Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να συνομιλήσω μαζί της και να της πάρω πάρω μια συνέντευξη. Έχοντας ακούσει τόσα πολλά (θετικά), για την Λεία Βιτάλη, έχοντας διαβάσει τόσες καλές κριτικές για τα έργα της και για τα βιβλία της, έχοντας δει δύο παραστάσεις που φέρουν την υπογραφή της, ήμουν αρκετά σίγουρος πως ήθελα να την γνωρίσω από κοντά .
Από τον Βαγγέλη Ιωάννου
«Τι στο καλό στην Ραφήνα μένουμε» έλεγα μέσα μου δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βρεθούμε κάπου. Έλα όμως που κάποιες φορές κάτι μαγικό συμβαίνει και οι επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα, δίχως να το προγραμματίσεις. Η κ. Βιτάλη επικοινώνησε διαδυκτιακά μαζί μου με αφορμή το site, κι έτσι με έβγαλε από την δύσκολη θέση, να την «ενοχλήσω» στο τηλέφωνο.
Το πρώτο ραντεβού δόθηκε στο… δικό της γήπεδο στο Αγγέλων Βήμα. Εκεί που σκηνοθετεί το “Νύχτα στην Εθνική” που ανεβαίνει στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Έξι Εγκλήματα ζητούν Συγγραφέα…», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8. 00 μ.μ. Μια φοβερή παράσταση, με εξαιρετικές ερμηνείες, που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Το δεύτερο ραντεβού κλείστηκε σε… ουδέτερο γήπεδο, στο Ξενοδοχείο «Αύρα». Δεν κυκλοφορεί πολύ στην Ραφήνα είναι η αλήθεια, αλλά αυτή τη φορά έκανε μια εξαίρεση. Για μένα, και την ευχαριστώ γι αυτό.
Αυτό που μου ήρθε πρώτο πρώτο στο μυαλό μου, είναι ότι φέτος παίζονται τρία θεατρικά έργα δικά της. Είναι άραγε η χρονιά της;αναρωτιέμαι δυνατά. «Με συγκινεί πολύ αυτό. Αλλά ίσως είναι απλώς τυχαίο» απαντά με περισσή μετριοφροσύνη, και συνεχίζει «Πάντως αγαπώ όλα αυτά τα έργα μου που παίζονται και νομίζω ότι έχουν τύχει πολύ καλών παραστάσεων. Ε, αυτό δεν νομίζω να είναι τυχαίο!». Τυχαίο; Δεν νομίζω. Αυτή τη φορά απαντώ μόνος μου.
Είστε συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, είστε και δασκάλα αφού παραδίδεται μαθήματα θεάτρου… Όλα αυτά αλήθεια πως συνδυάζονται και μάλιστα με τόση επιτυχία, ρωτάω με απορία στα μάτια.
«Δεν είναι μόνο αυτά που κάνω!» απαντά ευθέως. « Αλλά ό,τι κάνω, το κάνω με… πάθος! Μπορεί να φταίει αυτό. Για μένα πάντως είναι κάτι απόλυτα φυσικό».
Πέρσι είδα το «Ζειμπέκικο» και φέτος το «Νύχτα στην Εθνική». Είθισται να λέγεται πως κάθε έργο είναι ξεχωριστό για τον δημιουργό του. Εσείς έχετε σε κάποιο απ’ τα «παιδιά» σας ιδιαίτερη αδυναμία;
«Αγαπώ αυτά που με έχουν πονέσει περισσότερο στη γέννα. Μέσα σ’ αυτά είναι και τα δύο που αναφέρατε. Ωστόσο δεν νομίζω ότι ένας συγγραφέας μπορεί να ξεχωρίσει τα «παιδιά» του, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι καλώς “κοινωνικοποιημένα”».
Η παράσταση «Νύχτα στην Εθνική» συνεχίζω, είναι ένα βαρύ και σκληρό έργο που περιέχει σκηνές βίας, ρατσισμού, απελπισίας για αγάπη, χαμένους έρωτες… Πόσο δύσκολο είναι να πιάσει κανείς τόσα θέματα μέσα σε μιάμιση ώρα, που διαρκεί συνήθως ένα έργο. Και πως θα χαρακτηρίζατε αυτό το έργο. Κοινωνικό, πολιτικό ίσως…
«΄Όλα αυτά τα θέματα που είπατε είναι το εξής ένα: Έλλειψη αγάπης! Η «Νύχτα στην Εθνική» μιλάει ακριβώς γι’ αυτό. Την έλλειψη της αγάπης. Τα άλλα είναι τα επακόλουθα αυτής της έλλειψης θα μου επιτρέψετε να πω. Γινόμαστε βίαιοι γιατί μας λείπει η αγάπη. Γινόμαστε ρατσιστές γιατί δεν μας έμαθαν πώς ν’ αγαπάμε. Γινόμαστε σκληροί γιατί μας έχουν απορρίψει. Είναι ένα γαϊτανάκι αυτό. Δεν δικαιολογώ τις ακραίες πράξεις. Απλώς τις κατανοώ γιατί ξέρω ότ,ι πηγάζουν απ’ τις βαθιές μας πληγές».
Ναι, από την άλλη όμως το «Ζεϊμπέκικο» μιλάει για πάθη, έρωτες, καταστροφές και ένα καλλιτέχνη που πάει κόντρα στο ρεύμα, Υπάρχει άραγε η… μαγική συνταγή της συγγραφής ενός έργου που θα κάνει τον θεατή να γελάσει και να προβληματιστεί αλλά στο τέλος να φύγει ευχαριστημένος από αυτό που είδε.
«Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Η τέχνη δεν είναι σαν να φτιάχνεις ντολμαδάκια. Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι συγκινεί το κάθε τι που είναι αληθινό. Το θέατρο μπορεί να είναι ένα ψέμα, αλλά εκεί μπορείς να βρεις τις μεγαλύτερες αλήθειες (σ,σ σοφή κουβέντα). ΄Εχω δει θεατές να κλαίνε στην «Νύχτα στην Εθνική» και να φεύγουν ευχαριστημένοι. Το ίδιο και στο «ΖεΙμπέκικο». Αλλά δεν θα έλεγα ποτέ ότι η συνταγή της επιτυχίας είναι να κάνεις το κοινό σου να κλαίει».
Στο Θέατρο Κάππα παίζεται το «Addio Del Passato» («Αντίο στα περασμένα») είναι νομίζω το τελευταίο χρονικά από τις τρεις παραστάσεις που φέρουν την υπογραφή σας. Μιλήστε μας γι αυτό το έργο.
«Το «Addio del passato» είναι η δεύτερη φορά που βλέπει τα φώτα της σκηνής. Η πρώτη ήταν πριν 10 χρόνια στο θέατρο Εμπρός σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Τάσου Μπαντή. Το έργο αναφέρεται στις δύσκολες σχέσεις μάνας κόρης και έχει να κάνει με ένα τρομερό μυστικό που τις έχει διαλύσει». Ενδιαφέρον μου ακούγεται, προσθέτω.
Θυμήθηκα κάτι και θέλω να σας ρωτήσω. Η καταγωγή σας είναι από την Κωνσταντινούπολη, πως άραγε βρεθήκατε στα μέρη μας, στην Ραφήνα;
«Κι εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως επειδή μέσα μου φέρνω τη θάλασσα!».
Ασχολείστε με τα κοινά του τόπου απ ότι ξέρω, σας έχει καλέσει ο Δήμος να ζητήσει την γνώμη σας για τα πολιτιστικά δρώμενα που είναι και το αντικείμενό σας, έχει ανέβει δικό σας έργο στην πόλη μας;
«Ασχολούμαι με τα κοινά γιατί πιστεύω ότι όποιος μπορεί σε κάποιον τομέα να προσφέρει τις γνώσεις του για το σύνολο πρέπει να το κάνει. Δυστυχώς παρ’ όλες τις δικές μου προσπάθειες κατά καιρούς δεν έχει ευοδωθεί κάποια συνεργασία. Και τελικά αυτό με κάνει να πιστεύω ότι πολλοί από τους «άρχοντες» του τόπου δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά για τον πολιτισμό στην πόλη μας. Παλιότερα είχα ανεβάσει στο θέατρο του σχολείου με την ομάδα μου, την «Ερως Θεάτρου», τρία έργα και είχαν επιτυχία. Έκτοτε έχει περάσει πολύς καιρός και έχουν αλλάξει πολλά πρόσωπα αλλά η έλλειψη πολιτιστικής πολιτικής στη Ραφήνα παραμένει… αναλλοίωτη».
Ένας συγγραφέας τελικά τι προτιμά: να γίνει ένα βιβλίο του best seller ή να ανεβάσει μια παράσταση που θα γίνετε sold out…
«Απ’ τα δυο διαλέγω και τα δυο. Αλλά αν διεισδύσει κανείς στους μηχανισμούς των μπεστ σέλλερ και του σολντ αουτ θα βρει πράγματα που δεν μοιάζουν με την επιφάνεια».
Ετοιμάζετε κάτι για το μέλλον. Είτε θεατρικό, είτε βιβλίο…
«Όσο ζω… γεννάω»!
Τι σας ενοχλεί περισσότερα από τα τόσα δεινά που περνάει ο κόσμος.
«Το ότι κάποιοι νοσταλγούν το lifestyle. Και για να σοβαρευτούμε η πείνα των παιδιών». Υπάρχει αντίδοτο σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε; «Αλληλεγγύη και αγάπη».
Τελικά τι θα συμβουλεύατε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με την συγγραφή.
«Να ξεκινήσει να γράφει έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Τα άλλα έρχονται μετά. Αλλά έτσι κι αλλιώς η γραφή είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας».
Δυστυχώς ή ώρα περνά γρήγορα όταν απέναντί σου έχεις έναν τόσο ενδιαφέροντα συνομιλητή, όπως την Λεία Βιτάλη. Τι κρίμα. Την επόμενη φορά (σίγουρα θα υπάρξει) θα έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας.
