Τις γιορτές ζωής τις γλεντάς με την οικογένεια σου. 11 χρόνια μετά από τη συνύπαρξη του με τον ΗIV και τη δημοσιότητα που αυτό πήρε, ο ΤΑΖ γράφει γι αυτό στο περιοδικό που υπήρξε “σπίτι” του σε δύσκολες στιγμές.
Δεν μπορείς να φανταστείς φίλε πόσο δύσκολο και ταυτόχρονα αμήχανα απελευθερωτικό κι ευχάριστο είναι να γράφεις για το AIDS, σαν φορέας του HIV, σε ένα περιοδικό που μεγαλώνατε ταυτόχρονα. Εσύ μέσα σε αυτό σαν συντάκτης του κι ο ΗΙV μέσα σου, σαν “συντάκτης” σου. Αλλά ποτέ αρχισυντάκτης σου, να σε ελέγχει κι αυτή είναι η διαφορά. Θυμάμαι πως όταν διαγνώστηκα οροθετικός, 11 χρόνια πριν, είχα να παραδώσω κείμενο σε αυτό εδώ το περιοδικό, σε μια άλλη εποχή, για εμένα, τον ιό, την Eλλάδα, το Downtown. To παρέδωσα παραδόξως στην ώρα του και τις υπόλοιπες μέρες είχα ένα “ύποπτο” βλέμμα στα μάτια των συναδέλφων μου. Τους παραξένευε η ενεργητικότητα και η αισιοδοξία μου που την απέδιδαν κρυφά, το έβλεπα στα βλέμματά τους, σε χρήση ουσιών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ναρκωτικό φίλε από τον εξορκισμό του θανάτου. Τότε δεν ήξερα ότι δεν θα πεθάνω. Τα μεσημέρια έγραφα σαν τρελός κι έκανα τον καραγκιόζη στο γραφείο, τα απογεύματα έτρεχα στον γιατρό και τα βράδια όπως έχω ξαναγράψει, χανόμουν σε μια απόκοσμη διάσταση, παγωμένος, χωρίς καν την πολυτέλεια της κραυγής. Τα διηγούμαι απλά, δεν ήταν τόσο απλά. Ήταν καθημερινό μποξ με τον εαυτό μου.
Η μάνα μου μου αγόραζε καλοκαιριάτικα μακρυμάνικα για να μη φαίνονται τα σημάδια που είχα βγάλει στα χέρια μου μέχρι να πιάσει η θεραπεία και μου τα έφερνε με καλυμμένη θλίψη γνωρίζοντας ότι εγώ μακρυμάνικο φοράω μόνο σε θερμοκρασία Άλπεων. Φίλοι με ρωτούσαν αν έπαιρνα πρέζα από τα σημάδια που έβλεπαν, κάθε τέσσερις μήνες πήγαινα για αιμοληψία, κάθε μήνα στεκόμουν και στέκομαι στην ουρά του νοσοκομειακού φαρμακείου, κι όποτε βλέπω μια κοκκινίλα στο δέρμα μου μου μπαίνουν ιδέες. Βρέθηκα εγχειρισμένος σε νοσοκομείο να πέφτω από το κρεβάτι με τη βελόνα του ορού να μου έχει ανοίξει τη φλέβα, να τρέχει αίμα και τις νοσοκόμες να με κοιτάνε χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Η γνώση της μη μεταδοτικότητας ενός τέτοιου περιστατικού ήρθε πολύ καιρό μετά αλλά μέχρι να έρθει ακόμα κι ένα απλό ξύρισμα με κόψιμο από το ξυράφι, μου προκαλούσε τρόμο.
Άγριες μέρες, άγριες νύχτες και η τραγική πλάκα είναι πως όλοι νόμιζαν ότι οι “άγριες νύχτες” μου ήταν οι κλασικές του Τάσου: βότκα, σεξ και ξενύχτι αλλά δεν ήταν. Ένα κράμα ερωτήσεων, φόβου και άτσαλης προσπάθειας μίμησης του παρελθόντος ήταν. Εικόνες σπασμένου καθρέφτη με εκείνη την ολοζώντανη και ταυτόχρονα φανερά ετοιμοθάνατη κοπελιά στο διπλανό μου κρεβάτι στο νοσοκομείο που οι γιατροί μου είχανε πει να μη μου ξεφύγει τίποτα για AIDS γιατί οι γονείς της δεν το γνώριζαν. Μα γίνετε γαμώτο μου σε αυτόν τον αιώνα να μην μπορείς να πεις στη μαμά σου τι έχεις; Μου χαμογελούσε όσο πονούσα η κοπέλα από την εγχείριση όσο κι αν υπέφερα. Τώρα πια, για καλό ή για κακό, η ίδια δεν υποφέρει. Ξέρεις φίλε, περίεργο πράγμα οι άνθρωποι. Για να σε πιστέψουν ότι πονάς πρέπει να τους ουρλιάξεις. Αν απλά πεις “πονάω” το προσπερνούν σαν να είναι ακόμα ένα καπρίτσιο σου.
Και κάπως έτσι, ανάμεσα στο “πονάω” και το “ουρλιάζω” έμαθα το “επιβιώνω” από την αρχή. Η καθημερινότητά ενός φορέα του HIV, έχει ρολογάκι που χτυπάει για να πάρεις τα φάρμακά σου. Έχει αντικαταθλιπτικά πολλές φορές κι επισκέψεις σε ιατρεία. Έχει το φόβο της αγάπης. Ερωτεύεσαι κάποιον και θες να προχωρήσεις.
Τότε όμως πρέπει να του πεις το που βαδίζει. Κι εκεί είναι η στιγμή που παγώνει ο χρόνος και ο χώρος γιατί ακόμα και η αποδοχή μέσα της κουβαλάει μια επιφυλακτική απόρριψη.
Κάπου εκεί είναι που ευτυχώς μέσα σου αρχίζει να σχηματοποιείται η έννοια της αξιοπρέπειας και η επανεφεύρεση της χαράς ακόμα κι αν παίζει πόκερ με τη μοναξιά. Οk, έγινε, συνέβη, αφού δεν πεθαίνω δεν πάμε στο επόμενο κεφάλαιο; Το επόμενο κεφάλαιο σίγουρα θα έχει απογοητεύσεις αλλά θα έχει και άλλες τόσες εκπλήξεις. Η τροφή του κόσμου είναι η χαρά, είναι το να μην αισθάνεται μόνος του. Το δικό μου, δικό σου πρόβλημα υγείας, είναι μια αφορμή για να τους δώσεις αυτή την τροφή, να δεις τους γύρω σου όχι σαν περιφερόμενους αστεροειδείς γύρω από το Εγώ σου αλλά σαν μια αρμονική συνύπαρξη πλανητών που ο κάθε ένας κρατάει ισορροπημένο τον κύκλο επικοινωνώντας τη βαρύτητά του με σένα. Το AIDS πια δεν είναι ούτε θρύλος, ούτε θρήνος όμως εφ’ όσον δεν καταλήγει σε θάνατο αν ακολουθείς την αγωγή σου.
Κίνδυνος σίγουρα εξακολουθεί να είναι γι αυτό και είσαι προικισμένος με νόηση ώστε να μπορείς να τον αποφύγεις. Αν σου τύχει να το συναντήσεις, δε θα σου πω ψέματα, θέλει κότσια η ψυχική ταλαιπωρία που θα ακολουθήσει. Το έχω ζήσει κι ακόμα έχω πληγές που αιμορραγούν ευτυχώς με γόνιμο για τους συνανθρώπους μου, αίμα. Το θέμα όμως είναι αφ’ ενός να κάνεις ότι μπορείς για να μη σου τύχει χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γίνεις υστερικός. Αφ’ ετέρου αν έρθει η συνάντησή σου μαζί του, η αδυναμία που θα προκαλέσει στο αμυντικό σύστημα του οργανισμού σου να μεταφραστεί από σένα σε δύναμη για τη ζωή, και μεταδοτικό σαν ιός χαμόγελου σε κάποιους εκεί έξω που δεν έχουν καν την πολυτέλεια να διαβάσουν αυτές τις λέξεις.
Το δάκρυ πάντα θα καραδοκεί και καλά κάνει γιατί είμαστε άνθρωποι, η οργή για την απαξίωση της πολιτείας επίσης θα καραδοκεί και καλά θα κάνει να εκφραστεί, ταπεινώσεις και περίεργες καταστάσεις θα τις βιώσεις και θα σε σημαδέψουν, αλλά όλο αυτό το πακέτο είναι κάτι που πίστεψε με, μπορείς να το κάνεις μνημόσυνο, μπορείς όμως ταυτόχρονα να το κάνεις και πάρτι ζωής. Έχω περάσει κι από τα δύο, δεν σε παραμυθιάζω, όμως η ζωή η ίδια μου απέδειξε ότι μπορώ να ξαναγράψω το παραμύθι μου αγκαλιασμένος από ανθρώπους.
11 χρόνια μετά τη διάγνωσή μου, γράφω γι αυτό σε ένα περιοδικό “σπίτι μου” που κάθε χρόνο έκανε “γυμνή” συλλεκτική έκδοση για το AIDS, χωρίς κανείς να ξέρει ότι έχω τον ιό του. Η ανακοίνωση της οροθετικότητάς μου είχε πόνο και κάποιες αγκαλιές που μάλλον είχαν λόγο να φύγουν από τη ζωή μου. Μου στερέωσε όμως αυτές που μου αξίζει να έχω, μου αποκάλυψε μερικές καινούργιες, οπότε φίλε, να σου πω, νέα χρονιά έρχεται, πάμε για μια νέα αρχή; Με προφύλαξη, γνώση και ευθύνη στο σεξ αλλά καμία λογοκρισία στο συναίσθημα; Ναι, μπορείς να τα συνδυάσεις.
Το κείμενο του ΤΑΖ όπως δημοσιεύτηκε στο τελευταίο αφιερωμένο στο AIDS DownTown Magazine Greece
