Ένα μόνιμο παράπονο των γονιών, ειδικά τώρα που το σχολικό έτος φθάνει στο τέλος του, αφορά τις υποδομές, και ειδικά αυτές του σχολικού αθλητισμού.
Είναι κάτι σαν ρητορική επιθυμία που διατυπώνεται κάθε χρόνο, αν και γνωρίζουν πως και την επόμενη σχολική χρόνια δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες ως μηδαμινές ελπίδες να βελτιωθεί, ο μόνιμα παρατημένος τομέας, πλην όμως ιδιαίτερα ευαίσθητος για την άρτια ψυχική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών μας.
Το εύκολο είναι να το ρίξουμε και πάλι στην κρίση, όμως τούτη τη φορά θα ήταν άδικο. Το κομμάτι της αθλητικής εκπαίδευσης -όπως και η εκπαίδευση αυτή καθ’ αυτή άλλωστε- εδώ και δεκαετίες έχει αφεθεί σχεδόν στην τύχη του. Ελάχιστα είναι τα δημόσια σχολεία που λειτουργούν ως πρότυπα.
Οι σχεδόν ανύπαρκτες σχολικές υποδομές για αθλητική δραστηριότητα, με διαρκώς μειούμενες ώρες διδασκαλίας είναι ο κανόνας.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην τεράστια αξία του σχολικού αθλητισμού. Θα ήταν αστείο. Όπως αστείος είναι και ο τρόπος που τον αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες…
Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι τα παιδιά που αθλούνται, έχουν καλύτερη ανάπτυξη, μεγαλύτερη συναισθηματική σταθερότητα, αυτοπεποίθηση, αυτονομία, περισσότερη κοινωνική προσαρμοστικότητα και τελικά αποδίδουν καλύτερα στα μαθήματά τους. Ασφαλώς οι μελέτες είναι γνωστές στους ιθύνοντες, όμως το ενδιαφέρον τους μοιάζει δυσανάλογο με την αξία των αποτελεσμάτων των ερευνών.
Όπως η παραπαιδεία καλύπτει το κενό της ελλιπούς εκπαίδευσης, έτσι και τα σωματεία και οι αθλητικοί σύλλογοι καλύπτουν το κενό της αθλητικής σχολικής ανεπάρκειας.
Όμως δείτε τούτο.Στις ΗΠΑ, μέχρι τα 18, δεν νοείτε σωματείο παρά μόνο σχολικός αθλητισμός! Κάθε σχολείο από τα δημοτικά έως τα κολέγια έχουν κλειστό γυμναστήριο μπάσκετ, στάδιο στίβου, κολυμβητήριο κτλ. Έχουν γυμναστές και προπονητές για κάθε άθλημα. Υπάρχουν ώρες που οι μαθητές αθλούνται και γενικά και σε συγκεκριμένα αθλήματα. Και φυσικά τα παιδιά τεστάρονταιγια να διαπιστωθεί σε πιο έχουν τις βέλτιστες πιθανότητες να εξελιχθούν.
Αυτά είναι με δυο λόγια σοβαρές σχολικές υποδομές αθλητισμού! Ασφαλώς κατόπιν καταγράφονται σπουδαίες επιδόσεις σε όλο το φάσμα των αθλημάτων.
Θα μου πείτε η σύγκριση ΗΠΑ – Ελλάδας είναι μάλλον δυσανάλογη… Λάθος, δεν πρόκειται για σύγκριση. Η τεχνογνωσία είναι ανοιχτή προς όλους. Η έλλειψη μεθοδικότητας, συντονισμού, σωστής διαχείρισης κονδυλίων, ικανότητας και πάνω απ’ όλα σκληρής δουλειάς είναι αυτό που λείπει.
Στη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η εξέλιξη και υποστήριξη του σχολικού αθλητισμού παραμένει στα κιτάπια κάθε πολιτικάντη, προς χρήση μόνον για παχυλά λόγια σε συνέδρια!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι περίφημοι ΜαθητικοίΌμιλοι Αθλημάτων (ΜΟΑ). Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκαν πριν από πολλά χρόνια αλλά δεν λειτούργησαν ποτέ. Υπάρχουν και άλλα στα οποία θα μπορούσαμε να αναφερθούμε όμως θα ήταν απλώς χάσιμο χρόνο.
Και τι μένει; Ανακοινώσεις περί την αναβάθμιση του μαθήματος Φυσικής Αγωγής, και από τούτη αλλά και από προηγούμενες κυβερνήσεις, με παράλληλη αύξηση των δαπανών για τη σχολική αθλητική δραστηριότητα ώστε αυτή να αναδειχθεί σε βασικό στοιχείο της σχολικής ζωής.
Ή άλλως προεκλογικοί φανφαρισμοί, ευρείας κατανάλωσης και υποτίμηση της νοημοσύνης μας.
Αυτά….
Γράφει ο Βασίλης Σπαντούρος
Πηγή: Εφημερίδα “Polis”
