Να μην αγχώνεσαι, σου λέει ο γιατρός. Εντάξει. Δώσε μου τρία κιλά χάπια και το συζητάμε. Ειδάλλως, πώς; Πώς θα ξεφύγεις από το καθημερινό άγχος μιας κωλοδουλειάς που θα έπρεπε να αποτελεί χαρά, ψυχαγωγία και ψυχοθεραπεία μαζί αλλά στην πράξη είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά;
Είναι πίκρες, απειλές, τραμπούκοι στα δημοσιογραφικά, παράγοντες – υπόκοσμος που δεν ξέρουν να γράφουν ούτε το όνομα τους και σου κάνουν τον καμπόσο.
Είναι αφεντικά – μανάβηδες που αντιλαμβάνονται τη δημοσιογραφία σαν ραπανάκια για την όρεξη, πάρε καλέ κυρία! Και που εσχάτως, θυσιάζουν όλες τις αξίες που κάποτε θεωρούσες αδιαπραγμάτευτες (αξιοπιστία, αντικειμενικότητα, καλά ελληνικά) στο νέο Θεό τους: Τα like , τα share, τα retweet.
Είναι «πελάτες» που σε αποθεώνουν όταν γράφεις όσα χαϊδεύουν τα καλομαθημένα τους αυτιά και σε σκυλοβρίζουν όταν επιχειρήσεις να τους πεις μια ενοχλητική αλήθεια.
Είναι και οι αλήτες – ρουφιάνοι, που λένε ότι κάνουν την ίδια δουλειά με σένα, αλλά δεν την κάνουν. Κάνουν τη δική τους, βγάζοντας κακό όνομα για όλους τους υπόλοιπους, δίχως να ενδιαφέρονται για τη ζημιά που προκαλούν. Και γιατί να ενδιαφέρονται άλλωστε; Το ρουφιανιλίκι πάντα πλήρωνε καλύτερα.
Είναι κι άλλα. Οι αμοιβές της πλάκας η εκμετάλλευση, τα ανάποδα ωράρια ,οι χαμένες Κυριακές, οι χαμένες αργίες, οι καθημερινές απογοητεύσεις.
Και είναι ασφαλώς και το άγχος. Το καθημερινό, αδυσώπητο και παντελώς ανόητο άγχος. Το ξέρεις βέβαια. Το ξέρεις ότι δεν χειρουργείς, δεν έχει τη ζωή κάποιου στα χέρια σου, δεν έχεις καν τα λεφτά του. Πέντε λεπτά από τον καθημερινό τους χρόνο σου αφιερώνουν οι άνθρωποι, να διαβάσουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Αυτή είναι όλο κι όλο.
Γιατί να αγχωθείς για αυτό; Γιατί να αγχώνεσαι μήπως έχει φάει «γκάφα» από άλλον ρεπόρτερ; Γιατί αν χάσεις μια μεταγραφή, θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί; Γιατί πετάγεσαι μέσα στη νύχτα, ιδρωμένος, με μια ερώτηση -που μοιάζει – βασανιστική καρφωμένη στο στομάχι σου: «Ρε μαλάκα, το έγραψα αυτό ή το ξέχασα;».
Γιατί καταλήγεις στο νοσοκομείο με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και αν είσαι τυχερός τη βγάζεις, αν όχι αφήνεις πίσω σου συντετριμένους τους δικούς σου και μια μακάβρια σελίδα στο facebook για να γράφουν κατευόδια φίλοι και γνωστοί – με την ελπίδα άραγε ότι θα τα διαβάσεις;
Γιατί είσαι δημοσιογράφος, να γιατί. Είσαι δημοσιογράφος και ούτε μπορείς αλλά ούτε θέλεις να κάνεις κάτι άλλο. Οι περισσότεροι όταν συζητάμε μεταξύ μας κλαιγόμαστε. Λέμε ότι θέλουμε να τα παρατήσουμε, να γίνουμε σερβιτόροι ή κάτι τέτοιο Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν το εννοεί. ΄
Ίσως είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα ικανοποίησης, τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που περνάς μπροστά στον υπολογιστή σου, κρυφοχαμογελώντας, όταν έχεις κάνει καλά τη κωλοδουλειά σου. Ίσως αυτά να αποτελούν το καύσιμο που κρατάει – μόλις και μετά βίας – ζωντανό το μεράκι σου. Ίσως πάλι να είναι η ατόφια, σχεδόν παιδική χαρά που σε πιάνει όταν πας σε ένα γήπεδο και σκέφτεσαι για πολλοστή φορά ότι σε πληρώνουν (που λέει ο λόγος…) για να κάνεις κάτι που θα έκανες ούτως ή άλλως: Να βλέπεις μπάλα.
Ίσως να είναι οι παρέες σε δημοσιογραφικά γραφεία που θα θυμάσαι πάντα. Το «καφενείο» που σε οποιονδήποτε άλλο χώρο θα ήταν απαγορευμένο και που στις παλιές εφημερίδες (και στα καινούρια σάιτ ελπίζω) είναι εξίσου απαραίτητο με το ρεπορτάζ.
Κυρίως όμως, νομίζω εγώ, είναι οι άνθρωποι. Δεν βρεις πολλούς. Για αυτό και όταν τους βρεις, όταν έχεις την τύχη να συναντήσεις την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα, την ουσιαστική ευγένεια, το θάρρος και το ήθος ενός αληθινού Δημοσιογράφου, τότε θα καταλάβεις ή θα θυμηθείς για ποιο λόγο συνεχίζεις.
Επειδή , ναι, η δημοσιογραφία είναι κωλοδουλειά. Αλλά όταν γίνεται σωστά, είναι και η καλύτερη κωλοδουλειά του κόσμου.
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιάννη Ξενάκη.
Κ. Κεφαλογιάννης (sdna.gr)
Για το copy paste: Βαγγέλης Ιωάννου
