Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν ό,τι πιο κοντινό στην άμεση Δημοκρατία υπάρχει.
Η σχέση πολίτη – ψηφοφόρου με την αιρετή διοίκηση είναι η πιο στενή, αδιαμεσολάβητη και εν πολλοίς και προσωπική.
Πολλές φορές αυτή η σχέση και κυρίως τα βασικά συστατικά της, υπογραμμίζουν μεν το αδιαμεσολάβητο, δημιουργούν όμως ταυτόχρονα το παράδοξο του «θολώματός» της από το ρόλο των ίδιων των προσώπων που διακονούν το χώρο.Η υποχώρηση των πάλαι ποτέ κομματικών χρισμάτων έχει ευτυχώς προ πολλού παρέλθει.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι δεσμοί παραμένουν ισχυροί σε κοινωνικό, προσωπικό, ακόμη και οικογενειακό επίπεδο στις τοπικές κοινωνίες, δημιουργώντας ακόμη και «στρεβλώσεις» σε ό,τι αφορά στον ρόλο των προσώπων, γεγονός απολύτως κατανοητό.
Όταν όμως τα πρόσωπα επί 10ετίες αντιμετωπίζονται απλώς ως τετοια και ακόμη χειρότερα στη λογική πολλών ως φορείς ψηφοσυλλεκτικότητας, και όχι ως φορείς ιδεών, πολιτικών, σχεδίων και απόψεων, δημιουργείται και διαιωνίζεται το παράδοξο:
Η ανακύκλωση των ίδιων σχεδόν πάντα προσώπων κάθε φορά στον τάδε ή τον δείνα τοπικό συνδυασμό και στις τοπικές κοινωνίες κατ’επέκταση , χωρίς το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο των ιδεών τους, παρά μόνο το ψηφοσυλλεκτικό φορτίο ενός εκάστου.
Αναντίρρητα βεβαίως υπάρχουν (και είναι πολλοί) κι εκείνοι που ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω του έργου που προσφέρουν, της στάσης και των ιδεών τους επιβραβεύονται από τους συμπολίτες τους και δικαίως και γίνονται σημεία αναφοράς στις τοπικές μας κοινωνίες.
Το «στοίχημα» για όλους μας, κοινωνία και πολίτες, είναι ακριβώς εδώ. Πώς δηλαδή θα καταφέρουμε να «παντρέψουμε» το πάγιο αίτημα της ανανέωσης , με την εμπειρία και την προσφορά και να απεμπλακούμε από το στενά ψηφοσυλλεκτικό.Πώς δηλαδή ως κοινωνία θα περάσουμε από την ανακύκλωση προσώπων στην ανανέωση των ιδεών.
Το «παλιό» δεν είναι εξ ορισμού κακό, όπως και το «νέο» δεν είναι εξ ορισμού πανάκεια.
Τόσο το «παλιό» όσο και το «νέο» χαρακτηρίζονται ως τέτοια, όχι από χρονικούς ή ηλικιακούς περιορισμούς , αλλά από το εύρος των ιδεών και της προσφοράς ενός εκάστου. Κι εκεί είναι που κρινόμαστε όλοι ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Έχω δει πολλούς «νέους» με νοοτροπίες πιο παλιές και από το «παλιό» και πολλούς «παλιούς» πιο νέους και από το «νέο».
Είναι ευκαιρία να σταθμίσουμε τα πράγματα , όχι ψηφοσυλλεκτικά αλλά με κριτήριο το μέλλον σε αυτές τις εκλογές. Ας ανοίξουμε το δρόμο στο αύριο.
Χρήστος Τσεμπέρης
Πηγή: Polis
