Είναι ταυτισμένος με την Θύελλα. Ως ποδοσφαιριστής φόρεσε την «πράσινη» φανέλλα 22 ολόκληρα χρόνια και διακρίθηκε για την διάρκεια, την συνέπεια, το ήθος και φυσικά το ταλέντο του. Ως παράγοντας, άλλα τόσα περίπου, 20 για την ακρίβεια και παραμένει ακμαίος και δυνατός. Συνεχίζει με το ίδιο πάθος και την ίδια δίψα, όπως τότε που τα συνδύαζε και τα δύο. Και παίκτης και παράγοντας. Ο Χρήστος Μυτιληναίος, ο περί ου ο λόγος, δεν είναι τυχαία σ’ αυτήν την ομάδα. Είναι ο Γενικός Γραμματέας, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι all around «παίκτης».
Του Βαγγ. Ιωάννου
Ο πατέρας του έγραψε ιστορία στην ομάδα. Από τα ιδρυτικά στελέχη, άφησε το στίγμα του στο σωματείο. Ο αδελφός του, ο Κώστας κι αυτός με μεγάλη θητεία στα διοικητικά. Εκείνος μια ζωή «Θύελλα και ξερό ψωμί» . Είναι ο καταλληλότερος να μιλήσει για την φετινή ξέφρενη πορεία των Λιγνιτωρύχων, την παρθενική εμφάνισή τους στον τελικό της ΕΠΣΑΝΑ, και την «οικογένεια» που με περηφάνια παραδέχεται ο ίδιος ότι είναι η Θύελλα Ραφήνας.
Αλήθεια το περιμένατε όλο αυτό που συμβαίνει. Έχετε συνειδητοποιήσει ότι θα πάτε για πρώτη φορά στον τελικό και είσαστε το φαβορί να σηκώσετε την κούπα;
«Αν σου πω ότι νιώθω περίεργα, κι όχι μόνο εγώ… και πολλοί άλλοι μέσα στην ομάδα. Σίγουρα η χαρά είναι μεγάλη και η επιτυχία τεράστια, δεν το συζητώ. Όμως δεν χαρήκαμε όπως περιμέναμε, κι αυτό είναι λάθος. Επαναλαμβάνω είναι μεγάλο λάθος».
Πως το ερμηνεύεται όλο αυτό…
«Κατά την γνώμη μου έχει δύο παραμέτρους: Το ένα είναι ότι ανεβάσαμε πολύ τον πήχη και έχουμε πολλές ίσως και παράλογες απαιτήσεις από την ομάδα. Και το άλλο είναι ότι δεν χαιρόμαστε πιά τις επιτυχίες, γιατί θέλουμε κάθε φορά να παίζουμε καλή μπάλα και να βάζουμε τρία τέσσερα γκολ. Έ αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν μπορεί να γίνετε συνέχεια».
Πως βιώσατε το χθεσινό ματς. Φοβηθήκατε κάποια στιγμή ότι θα χαθεί το όνειρο του τελικού;
«Όχι δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα. Ξέρω φυσικά ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει το απρόοπτο, ένα λάθος να γίνει, μια στραβοκλωτσιά και δεν θέλει πολύ να χαθεί ένα παιχνίδι. Δεν είμασταν καλοί, αλλά δεν κινδυνέψαμε κιόλας. Ο Ολυμπιακός Λαυρίου έπαιζε πιο ελεύθερα, δεν είχε να χάσει τίποτα. Ο αγώνας διακρίθηκε για το πάθος, την δύναμη και τις λίγες ευκαιρίες που έγιναν. Δεν κάναμε το παιχνίδι μας, το passing game που παίζει η ομάδα δεν το είδαμε είναι η αλήθεια».
Που οφείλεται κατά την γνώμη σας;
«Έχει την εξήγησή του. Η ομάδα έχει βαρύ πρόγραμμα, την Κυριακή παίζουμε με τον Ολυμπιακό Αγ. Στεφάνου εκτός έδρας, μετά τον εξ αναβολής αγώνα σην Παλλήνη… έχουμε 4 εβδομάδες που παίζουμε Κυριακή – Τετάρτη. Είναι δυνατόν να παίζουν οι ίδιοι; Αναγκαστικά μπαίνουν κι άλλοι ισάξιοι παίκτες στην ενδεκάδα. Μ΄αυτό το μπες – βγες βέβαια, χάνεις σε συνοχή. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Έπειτα μην ξεχνάμε την απώλεια του Χαρακτίδη. Ενός παίκτη που προσθέτει ποιότητα στην ομάδα, είναι καλός στα στημένα και είναι ένας από τους αρχηγούς μας. Δεν είναι δικαιολογία, αλλά όλα μετράνε».
Παρατήρησα κάτι πάντως. Με την λήξη του αγώνα η πρόκριση δεν πανηγυρίστηκε όπως θα περίμενα κι εγώ και όλος ο κόσμος…
«Ναι, είναι γεγονός. Δεν το ευχαριστηθήκαμε ίσως. Περιμέναμε όλοι, κακώς όπως προείπα, θέαμα και πολλά γκολ. Γι αυτό στο τέλος είμασταν κάπως παγωμένοι. Και οι παίκτες το ίδιο. Εγώ πήγα στα αποδυτήρια, έδωσα συγχαρητήρια στα παιδιά και τους εξήγησα πώς αυτό που έχουν κάνει είναι τεράστια επιτυχία».
Πάμε στον τελικό. Αν δεν έρθει η κούπα στην Ραφήνα τι θα σημαίνει για σας;
«Δεν θα πετάμε κι απ΄την χαρά μας. Αυτό είναι σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι ότι η Θύελλα είναι το φαβορί. Κι αυτό μας φορτώνει επιπλέον άγχος. Αλλά ότι και να γίνει, υπάρχει και συνέχεια, δεν θα το βάλουμε κάτω. Μαζί στα καλά, μαζί και στα στραβά. Έτσι λειτουργούμε πάντα. Η θύελλα έχει φέτος τρεις στόχους. Το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και φυσικά την άνοδο. Όλα μπορούν να συμβούν».
Μια και το συζητάμε τι γίνεται με τον τόπο διεξαγωγής του τελικού;
«Είναι ανοιχτό το θέμα. Έχουν προταθεί κάποια γήπεδα, αλλά ακόμα δεν έχει παρθεί η απόφαση. Θεωρώ πως πρέπει να ερωτηθούν οι δύο ομάδες κι αν δεν τα βρούν τότε τον λόγο έχει η Ένωση. Εμείς από την μεριά μας σήμερα θα κάνουμε σύσκεψη για να δούμε και να οργανωθούμε για τον τελικό, ώστε να έχουμε μια όσο γίνεται καλύτερη παρουσία».
Τα τελευταία δύο χρόνια πάντως η Θύελλα έχει γράψει ιστορία…
«Αλήθεια. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα παίζαμε Γ΄Εθνική, δεν περίμενα ποτέ ότι θα παίζαμε και θα κερδίζαμε την ΑΕΚ, ούτε στα τρελά όνειρά μου δεν περίμενα ότι μπορεί να πάρουμε ένα Κύπελλο. Έχουμε καλές πιθανότητες να ανεβούμε κατηγορία, διαθέτουμε καλούς παίκτες, έχουμε καλό προπονητή… Όλα πάνε ρολόι».
Για να φθάσετε σε τέτοιο επίπεδο όμως κάτι θα έχετε κάνει κι εσείς…
«Είναι πολλά πράγματα μαζί. Ας ξεκινήσω από την οικογένεια Λουκάτου. Η συμβολή τους καθοριστική και τεράστια. Τους οφείλουμε πολλά. Έπειτα είναι το Συμβούλιο. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, έχουμε φτιάξει ένα κλίμα οιογενειακό, κι όποιος έρχεται κοντά μας, αμέσως, το διαπιστώνει και θέλει κι εκείνος να μπεί σ΄αυτήν την ομάδα. Λειτουργούμε δημοκρατικά όλα αυτά χρόνια. Υπάρχουν διαφωνίες, όμως ο καθένας σέβεται και συμορφώνεται με την πλειοψηφία. Επικρατεί η αγάπη γι αυτό που κάνουμε και η ειλικρίνεια μεταξύ μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κι από παλιά πάντα υπήρχε προγραμματισμός, αυτό που αποκαλούμε μπάτζετ. Τα βάζουμε κάτω, τα μετράμε, πόσα έχουμε, τόσα θα ξοδέψουμε. Ούτε ευρώ παραπάνω».
Σίγουρα όμως δεν είναι μόνο η διοίκηση…
«Σαφέστατα. Κι οι παίκτες πάνω απ όλα είναι ακέραιοι χαρακτήρες καλά παιδιά και έχουν συμβάλει τα μέγιστα».
Ήρθε κι ο Πέτρος Τσιγκούλης στον πάγκο κι έδεσε το… γλυκό.
«Είναι μεγάλη μου τιμή να δουλεύω με ένα τέτοιο άνθρωπο. Είναι κύριος με όλη την σημασία της λέξης και άριστος προπονητής. Πάντα τον εκτιμούσα, πάντα ήταν κοντά στην ομάδα από παλιότερα. Είναι ο δικός μας άνθρωπος και τον θεωρούμε ότι είναι ένας από εμάς, είναι μέλος της «οικογένειάς μας» και έτσι θα μείνει».
Και οι άλλοι προπονητές;
«Γιατί ο Βλάσσης Χατζηαναστασίου δεν έφυγε επιτυχημένος από την Θύελλα; Τόσα χρόνια ήταν μαζί μας και πήραμε τόσους τίτλους, τόσα πρωταθλήματα στις μικρές κατηγορίες. Δικά του παιδιά παίζουν τώρα στην πρώτη ομάδα. Έκανε φοβερή δουλειά στις ακαδημίες, Από τότε που αρχίσαμε και μετράγαμε 30 παιδιά σήμερα έχουμε 195! Μα κι ο Σωκράτης Κιούρκος, που τόσο άδικα έφυγε από κοντά μας πρόσφερε τα μέγιστα στην ομάδα. Κατ’ αρχάς με τον Σωκράτη η ομάδα μπήκε σε επαγγελματικά καλούπια. Ήταν φίλος μας και θα τον θυμόμαστε πάντα».
Το όνειρο λοιπόν γίνετε πραγματικότητα;
«Ναι μπορεί να το πει κάποιος. Δεν είναι άπιαστο το όνειρο. Είμαστε ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα. Κι από φέτος που έμεινε ο κορμός, υπήρχε το υλικό, ήρθαν και οι μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι, συν τις προσθήκες τον Γενάρη φτιάξαμε ένα σύνολο που προβάλει το απόλυτο φαβορί και είναι πολύ κοντά στο να επιτύχει τους στόχους της. Αυτό δημιουργεί μεγάλη πίεση σε μας και στους παίκτες αλλά είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε».
Σπ. Λουκάτος: Ο πρώτος στόχος επετεύχθη
Ο Γενικός Αρχηγός της Θύελλας Σπύρος Λουκάτος εμφανώς φορτισμένος από την επιτυχία της ομάδας και θέλοντας να ευχαριστήσει παίκτες και προπονητές ανέβασε και κοινοποίησε το παρακάτω κείμενο στο fb…
«Ευχαριστώ πολύ τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας μας που με έκαναν σήμερα αν αισθανθώ υπερήφανος και πάλι. Σημασία δεν έχει η εμφάνιση αλλά μόνο το αποτέλεσμα. Είναι πολύ εύκολο να κάνουμε όλοι κριτική από την κερκίδα και να κρίνουμε παίκτες και προπονητές. Αναλογιστείτε ότι η φετινή ομάδα έχει παίξει ήδη πάνω από 30 παιχνίδια σε πρωτάθλημα και Κύπελλο κι έχει μόνο μια ήττα. Ο πρώτος στόχος επετεύχθει. Η Θύελλα είναι για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό.
Η ομάδα έκανε το καθήκον της στο Κύπελλο, έφθασε στον τελικό και πλέον τα παιδιά παίζουν μόνο για την δική τους ευχαρίστηση και καταξίωση. Εγώ, η οικογένειά μου και η Διοίκηση είναι ήδη απόλυτα ικανοποιημένοι. Σας ευχαριστούμε. Και τώρα κύριοι ευχαριστηθείτε το για σας μόνο.
Είναι μεγάλη μου τιμή να είμαι Γενικός Αρχηγός σε αυτήν την ομάδα και σε αυτά τα αποδυτήρια. Σας ευχαριστώ όλους και να ξέρετε ότι σας θεωρώ μέλη της οικογένειάς μου».
Ο Γεν. Αρχηγός της Θύελλας Διασταύρωσης Ραφήνας
Σπύρος Λουκάτος
