Τι είπε για τη Ραφήνα ο Σταύρος Θεοδωράκης στη συνέντευξη με τον Αργύρη Κωστάκη

Όλοι μας συζητάμε, διαβάζουμε, βλέπουμε, εδώ και δύο μήνες το «σίριαλ τηλεοπτικές άδειες». Με το διπλό «προνόμιο» γνώσης που έχετε ως δημοσιογράφος αλλά και ως πολιτικός τι συμπέρασμα έχετε βγάλει μέσα σε αυτό τον κυκεώνα των πληροφοριών;

Η κυβέρνηση έκανε 2 λάθη. Το ένα είναι ότι θέλησε να καταργήσει το ΕΣΡ και να δώσει την αρμοδιότητα σε έναν υπουργό. Υπουργό καναλάρχη. Είναι κάτι που δεν θα πρέπει να το αποδεχθούμε. Δεν μπορεί ο κάθε υπουργός να έχει τη δύναμη να επηρεάζει το τηλεοπτικό σκηνικό. Η δεύτερη ακατανόητη απόφαση της κυβέρνησης, είναι τα 4 κανάλια. Όταν όλοι της λένε – οι τεχνικοί, η διαφημιστική αγορά, η Ευρώπη – ότι χωρούν τουλάχιστον τα διπλάσια. Και φοβάμαι ότι το έκανε γιατί ήθελε να έχει λίγους παίκτες τους οποίους θα μπορούσε να εκβιάσει.

Εσείς τι προτείνετε?

Να κόψουμε τα πλοκάμια που συνδέουν πολιτική-media-τράπεζες
Οι επιχειρήσεις της τηλεόρασης να μη χρηματοδοτούνται προνομιακά από το τραπεζικό σύστημα
Οι εργολάβοι και οι προμηθευτές του δημοσίου να μην έχουν δικαίωμα ιδιοκτησίας στην τηλεόραση
Πολλές άδειες και πολλοί εργαζόμενοι
Και πέρα από την αρχική τιμή της άδειας κάθε χρόνο τα κανάλια να δίνουν ένα ποσοστό επί του τζίρου στα δημόσια ταμεία. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας το κράτος θα έπαιρνε 100.000.000 ευρώ τον πρώτο χρόνο και στο σύνολο της δεκαετίας περί τα 300.000.000 ευρώ. Αρκετά παραπάνω από τα 246.000.000 ευρώ που πούλησε τις 4 άδειες ο κ. Παππάς.

Ελπίζετε στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και στην περιβόητη ανάπτυξη; Αν ναι, πώς μπορεί να συμβεί αυτό;

Η ερώτησή σας είναι του $1 δισεκατομμυρίου, όπως θα έλεγαν σε ένα αμερικάνικο debate. Η ανάπτυξη δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και γίνεται δυσκολότερη όταν βασικά θέματα της οικονομίας τα χειρίζονται άνθρωποι που έχουν έχθρα στην ιδιωτική οικονομία. Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη αν δεν περιορίσουμε το κομματικό κράτος, αν δεν μειώσουμε τους φόρους, αν δεν μειώσουμε τις εισφορές και αν δεν δώσουμε τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να επιχειρήσουν. Είναι ανησυχητικό ότι η Ελλάδα φτωχαίνει αλλά οι εξαγωγές της δεν αυξάνονται. Σημαίνει ότι υπάρχει μια λάθος πολιτική. Και μόνο το γεγονός ότι κάθε μέρα 20 Έλληνες αναζητούν ένα ΑΦΜ στη Βουλγαρία, την Αλβανία, την Τουρκία και την Κύπρο δείχνει το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας.

Αν σας ρωτούσε ένας πολύ δικός σας άνθρωπος «Σταύρο για ποια πράγματα που “έφερε” το Ποτάμι στην πολιτική ζωή είσαι στ΄αλήθεια υπερήφανος;» τι θα απαντούσατε;

Είμαι υπερήφανος που χωρίς λεφτά και χωρίς προστάτες ξεκινήσαμε πριν 2,5 χρόνια αυτή την τρέλα. 2,5 χρόνια – 4 εκλογικές αναμετρήσεις – 0 (μηδέν) δανεικά. Δεν έχουμε επαγγελματικά στελέχη. Και για αυτό είμαι περήφανος. Δεν έχουμε κομματικά γραφεία σε όλη την Ελλάδα. Δεν κολλάμε αφίσες. Και βέβαια είμαι υπερήφανος για τις προτάσεις μας, για αυτά που τολμάμε να πούμε. Πράγματα που το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν λέει αλλά ούτε καν θέλει να ακούει.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω στο χρόνο ποια πολιτικά «λάθη» ή αποφάσεις θα αποφεύγατε;

Λάθη έγιναν αλλά δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς, γιατί εμείς δεν αντιγράψαμε κανένα παλιό πρότυπο ούτε εμπιστευθήκαμε την οργάνωσή μας σε καμιά “παλιοσειρά” των παλιών κομμάτων. Αναγκαστικά σε κάποια πράγματα αυτοσχεδιάσαμε. Γιατί δεν θέλαμε να γίνουμε ένα κλασικό κόμμα, με σκληρούς μηχανισμούς, υποσχέσεις και ρουσφέτια. Και όταν δημιουργείς κάτι από το μηδέν σίγουρα θα κάνεις λάθη. Αλλά ο σκελετός και τα θεμέλια αυτού του Κινήματος είναι σωστά και γερά.

Δύο βουλευτές σας απομακρύνθηκαν ήδη από την Κοινοβουλευτική σας ομάδα. Δικές σας επιλογές δεν ήταν; Δεν έχετε ευθύνη για την επιλογή των προσώπων;

Προφανώς έχω ευθύνη αλλά σας θυμίζω ότι το Ποτάμι δημιουργήθηκε με αυτοοργάνωση. Δεν κληρονομήσαμε κάποιες οργανώσεις, δεν κληρονομήσαμε έναν κατάλογο με επαγγελματικά στελέχη. Όταν λοιπόν δημιουργείς κάτι -επαναλαμβάνω – από το μηδέν και σε λίγους μήνες προκηρύσσονται εκλογές έχεις και αστοχίες. Και δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί το μηχάνημα που θα εντοπίζει τους καιροσκόπους και τους αριβίστες…

Τι σας ενόχλησε, σας πίκρανε περισσότερο στον ανηφορικό δρόμο της πολιτικής που αποφασίσατε να ακολουθήσετε πριν από περίπου τρία χρόνια;

Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα ότι η συνωμοσία του καλού ήταν μικρή. Και ειδικά την περίοδο που ένα μεγάλο μέρος της ακροδεξιάς, μαζί με ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ πετούσαν συνεχώς λάσπη στο Ποτάμι για σχέσεις με εργολάβους και συμφέροντα.

Πίστεψα ότι όλοι αυτοί που ήξεραν ποιοι ήμασταν, που ήξεραν τη ζωή μας, θα δημιουργούσαν ένα φραγμό σε όλη αυτή τη λάσπη. Έκανα λάθος. Οι περισσότεροι αδιαφόρησαν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τμήμα της κοινωνίας -δεν με ενδιαφέρει αν είναι μικρό αλλά υπάρχει- να πιστέψει ότι το Ποτάμι είναι ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα και ακόμα χειρότερο. Ένα κόμμα που έχει σχέση με σκοτεινά συμφέροντα.

Και γιατί οι ακροδεξιές δυνάμεις όπως λέτε και ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ πολέμησαν τόσο το Ποτάμι;

Μα γιατί το καινούριο είναι ο φόβος των λαϊκιστών και των δημαγωγών. Όταν μπήκε στην πολιτική σκηνή το Ποτάμι, μια νέα και ανεξάρτητη δύναμη, ένιωσαν ότι απειλούνται. Το ίδιο ένιωσαν και κάποιες συντεχνίες και κάποια συμφέροντα. Σου λέει «ήρθαν να χαλάσουν την πιάτσα». Τα κόμματα που κυβέρνησαν για δεκαετίες ήταν εύκολος αντίπαλος για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είχαν πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες τους. Όμως το Ποτάμι δεν είχε παρελθόν άρα τι άλλο να έλεγαν πέρα από λάσπη- λάσπη- λάσπη.

Ήρθαν στιγμές που νιώσατε την απόλυτη μοναξιά ως πολιτικός, αλλά πάνω απ΄όλα ως άνθρωπος και μετανιώσατε για το εγχείρημά σας;

Όχι, δεν έχω μετανιώσει για το εγχείρημά μας. Είμαστε πολύ σκληροί και πολύ αποφασισμένοι. Και θέλουμε να αφήσουμε ένα διαφορετικό ίχνος στην ιστορία. Ότι μπορείς να κάνεις και την πολιτική αλλιώς. Κατά τα άλλα, η πολιτική έχει πολλή μοναξιά. Κυρίως -όπως είπα και πριν- όταν οι φίλοι σου ή τέλος πάντων οι «συγγενείς» σου στην κοινωνία δεν κατανοούν την προσπάθειά σου.

Κάποτε είχατε γράψει ότι «ο δημοσιογράφος είναι ο τρίτος άνθρωπος σε έναν “πόλεμο”». Μήπως σας συνέβη το ίδιο και ως πολιτικός, δηλαδή βρεθήκατε στη μέση ενός “πολέμου”;

Αυτό είχε πάντα για μένα σημασία. Να μην μπαίνεις εύκολα στα παλιά χαρακώματα, να μη γίνεσαι ένα με την εξέδρα. Πάντα είχα τις αντιρρήσεις μου. Κατ΄αυτή την έννοια ίσως να ήμουν πάντα ο ενδιάμεσος άνθρωπος.

Πηγαίνατε παλιά στο γήπεδο; Απ΄ότι ξέρω είστε Παναθηναϊκός.

Σωστά ξέρετε, αλλά στο γήπεδο σταμάτησα να πηγαίνω πολύ νωρίς. Σταμάτησα όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να υποστηρίξω την οποιαδήποτε απόφαση του διαιτητή αρκεί να ήταν υπέρ της ομάδας μου και ακόμα περισσότερο να πολεμήσω την οποιαδήποτε απόφαση του διαιτητή αν ήταν εναντίον της ομάδας μου. Ε, δεν μπορούσα να είμαι τυφλός στο γήπεδο. Ήθελα να μπορώ να χειροκροτώ ακόμη και την καλή φάση των αντιπάλων. Όχι συνέχεια, αλλά κάποια φορά να την χειροκροτώ.

Η Βουλή είναι όπως την είχατε φανταστεί, καλύτερη ή χειρότερη; Η ερώτηση φαντάζει απλή αλλά μάλλον δεν είναι…

Ο λαϊκισμός έχει φέρει πολλούς λαϊκιστές και στη Βουλή και αυτό είναι ενοχλητικό γιατί και στην Αριστερά και στη Δεξιά υπάρχουν άνθρωποι που, αν και διαφωνείς μαζί τους, τους διαχωρίζεις από τη φάρα των λαϊκιστών. Και υπάρχει και μεγάλη άγνοια στην Βουλή. Δεν εννοώ ότι δεν έχουμε πολλούς πτυχιούχους, λέω όμως ότι αρκετοί από τους βουλευτές, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους. Ή είναι πλουσιόπαιδα που τα βρήκαν όλα έτοιμα ή είναι παιδιά των κομματικών μηχανισμών. Δεν έχουν δηλαδή πραγματική εμπειρία ζωής.

Το Ποτάμι τι κόμμα είναι τελικά – αν και προσωπικά πιστεύω αν μου επιτρέπετε ότι οι “ταμπέλες” είναι πολύ παρωχημένες στην εποχή μας – δεξιό, κεντροδεξιό, κεντρώο, κεντροαριστερό…;

Μην επιστρέψουμε στην παλιά αδιέξοδη κουβέντα. Ποιος είναι αριστερός και ποιος είναι δεξιός. Αυτό είναι ένα στημένο παιγνίδι για να αποκτήσουν υπόσταση οι κομματικοί στρατοί. Ο κρατισμός τι είναι, δεξιός ή αριστερός; Το κράτος-τέρας το δημιούργησε η Δεξιά που διόριζε μόνο τα δικά της παιδιά κι έπειτα ο σοσιαλισμός ανταπέδωσε για να διορθωθεί η αδικία.

Μόλις καταλάβαμε ότι αυτό το τέρας πρέπει να το σκοτώσουμε, ήρθε η Αριστερά και το αγκάλιασε. Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται έτσι. Το Ποτάμι λειτουργεί διαφορετικά, κόβει δρόμο στη σκέψη. Για τη νεανική καινοτόμο επιχειρηματικότητα πήραμε και αφομοιώσαμε στοιχεία από τρία συστήματα: της Αμερικής, της Δανίας και του Ισραήλ. Τι λύση είναι αυτή, δεξιά ή αριστερή;

Οι δημοσκοπήσεις τους τελευταίους μήνες δείχνουν το Ποτάμι σε ποσοστά που φαντάζομαι δεν σας ικανοποιούν. Αναρωτιέμαι αν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας…

Η συνολική εκλογική επιρροή του Ποταμιού στις δημοσκοπήσεις, αυτό που κάποιοι αποκαλούν και “δυνητική ψήφο” δηλαδή, είναι κοντά στο 10%. Όταν θα έρθει η στιγμή να γίνουν εκλογές, τότε αυτό το 10% θα κληθεί να απαντήσει αν το Ποτάμι πρέπει να έχει ρόλο στην επόμενη Βουλή. Η εκτίμησή μου είναι ότι ένα ποσοστό αυτών των ανθρώπων θα μας στηρίξει, ακόμα και αν δεν μας ψηφίζει σήμερα στις δημοσκοπήσεις.

Ποιούς εκτιμάτε ότι ενόχλησε το Ποτάμι με την παρουσία – έκπληξη στην πολιτική ζωή της χώρας;

Όλα τα βολεμένα συστήματα ενόχλησε. Τους λαϊκιστές και τους δημαγωγούς και είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς το γιατί. Ήμασταν το κόμμα της λογικής. Ενόχλησε κάποια οικονομικά παρασιτικά συμφέροντα που τα είχαν βρει με τους κυρίαρχους παίκτες του πολιτικού παιγνιδιού και ξαφνικά τους εμφανίζεται από το πουθενά ένα καινούριο Κίνημα. Ενόχλησε ένα μέρος του μιντιακού συστήματος που επίσης είχαν πάρει θέση στο πλευρό του ενός ή του άλλου κόμματος. Ενθουσιάσαμε βέβαια μεγάλα στρώματα της κοινωνίας – τους νέους, τους ανθρώπους στον ιδιωτικό τομέα, τις γυναίκες – στρώματα όμως που δεν είναι διατεθειμένα να βγουν στους δρόμους για να σε υποστηρίξουν. Και πολλοί από αυτούς κουράστηκαν στην προσπάθεια να υπερασπιστούν το Ποτάμι στην ομοβροντία του παλιού συστήματος.

Παρακολουθώ με πολύ δημοσιογραφικό ενδιαφέρον την άνιση (πιστεύω) μάχη του κόμματός σας με την παράνοια και τις δυνάμεις του παρασιτισμού στο δημόσιο τομέα. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι μπορεί να νικηθεί η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας;

Το ναυάγιο της χώρας έχει πολλές τρύπες. Φοροδιαφυγή, ρουσφέτια, μίζες, γραφειοκρατία, αναξιοκρατία, ανικανότητα. Η μάχη λοιπόν πρέπει να είναι συνολική. Εάν σεβαστούμε κάτι από όλα αυτά, το χάσαμε το παιγνίδι. Πρέπει να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις με το μεγάλο μέρος της κοινωνίας στο πλευρό μας. Η Λερναία Ύδρα – που λέτε – δεν αντιμετωπίζεται με χαρτιά αλλά με μαχαίρι. «Μπορούμε;» θα με ρωτήσετε. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν έχουμε άλλο δρόμο.

Τι σας φοβίζει περισσότερο στην καθεύδουσα Ελλάδα του 2016; Η πνευματική ή η οικονομική πτώχευση;

Αυτά τα δυο συνήθως πάνε μαζί. Όταν αρχίσει μια χώρα να κατρακυλάει, κατρακυλάει παντού. Στη χώρα μας αυτό συνέβη. Στην παιδεία, στην οικονομία, ακόμη και στον πολιτισμό. Αναξιοκρατία και παραγοντισμός. Με πηγή του προβλήματος το κομματικό κράτος. Κάποιες συμμορίες σε πολλές περιπτώσεις αποφάσιζαν τι θα συμβεί στη χώρα. Από τα ταμεία μέχρι τα αμφιθέατρα της παιδείας. Αν δεν αφήσουμε χώρο στους δημιουργικούς πολίτες να δράσουν, τότε τα προβλήματα θα επαναλαμβάνονται και η συνολική χρεοκοπία θα γίνεται όλο και πιο βαθιά.

Ενδιαφέρει τους πολίτες – είμαι σίγουρος – η εκτιμησή σας, για το πότε μπορεί να γίνουν εθνικές εκλογές…

Η κυβέρνηση δεν θα πάει σε εκλογές αν δεν αλώσει το κράτος, την ενημέρωση, τη δικαιοσύνη και αν δεν βγάλει και μερικούς δικούς της μητροπολίτες. Ο σχεδιασμός του κ. Τσίπρα είναι να φτάσει στο 2018-2019 και μέχρι τότε να έχει στήσει τη δική του εξουσία στο δημόσιο, στον στρατό, στην αστυνομία… Με αυτό τον τρόπο θα έχει βάλει μόνιμο πόδι στην εξουσία. Θα έχει γίνει κανονικό κόμμα εξουσίας ανεξαρτήτως αν είναι στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση.

«Φάκελος μάθημα θρησκευτικών»: Πολύ κακό για το τίποτα ή πολύ σοβαρό ζήτημα που χειρίστηκε λάθος η κυβέρνηση αλλά και αντέδρασε υπερβολικά η Εκκλησία;

Αν και δεν είναι το μείζον θέμα, είναι ενδεικτικό της αντίληψης που έχει ο καθένας από εμάς στα δικαιώματα των πολιτών. Τα ρολόγια των θρησκευτικών πρέπει να συγχρονιστούν με την εποχή. Τα θρησκευτικά δεν μπορεί να είναι κατηχητικό. Και είναι παράλογο να διδάσκονται τα παιδιά μας 1 ώρα φυσική, 1 ώρα βιολογία, 1 ώρα πληροφορική και 2 ώρες θρησκευτικά. Και βέβαια είναι αδιανόητη η εμπλοκή ενός υπουργού Αμύνης στη διαμόρφωση της διδακτέας ύλης. Η σύσκεψη στο Μαξίμου Τσίπρα – Καμμένου και Ιεραρχίας με αντικείμενο τα βιβλία των θρησκευτικών ήταν μια προσβολή για τους εκπαιδευτικούς.

Αν η κόρη σας πήγαινε ακόμη στο σχολείο θα ήσασταν από τους πατεράδες που θα έβαζαν λουκέτα στις πόρτες για να μη μπούνε τα παιδιά των προσφύγων;

Θα αστειεύεστε βέβαια! Τα παιδιά των προσφύγων έχουν θέση στα ελληνικά σχολεία. Και θα πρέπει να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο όλων των ευρωπαϊκών κομμάτων. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο σε συμπεριφορές διχαστικές και ακραίες. Κανένα παιδί να μην αποκλειστεί από τη γνώση. Θέλουμε να μάθουν αυτά τα παιδιά την ελληνική γλώσσα, να αγαπήσουν την Ελλάδα, να είναι δικά μας παιδιά. Και πρέπει να δημιουργηθούν προπαρασκευαστικά σχολεία και μέσα στους καταυλισμούς για τα μικρότερα παιδιά και για όσα δεν έχουν εξοικείωση με τη σχολική εκπαίδευση.

Τι σας έλειψε πραγματικά, στον πυρήνα της ψυχής σας, σε αυτά τα χρόνια της ενασχόλησης με την πολιτική;

Η παύση, η σιωπή. Όταν είσαι στην πολιτική δεν έχεις τη δυνατότητα να κλείσεις μια μέρα τα κινητά τηλέφωνα και να πεις «σήμερα θα ασχοληθώ με ‘μενα, με το παιδί μου, με τη γυναίκα μου, με τους φίλους μου». Είσαι υποχρεωμένος ανά πάσα ώρα και στιγμή να είσαι παρών. Σαν εφημερεύων γιατρός σε ένα ελληνικό νοσοκομείο τα βράδια του Σαββάτου.

Γίνατε πιο σκληρός ή πιο ευαίσθητος αυτά τα περίπου τελευταία τρία χρόνια φορώντας το “κοστούμι” του πολιτικού;

Δεν νομίζω ότι έχω αλλάξει, αλλά τέλος πάντων δεν είμαι και αυτός που θα το κρίνει. Θα πρέπει να κάνετε μια διακριτική έρευνα στο περιβάλλον μου: στους συνεργάτες μου, στους φίλους μου, στους ανθρώπους που ζουν μαζί μου.

Το 2002 στο βιβλίο σας «Εξομολογήσεις Πρωταγωνιστών» έχετε γράψει ότι από παιδί «σκαλίζατε στα σκοτεινά ή διαβάζατε τα σημάδια». Ακόμη και σήμερα ως πολιτικός κάνετε το ίδιο;

Υπάρχει ένα σημείο επαφής της δημοσιογραφίας με την πολιτική. Είναι η έρευνα. Δεν αλλάζεις τον κόσμο με εκθέσεις ιδεών ή με όσα σου λένε τα διαφημιστικά γραφεία. Είναι καλό να περάσουμε σε μια εποχή που οι πολιτικοί θα ερευνούν, θα στοιχειοθετούν και θα προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις.

Στην τελευταία μας συνέντευξη πριν τέσσερα χρόνια στην εκπομπή μου στον Flash – εσείς ως δημοσιογράφος ακόμη – μιλώντας για βιβλία, σας είπα για τον Αργεντίνο συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι και το βιβλίο του “ιστορίες για να σκεφτείς”. Ποια “ιστορία” από την πολιτική σας διαδρομή θα άξιζε για να σκεφτεί κανείς σήμερα;

Τον Απρίλιο του 2015, πήγα στη Λέσβο και συνάντησα πρόσφυγες. Ανάμεσά τους και μια ωραία γυναίκα, γύρω στα 50, από τη Συρία. Είχε σπουδάσει, είχε έναν άντρα επιστήμονα, είχαν σπίτι, δουλειές και τρία παιδιά. Και ξαφνικά ο πόλεμος της τα πήρε όλα. «Έχασα τον άντρα μου και 2 παιδιά στο Χαλέπι όταν βομβαρδίστηκε η γειτονιά που ζούσαμε. Ο μόνος που σώθηκε ήταν ο μεγάλος μου γιος. Κατάφερε και πέρασε στη Γερμανία. Τώρα πήρα και εγώ το δρόμο για την Ευρώπη για να τον βρω». Δεν το έλεγε κλαίγοντας. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο πόνο αλλά και συνάμα αξιοπρέπεια. Τόσο που σε έκανε να σκεφθείς: είναι αδελφή μου, είναι φίλη μου, είναι μια από εμάς.

Σε ποιά κλασσική φωτογραφία του παρελθόντος από την ελληνική ή την παγκόσμια ιστορία θα θέλατε να είστε κομμάτι της;

Η πτώση του τείχους το 89 ήταν ο Μάης της δικής μου γενιάς. Δυστυχώς δεν ήμουν εκεί. Αλλά είχα μείνει κρεμασμένος για ώρες στην τηλεόραση και τα διεθνή πρακτορεία ακούγοντας λεπτό προς λεπτό όλα τα γεγονότα. Μια ειρηνική επανάσταση που άλλαξε απότομα όλον τον κόσμο. Και τον άλλαξε προς το καλύτερο γιατί έστειλε το μήνυμα ότι τα τείχη δεν μπορούν να σταματήσουν τους ανθρώπους, ούτε τις ιδέες τους.

Σε λίγες ημέρες ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα θα αποτελεί παρελθόν. Αν είχατε την ευκαιρία να τον συναντήσετε γιά πέντε λεπτά ποιές είναι οι τρεις ερωτήσεις που θα του κάνατε;

Να σας πω χωρίς περιστροφές ότι είμαι με τον Ομπάμα και όλη αυτή η γκρίνια που ακούγεται εναντίον του νομίζω ότι είναι μίζερη. Κατάφερε πολλά και μάλιστα σε μια πολιτικά συντηρητική χώρα όπως είναι η Αμερική. Δεν ξέρω, νομίζω ότι τα 5 λεπτά δεν θα μου έφταναν. Ωστόσο θα τον ρωτούσα:

Γιατί αφήσατε τον ISIS να γίνει τόσος δυνατός;
Γιατί η Αμερική έχει ακόμη την θανατική ποινή;
Τα παιδιά σας θα έχουν ποτέ μια κανονική ζωή;

Τι λέει γιά την ανατολική Αττική

Η περιφέρεια Αττικής είναι μία αχανής εκλογική περιοχή. Ίσως κι εσείς να μην έχετε συνειδητοποιήσει το μέγεθός της. Δεν θα έπρεπε να “σπάσει” κάποια στιγμή;

Είναι όντως μια αχανής περιφέρεια με μεγάλες διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή. Από Κινέττα ως Ραφήνα κι από Ωρωπό ως Σούνιο. Και Βουλιαγμένη και Διόνυσο αλλά και Λαύριο και Ασπρόπυργος. Με τη μεγαλύτερη βιομηχανική περιοχή της Ελλάδος (Θριάσιο) αλλά και κήπους στα Μεσόγεια. Και πρέπει εκλογικά να σπάσει. Όπως πρέπει να σπάσουν όλες οι μεγάλες περιφέρειες. Ο βουλευτής να μην έχει ανάγκη την τηλεόραση για να τον μάθουν στην περιφέρειά του. Να μπορεί όντως να επικοινωνήσει και να αντιπροσωπεύσει τον κόσμο.

Πώς νιώθετε ως πολίτης μιάς ευρωπαϊκής χώρας και μάλιστα ως αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που μια μεγάλη περιοχή του λεκανοπεδίου, η ανατολική Αττική με εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους, λειτουργεί στο έτος 2016 σαν τριτοκοσμικό κρατίδιο χωρίς υποδομές αποχέτευσης και χωρίς ούτε ένα νοσοκομείο;

Το αποχετευτικό στην Ανατολική Αττική είναι μια μεγάλη ντροπή. Χρειάζεται: όσες περιοχές δεν μπορούν να συνδεθούν με την Ψυτάλλεια να δημιουργήσουν τα δικά τους δίκτυα με τους δικούς τους βιολογικούς καθαρισμούς. Αυτό θέλει σοβαρές μελέτες ώστε να επιλεχθούν οι βέλτιστες λύσεις με τη μικρότερη δυνατή επίπτωση στο περιβάλλον. Και οι κάτοικοι πρέπει να πειστούν ότι θα επιλεγεί η καλύτερη τεχνικά και δικαιότερη κοινωνικά λύση ώστε να ξεφύγουμε από το σύνδρομο “όχι στην αυλή μου” που τόσο ταλαιπωρεί την περιοχή και τη χώρα ολόκληρη. Σε ό,τι αφορά στο νοσοκομείο, η πρότασή μας είναι να δημιουργηθεί τουλάχιστον ένα Νοσοκομείο στην Ανατολική Αττική. Εκτός όμως από το νοσοκομείο πρέπει να ενισχυθούν και οι μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας της περιοχής, καθότι ο πληθυσμός έχει αυξηθεί σημαντικά και παρουσιάζει εποχιακή έκρηξη τους καλοκαιρινούς μήνες.

Δεν είναι κρίμα παραθαλάσσιες πόλεις μέσα σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον όπως η Ραφήνα, η Νέα Μάκρη, ο Μαραθώνας, η Αρτέμιδα, να μην αποτελούν την ελληνική “Ριβιέρα” και να μην αναπτύσσονται με ένα μοντέρνο σχέδιο;

Το θαλάσσιο μέτωπο χρειάζεται ένα σχέδιο ανάπτυξης ώστε αρμονικά να χωρέσουν όλα. Και οι μόνιμοι κάτοικοι και οι υποδομές (λιμάνια, μαρίνες) και οι ξενοδοχειακές επενδύσεις. Είναι ένα προνομιακό πεδίο γιατί έχει το αεροδρόμιο, δύο μεγάλα λιμάνια που συνδέουν την περιοχή με πολλά νησιά. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες τουριστικής ανάπτυξης όλα όμως πρέπει να γίνουν με σχέδιο ώστε να μην καταλήξουμε σε μια άναρχη κατάσταση της “αρπαχτής” και της αυθαιρεσίας. Αρμονία περιβαλλοντική και κοινωνική.

Περιγράψτε μου τα χαρακτηριστικά του ιδανικού δημάρχου με το βλέμμα στο μέλλον. Τι “σόι” δήμαρχο θα θέλατε να έχετε εκεί που κατοικείτε;

Έναν δήμαρχο που θα μπορεί να κερδίσει το στοίχημα της καθημερινότητας και θα έχει όραμα. Εξωστρεφή, καινοτόμο και τολμηρό. Που θα πατάξει την γραφειοκρατία και θα ενισχύσει τη διαφάνεια και τη συμμετοχή. Έναν δήμαρχο ακομμάτιστο που θα μπορεί να συνεργάζεται με τους γειτονικούς δημάρχους αλλά και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Να μπορεί να φέρνει κονδύλια στον δήμο. Να μην φοβάται να συγκρουστεί με κομματικούς μηχανισμούς, συμφέροντα και παθογένειες δεκαετιών. Έναν τέτοιο δήμαρχο θα τον στήριζα με όλες μου τις δυνάμεις.

ΠΗΓΗ Εφημερίδα “ανατολική ακτή” – Αργύρης Κωστάκης

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.