Νούμερο 2, γιατί το 1 είχε γραφτεί και δημοσιευτεί στο πρώτο τεύχος της POLIS εκθέτοντας κάποια δεδομένα… Τότε έγραφα για τα υπέροχα παιδικά χρόνια, όπου σχεδόν όλοι μας, ζούσαμε στιγμές μαγικές σε μια αλάνα, ένα σοκάκι, στην αυλή του σχολείου, ή στις πλατείες.
Με ένα κουτάκι πατημένου αναψυκτικού ή μια μπάλα με «καρούμπαλα» καθώς είχαν φύγει οι μισές ραφές της, περνάγαμε ατελείωτες ώρες κλοτσώντας.
Ξεκινούσαμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος από το σπίτι, μόνοι, χωρίς την επίβλεψη των γονιών και λίγο παρακάτω μαζευόμασταν για να αρχίσει το παιχνίδι… Παιχνίδι που χτυπάγαμε, ματώναμε αλλά όλα ήταν αλλιώς, όλοι ήταν αλλιώς, πιο απλά, πιο αγνά πιο καθαρά…
Ορίζαμε το γήπεδο με ορατά και αόρατα σημάδια, κάποιες φορές είχε και κλίση, επίθεση στη κατηφόρα και άμυνα στην ανηφόρα… Μετά φτιάχναμε τα τέρματα με πέτρες ή σχολικές τσάντες, τα οποία τα μετράγαμε με τα «ποδαράκια» και σχεδόν ποτέ δεν ήταν ίδια σε μήκος αφού πάντα κάποιος έκλεβε… Το σημαντικότερο όμως για τα τέρματα ήταν τα «εικονικά» κάθετα δοκάρια τα οποία κατά περίσταση μετακινούταν, όπως και το οριζόντιο δοκάρι το οποίο ήταν στο «ύψος» του εκάστοτε τερματοφύλακα… Οι στιγμές δε, που προσπαθούσαμε να αποδείξουμε χοροπηδώντας με τεντωμένα χέρια πώς δεν έφτανε να αποκρούσει ο τερματοφύλακας της ομάδας μας τη μπάλα και οι μετέπειτα συρράξεις, ήταν απίστευτα μοναδικές!
Εν συνεχεία ξεκίναγε το βασανιστήριο του να χωριστούν οι ομάδες, με τα «ποδαράκια». Εκεί άρχιζε και η μοναρχία του κατόχου της μπάλας… όταν αυτή υπήρχε. Έκανε ότι ήθελε, διάλεγε όποιον ήθελε και το κυριότερο, έβαζε τους δικούς του κανόνες και σε όποιον άρεσε. Δικιά του η μπάλα, δικοί του οι κανόνες! Ο κάτοχος της μπάλας ήταν ο απόλυτος άρχων και δεν του αντιμιλούσε κανείς. Πόσο μάλλον όταν η μπάλα αυτή ήταν και καλή και όχι καμία αερόμπαλα από το περίπτερο. Με τον καιρό κατάλαβα πως όποιος έχει τη προϊόν, όπως και να λέγετε αυτό είτε είναι υλικό είτε όχι, έχει και την αποκλειστική ευθύνη των παικτών που είναι δίπλα του αλλά και απέναντι του. Ο νόμος του Νεύτωνα είναι ξεκάθαρος, η δράση φέρνει αντίδραση και είναι δεδομένο πως όταν επιλέγεις τους φίλους σου αυτομάτως έχεις επιλέξει και τους εχθρούς σου.
Τεράστια σημασία όμως έχουν δύο βασικές παράμετροι. Η πρώτη αφορά το προϊόν αυτό καθ’ αυτό να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο και να διαφέρει από τα αντίστοιχα της αγοράς έτσι ώστε να είναι σε θέση να είναι καθολικά σεβαστό και εμπορικώς αποδεκτό. Η δεύτερη αφορά των ορισμό των κανόνων του παιχνιδιού. Τότε, ήταν το τελικό στάδιο πριν από τη σέντρα και φυσικά η έντεχνη καταστρατήγηση τους, ο απόλυτος σκοπός! Κανένας κανόνας δεν ήταν ίδιος για όλους και καμία απόφαση παρόμοια…
Τα «φυσικά εμπόδια» είχαν την τιμητική τους αφού οι διερχόμενοι, τα δέντρα, οι λακκούβες που άλλαζαν κατεύθυνση της μπάλας συνέχιζαν το παιχνίδι κανονικότατα! Οι «σπόντες» με τοίχους ήταν τα θεαματικότερα ένα δύο του παιχνιδιού και έπρεπε να μετράνε… Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Κανένας κανόνας δεν είναι ίδιος για κανένα και καμία προηγούμενη ενέργεια δεν διασφαλίζει την επόμενη… Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι εάν υπάρχουν και που είναι τα όρια αυτών των κανόνων. Σε αυτό η απάντηση είναι μία. Για κάποιους αποδεδειγμένα δεν υπάρχουν δυστυχώς, ούτε όρια, ούτε φραγμοί, ούτε ηθική και ας πουλάνε τελείως άλλη εικόνα…
Για άλλους όμως που ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και σε τελική να το πω και πιο ωμά δεν ήρθαν τελευταία στιγμή για την αρπαχτή… υπάρχουν και όρια και κανόνες! Εκείνα τα όμορφα παιδικά μας χρόνια, μας δίδαξαν πάρα πολλά, απλά τότε δεν ήμασταν σε θέση να το καταλάβουμε… Οι ίδιοι χαρακτήρες υπήρχαν και υπάρχουν. Τα ίδια που συνέβαιναν και τότε, συμβαίνουν και τώρα, ένας δυνατός απειλεί, ένας ψηλός φοβερίζει, ένας κουστουμάτος το παίζει, ένας παρτάκιας περιμένει την καλή και άλλοι πολλοί. Οι κανόνες ερμηνεύονται κατά το δοκούν και οι καραμπόλες ζουν και βασιλεύουν.
Κουμάντο όμως εξακολουθεί να κάνει αυτός που έχει τη μπάλα!
Πηγή: Εφημερίδα Polis
