Καταρχάς για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους με τις χυδαιότητες του τελευταίου διαστήματος από πολιτικούς, μητροπολίτες και πάσης φύσεως υπέρμαχους της… «άριας κανονικότητας». (Καλά από το ΚΚΕ δεν το περίμενε κανένας).
Τα έχει πει πολλά χρόνια πριν ο Subcomantante Μάρκος των Ζαπατίστας όταν απάντησε στις φήμες που κυκλοφόρησαν ότι είναι «αδελφή» για να πλήξουν την εικόνα του:
«Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη»…
Απέφυγε να πει ότι έχει… «πηδήξει» το μισό Μεξικό, ως άλλος μάτσο Τατσόπουλος, που του γλιτώσαμε από τύχη, γιατί ευτυχώς δεν κατεβαίνουμε και συχνά στην Αθήνα…
Αλλά και εδώ έχουμε τα δικά μας φιντάνια, αυτούς τους κανονικούς ντε που ορέγονται τον παιδοφιλικό σεξοτουρισμό με αγοράκια στην Ταϊλάνδη και κυκλοφορούν με κάτι χυδαίες αναρτήσεις στα social που έχουν γίνει και πολύ viral (άμα λάχει να ούμε) λοιδορώντας ομόφυλους συνανθρώπους μας.
Δεν θα μπορούσαμε ασφαλώς να γίνουμε Μάρκος. Να ενσωματώσουμε δηλ. μια πολιτικώς ευφυή απάντηση στον τρόπο ζωής μας. Αν και πολύ απλή στη συλλογιστική είναι απελπιστικά δύσκολη σε μια καθημερινότητα που ραπίζεται από τον καταιγισμό της χυδαιότητας στο διαδίκτυο και τα social media και έχει εμποτιστεί με μίσος για τον συνάνθρωπο, οποιοδήποτε συνάνθρωπο ενίοτε και των παιδιών του.
Είναι αυτό το ρημάδι το εγώ μας.
Και αν είναι τόσο γιγαντωμένο για τους απλούς θνητούς φανταστείτε το «πολιτικό εγώ» σε τι ύψη έχει φθάσει.
Και όταν συμβαίνει αυτό δεν θέλει πολύ να πιστέψει κάποιος πως είναι ο καλύτερος, και δεν καταδέχεται να συγκριθεί με άλλους. Πως μόνο αυτός μπορεί να πετύχει τους στόχους.
Συνεργάτες είναι μόνον οι κόλακες και οι αυλικοί ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να ευγνωμονούν που βρέθηκαν δίπλα του και αν επιμείνουν να δυσαρεστούν με τις απόψεις τους παίρνουν την άγουσα.
Η αυτοκριτική άγνωστη λέξη, τα λάθη σπάνια και πάντα φταίνε οι τοξικοί… άλλοι. Οι συνωμότες και οι συκοφάντες που πρέπει με κάθε μέσο να «εξουδετερωθούν».
Και όταν στριμώχνεται με επιχειρήματα έρχεται το περίφημο «όταν διαφωνούμε εγώ έχω πάντα δίκιο»… Ένα πράγμα… σαν το αποφασίζομεν και διατάσσομεν, δηλαδή.
«Βασιλιάς» όλων των επιχειρημάτων, επιστέγασμα της ακλόνητης φαυλότητας, η εκλογική υπεροχή…
Συνήθως τα προαναφερόμενα συμβαίνοντα πάνε παρέα με την εξουσία, με την καρέκλα, ενίοτε τα βλέπουμε και στην ήττα, όμως είτε τέως είτε νυν η πολιτική πρέπει να υπηρετεί τον απλό πολίτη.
Αλλιώς συμπεριφορές και πρόσωπα ταυτίζονται, με επακόλουθα ανάλογα πολιτικά αποτελέσματα. Σε βάθος χρόνου ασφαλώς… αλλά ταυτίζονται.
Και ποία η θέση παρακαλώ του απλού πολίτη;
Ένα άρθρο πέρασε πρόσφατα με ταχύτητα διαδικτύου από την οθόνη του υπολογιστή (σας προκαλώ να το διαβάσετε*) και μάλιστα από το cnn, το αμερικάνικο παρακαλώ το original, το οποίο ευχαριστώντας τους αρχαίους έλληνες ξεκινάει από τον Αριστοφάνη, πάει στη Ρώμη και καταλήγει στο σήμερα με μία συνδετική διατριβή: το “digitus impudicus” ή όπως λέγεται αμερικανιστί στις μέρες μας “flipping the bird”.
Εμείς οι έλληνες το λέμε μεσαίο δάχτυλο…
Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα
Εφημερίδα Polis
