Λίγες ημέρες πριν, βγήκαν τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA (Programme for International Student Assessment). Πρόκειται για εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα σε πάρα πολλά σχολεία με συμμετοχή χιλιάδων μαθητών, όπου και από τα αποτελέσματα του αξιολογούνται τα εκπαιδευτικά συστήματα παγκοσμίως.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να τις κρίνω, ούτε θα υιοθετήσω την άποψη ορισμένων που λένε πως με τον τρόπο αυτό οξύνονται οι ταξικές ανισότητες της κοινωνίας μας. Θα κρατήσω όμως την πλήρη αποτυχία τους αφού πατώσαμε ολοκληρωτικά, αποδεικνύοντας πως οι αλλαγές στη Μέση Εκπαίδευση, δεν απέδωσαν καθόλου. Ταυτόχρονα, κρατήστε το ότι μεγάλωσε και άλλο η «ψαλίδα» μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού σχολείου στη χώρα μας και το ότι τα παιδιά από την Ασία είναι με διαφορά μπροστά.
Θα αναφερθώ όμως σε κάτι που ζω καθημερινά στους αθλητικούς χώρους και μιλώντας με εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι ξεκάθαρο τι συμβαίνει σήμερα πλέον στη κοινωνία μας.
Αποξένωση γονέων.
Αυτό άλλαξε άρδην από τον covid και μετά και τα αποτελέσματα της έχουν γίνει μετρήσιμα. Λιγότεροι γονείς επισκέπτονται τα σχολεία των παιδιών τους για να ενημερωθούν από τους εκπαιδευτικούς για τις επιδόσεις τους και αρκετοί λιγότεροι ενδιαφέρονται για την αθλητική τους διαπαιδαγώγηση. Αυτό έχει ως συνέπεια την απομάκρυνση από την μαθησιακή και σχολική διαδικασία των γονέων και κατά συνέπεια της επίγνωσης για το τι συμβαίνει εκεί και τη μείωση κατά τουλάχιστον 40% των παιδιών που ασκούνται σε κάποιο αθλητικό σωματείο σήμερα. Η αποξένωση των γονιών από αυτούς τους δύο βασικούς πυλώνες ανάπτυξης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, μόλις τρία χρόνια μετά την πανδημία, έχει άμεσες συνέπειες στην εξέλιξη τους τόσο μαθησιακά όσο και σωματικά.
Οι μελέτες της τελευταίας διετίας δείχνουν πως η τάση αυτή δυστυχώς αυξάνεται με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον. Με άλλα λόγια, τα παιδιά σήμερα δεν μεγαλώνουν όπως μέχρι πριν μία δεκαετία. Ο θεσμός του σχολείου έχει φθαρεί στα μάτια παιδιών, γονιών αλλά και εκπαιδευτικών και η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι επίτευγμα πλέον μικρού αριθμού παιδιών.
Σίγουρα τα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε σπίτι παίζουν το ρόλο τους, αλλά αυτά υπήρχαν και χθες και θα υπάρχουν και αύριο… Η τόσο μεγάλη όμως αποξένωση γονιών από τη καθημερινότητα των παιδιών τους πρώτη φορά παρατηρείται σε αυτό το βαθμό!
Πως θα αναστραφεί και τι μπορεί πλέον να σωθεί; Πολύ φοβάμαι πως έχουμε καταφέρει να πάρουμε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή…
Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία. Και λίγη φώτιση… ίσως μας έκανε καλό.
Του Βασίλη Σπαντούρου
Πηγή: Εφημερίδα Polis
