Λογικά φταίει το ότι έχω μεγαλώσει και κάποια πράγματα τα βλέπω διαφορετικά, όπως και αντιδρώ διαφορετικά. Ίσως γιατί πλέον έχω δει τα πάντα…ή νομίζω πως τα έχω δει, ίσως γιατί τα κουτάκια και οι μεταβλητές μου έχουν διαμορφωθεί, δεν ξέρω, ξέρω όμως πως δεν ανέχομαι πλέον τα ανθρωπάκια και τους κωλοτούμπες. Και είναι ρε φίλε μου τόσοι πολλοί που δε ξέρεις τελικά ποιος είναι αληθινός και ποιος όχι.
Συναντάς ανθρώπους στη ζωή σου καλούς, φιλότιμους, που ξέρουν να φέρνουν στη ζωή σου φως, ανοίγουν τον κόσμο τους, σε βάζουν μέσα και έχουν μία δροσερή αύρα που σε παρακινεί να κάνεις το ίδιο. Αυτούς τους ανθρώπους τους θέλεις κάθε στιγμή δίπλα σου. Θα σου σταθούν και θα σταθείς κι εσύ. Θα μοιραστείτε όνειρα, στόχους, βιώματα και θα παλέψεις μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο. Άνθρωποι γεμάτοι σεμνότητα και μεγαλείο που εργάζονται και προσπαθούν για το κοινωνικό σύνολο, αλλά και για τον εαυτό τους, να κάνουν κάτι ωφέλιμο, παραγωγικό.
Συναντάς όμως και τους άλλους… που στην πορεία έχασαν τον εαυτό τους ή δεν τον είχαν ποτέ. Αντικατέστησαν τα ομορφότερα χαρακτηριστικά όπως τη συμπόνοια, την καλοσύνη, την ειλικρίνεια, με αλαζονεία, έπαρση, ειρωνεία και κακομοιριά, που τους έχουν μετατρέψει σε ανθρωπάκια. Αυτούς πραγματικά είναι να τους λυπάσαι, αφού κανείς δε τους θέλει δίπλα του και το μόνο που έχουν να κερδίσουν, είναι μία πρόσκαιρη και εφήμερη δόξα.
Ανθρωπάκια που αρκετοί είναι αναγκασμένοι να τους ανέχονται προσποιούμενοι τον ηλίθιο γιατί είτε τους έχουν ανάγκη, είτε δεν έχουν άλλη επιλογή.
Δεν μπορείς και δε πρέπει να μείνεις απαθής, ασυγκίνητος και αδιάφορος σε ανθρωπάκια, που με τα μέσα που χρησιμοποιούν, τις μεθόδους που ακολουθούν και την… υποκριτική ικανότητα, ανατρέπουν όνειρα και φιλοδοξίες, γίνονται αιτία να διαλυθούν οικογένειες και να καταλυθούν δεσμοί που αιώνες τώρα αποτελούν τον θεμέλιο λίθο μιας υγειούς κοινωνίας.
Και το οξύμωρο είναι πως αυτά τα ίδια άτομα, έχουν την ψευδαίσθηση πως επιτελούν κοινωνικό έργο και ότι είναι φορείς και συντελεστές της προόδου και δημιουργίας. Και κάπου εκεί έχει χαθεί εντελώς η πραγματικότητα, αφού θεωρούν πως αξίζουν και την εύφημο μνεία.
Και τέλος το case study: Είναι έτσι όμως; Ή μήπως αφήνοντας να περνάει ο καιρός έχουμε και εμείς ευθύνη για τη συνολική κατάντια της κοινωνίας μας;
Του Βασίλη Σπαντούρου
Εφημερίδα Polis
