κι όχι οπαδό) στη σημερινή εποχή.
Πολλές φορές άλλωστε τα «συμφέροντα» ενός φιλάθλου του μπάσκετ κι ενός οπαδού μιας ομάδας δεν ταυτίζονται. Κάθε άλλο. Ο φίλαθλος, για παράδειγμα, δεν βάζει σε προτεραιότητα τον τίτλο, ούτε αισθάνεται το «πρόεδρε, στα τρώνε» όταν χάνει η ομάδα του.
Το πρώτο ζητούμενο για τον φίλαθλο είναι να αισθάνεται πως ο άνθρωπος που βάζει τα λεφτά του σέβεται τον ίδιο, το άθλημα και στο τέλος την ομάδα που υπηρετεί. Για έναν φίλαθλο άλλωστε το άθλημα είναι πάνω από την όποια ομάδα…
Ναι, μπορεί οι οπαδοί της ΑΕΚ να είχαν την απαίτηση από το πρώτο βράδυ να στεφθούν πρωταθλητές ή να νιώσουν την αύρα του ’68. Να είχαν την απαίτηση να φτάσουν στην κορυφή γρηγορότερα απ’ ό,τι έφτασαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι του Ολυμπιακού. Να μην άντεχαν να βλέπουν την ομάδα τους να χάνει ματς που τα θεωρούσαν σίγουρα και με περίσια ευκολία να φώναζαν το γνωστό «Μάκη, στα τρώνε». Ο φίλαθλος του μπάσκετ όμως έχει περισσότερους από έναν λόγο να αισθάνεται χαρούμενος που ένας άνθρωπος με τη φιλοσοφία του Μάκη Αγγελόπουλου είναι εκεί, πρώτα σεβόμενος το μπάσκετ κι εν συνεχεία σεβόμενος και αναπτύσσοντας το brand της ΑΕΚ.
Ναι, ο Αγγελόπουλος δεν είναι απ’ αυτούς που θα επιδιώξει να… βγάλει το μάτι του αντιπάλου για να δει ο ίδιος άσπρη μέρα. Δεν είναι από τους παράγοντες που θα απειλήσει, θα εκβιάσει για να νικήσει. Δεν είναι απ’ αυτούς που θα τρέξει πρωινά Τρίτης στην ΚΕΔ για να φέρει τα πάνω – κάτω και να προετοιμάσει την επόμενη διαιτησία. Λάθη; Πολλά, δεκάδες, ίσως περισσότερα απ’ όσα του αναλογούσαν στο 3,5 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ΑΕΚ. Εχει χάσει χρήματα; Προφανώς κι έχει χάσει. Αραγε ποιος από τους μεγάλους παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ δεν έχασαν μέχρι να μάθουν; Αντιθέτως, αυτό που δείχνουν τα νούμερα είναι πως ο Μάκης Αγγελόπουλος έφτασε στη βρύση πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι έφτασαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι στο ξεκίνημά τους.
Οι πρώτοι μπήκαν στον Παναθηναϊκό το 1987, πανηγύρισαν το πρώτο τους τρόπαιο το 1993, σ’εκείνο τον περιβοητο τελικό Κυπέλλου με τον Αρη στο ΣΕΦ. Εξι χρόνια ξόδευαν, ξαναξόδευαν, γνώριζαν ήττες ντροπιαστικές για τα λεφτά που δαπανούσαν, αλλά ήταν εκεί, έμαθαν κι εν συνεχεία έχτισαν τη μεγαλύτερη Αυτοκρατορία στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Το πρώτο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός με τους Γιαννακόπουλους στο τιμόνι το πήρε το 1998, 11 χρόνια μετά την είσοδό τους κι αφού είχαν ξοδευτεί περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ!
Οι Αγγελόπουλοι πέρασαν τα ίδια… Μπήκαν στον Ολυμπιακό το 2006, χαμογέλασαν για πρώτη φορά στον τελικό Κυπέλλου του 2010, για να ακολουθήσει το πρωτάθλημα του 2012 και η Ευρωλίγκα την ίδια χρονιά. Οσο για λεφτα; Αμέτρητα…
Ο Μάκης Αγγελόπουλος λοιπόν που έχει δεχτεί αυστηρότατη κριτική για τις (λανθασμένες) κινήσεις του κατά καιρούς, τα κατάφερε πολύ νωρίτερα. Μπήκε στην ΚΑΕ ΑΕΚ τον Οκτώβριο του 2014 και πριν καν συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια, κατάφερε αυτό που κατάφεραν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι στην 6ετία και την 4ετία αντίστοιχα…
Ο Αγγελόπουλος είχε ανέκαθεν τον σεβασμό και την εκτίμηση των φίλων της ΑΕΚ, αλλά κέρδισε και τον τελευταίο φίλαθλο του μπάσκετ με την απόφασή του να ισχυροποιήσει το brand της ΑΕΚ όχι μέσω τίτλων, αλλά μέσω της ιδέας για την ταινία του ’68.
Ηταν μια απόδειξη πως για να μεγαλώσει ένα brand, για να δημιουργήσει γεννιές φιλάθλων δεν χρειάζονται απαραίτητα τρόπαια και διακρίσεις. Ηταν μια απόδειξη πως υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι για να δώσεις το ερέθισμα σε έναν γονιό να πάρει το παιδί του από το χέρι και να του δώσει ένα πειστικό επιχείρημα, ακόμη κι αν η ομάδα του δεν κερδίζει, ακόμη κι αν τα παιδιά αρέσκονται να είναι με τους νικητές κι όχι με τους χαμένους. Η κληρονομιά που αφήνει ο Αγγελόπουλος είναι μεγάλη και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη, αν συνοδευτεί με διακρίσεις σαν αυτή του Κυπέλλου. Τι μένει; Η υποχρέωση του κόσμου… Δεν αξίζει ούτε στην ΑΕΚ, ούτε στον Αγγελόπουλο να παίζει μπροστά σε 1.000 άτομα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι…
Πηγή: kourdistoportocali.com
