Δεν είμαι κάτοικος Ραφήνας, αλλά την αγάπησα και την αγαπώ ως τόπο των παιδικών μου καλοκαιριών και με χαρά και συγκίνηση και πληροφορήθηκα τις προσπάθειες που γίνονται να υπάρξει «Οδός 23ης Ιουλίου 2018» στον Δήμο. Γι’ αυτό, συνέθεσα ένα ποίημα
Στην 23ης Ιουλίου
Αφιερωμένο από καρδιάς σε όσους παλεύουν να μείνει άσβεστη η μνήμη των νεκρών της Μεγάλης Φωτιάς. Ζήτω η Οδός 23ης Ιουλίου 2018!
Γεράσαμε
Κάτω στο δρόμο απόμειναν
οι στάχτες τα χαμόγελα
Κι ένα παιδί με τη χούφτα του
γεμάτη όνειρα και άμμο
Πλατσουρίζει γελώντας
στ’ αστέρια
«Όσ’ άστρα ‘ναι στον ουρανό και λάμπουν ένα – ένα
τόσες φορές τα μάτια μου δακρύσανε για σένα»
Για σένα,
που το γέλιο έδιωχνε την κάπνα των βασάνων
και βασίλεψες όταν ο ήλιος μαυροφόρεσε και
το νερό
βάφτηκε
κόκκινο
κι απ’ τις φωνές εσώπασαν τ’ άσματα των κυμάτων
Φανούριος Κ. Τρεμούλης
