Διαβάζω και ακούω για ήρωες… γιατρούς, νοσηλευτές, για ολική καταστροφή της εστίασης, για διάλυση του λιανικού εμπορίου και για λάθη επί λαθών… Συμφωνώ με τα πάντα, άλλωστε σε όλα αυτά έχω αναφερθεί αναλυτικότατα στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτό που όμως με προβληματίζει περισσότερο από κάθε τι και περνάει στα ψιλά γράμματα της επικαιρότητας, είναι το τι έχει πάθει η νέα γενιά και περισσότερο αυτή που πάει σήμερα σχολείο.
Ναι, αυτή η φουρνιά που της τα πήραν όλα. Φίλους, βόλτες, πάρτυ, γέλια, δυνατότητα μάθησης και άθλησης, παιχνίδι, ελευθερία! Τους έκαναν να φοβούνται να αναπνεύσουν… χωρίς τη μάσκα!
Παιδιά που μεγαλώνουν ήδη σε μία χώρα που είχαν να αντιμετωπίσουν προ υπάρχοντα υπαρξιακά προβλήματα, παραπαιδεία, μνημονιακά κατάλοιπα, τεράστια ανεργία, γραφειοκρατική δυστοκία για νέες προσπάθειες και επιχειρηματικές κινήσεις. Παιδιά που ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες των γονιών, ήταν προκαθορισμένο με ελάχιστες εξαιρέσεις το τι θα κάνουν στη πορεία τους…
Όλα αυτά τα παιδιά, όλη αυτή τη φουρνιά, ήρθε η δεύτερη καραντίνα και τα αποτελείωσε!
Μαθησιακά έχουν μείνει τόσο πίσω, που είναι δεδομένο πως η κουβέντα μετά την πρώτη καραντίνα περί κάλυψης κενών, να έχει μετατραπεί πλέον σε όνειρο θερινής νυκτός. Οποιαδήποτε προσπάθεια και αν γίνεται, δε μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο, ακόμα και αυτό το απαρχαιωμένο και λανθασμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όσες προσπάθειες και αν κάνουν αρκετοί εκπαιδευτικοί, δυστυχώς, μία η τηλεκπαίδευση (δεν τρολαρω), μία η μη δυνατή πρόσβαση ορισμένων παιδιών, αλλά και η ανικανότητα ορισμένων (ευτυχώς ελαχίστων) εκπαιδευτικών να ανταποκριθούν στο «ποντίκι», οδηγεί στο μοιραίο αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την μαθησιακή υποτίμηση όλων των μαθητών.
Αθλητικά, το τι δημιούργησε αυτή η περίπου ενός έτους αποχής (και ας τα μετράει αλλιώς ο Υπουργός), θα δείξει την επόμενη τριετία το τι τεράστιο κενό δημιούργησε στην οποιαδήποτε εξέλιξη αθλητών και αθλημάτων. Τα ερασιτεχνικά σωματεία έχουν καταρρεύσει, ενώ η προπονητική και αθλητική καμπύλη των αθλητών έχει υποστεί μη αναστρέψιμη φορά. Ψιλά γράμματα για κάποιους που δεν έχουν ιδρώσει, ή βραχεί ποτέ…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως από τα παραπάνω, είναι η ψυχολογική τους πλέον φόρτιση. Δεν βλέπεις σε κανένα τους αυτό που έβλεπες στη πρώτη καραντίνα… Τότε ερχόταν το καλοκαίρι, χαλαρότητα, γελάκια για την «κοπάνα» που νόμιμα έκαναν, και όλα καλά… ακόμα και εμείς οι γονείς ήμασταν πιο χαλαροί… εντάξει δε χανότανε και ο κόσμος με ένα τρίμηνο αποχής μία φορά. Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Γονείς σε πανικό και παιδιά σε απόγνωση. Γιατί τώρα ξαφνικά, συνειδητοποιήσαν όλοι, πως το χάθηκαν τρεις μήνες άντε ένας χρόνος και τι έγινε, μετατράπηκε σε ολική μαθησιακή εμπλοκή και αθλητική καταστροφή.
Πραγματικά γελάω όταν διαβάζω ειδικούς, να προσπαθούν και αυτοί από την επιστημονική πλευρά τους να μας πουν τι να κάνουμε αυτή τη δύσκολη περίοδο… Αφήστε τα κομπιούτερ και παίξτε επιτραπέζια παιχνίδια. Μα πάνω στα κομπιουτερ τα έβαλαν χωρίς να λειτουργούν και με απουσία! Αφιερώστε τους ήρεμο χρόνο, μα πώς και με ποια ηρεμία όταν χάνεις τη δουλειά σου, όταν τα χρέη συσσωρεύονται και δε ξέρεις τι σου ξημερώνει. Βάλτε τους ένα πρόγραμμα. Μα πώς όταν τα έχεις μέσα σε τέσσερις τοίχους σε ένα διαμέρισμα στα Πετράλωνα!
Μέχρι τις αρχές του έτους, είχα πλήρη επίγνωση για το τι παιδιά μεγαλώνουμε, με ποιες συνθήκες και σε τι εποχές… Κατανοούσα το σωστό και το λάθος, το άσπρο και το μαύρο, την ελευθερία και τα όρια της. Σήμερα ειλικρινά βλέποντας να έρχονται τα πάνω κάτω, είμαι σε θέση ναι μεν να αντιληφθώ όπως και ο καθένας μας την κοινωνία που θέλουν να τα κάνουν να ζήσουν, αλλά δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι ενήλικες πλέον θα γίνουν.
Ελπίζω να μη βγω αληθινός, αλλά πολύ φοβάμαι πως η γενιά της καραντίνας με αυτά που της στέρησαν και βιώνει, θα είναι αυτή που θα αλλάξει βίαια το ρου της ανθρώπινης ιστορίας μια για πάντα…
Χρόνια μας πολλά και καλή λευτεριά το 2021 στα παιδιά μας!
Βασίλης Σπαντούρος
Πηγή: Εφημερίδα Polis media
