Παρακολουθώ εδώ και λίγους μήνες μια αγγλόφωνη ομάδα στο φβ. Κλειστή, μόνο μέλη και με πολύ αυστηρά κριτήρια ένταξης, για λόγους που θα καταλάβετε πιο κάτω. Σ’ αυτήν, γυναίκες απ’ όλον τον κόσμο μπαίνουν, με τα πραγματικά ή και πολύ συχνά όχι, ονόματά τους και γράφουν τις δικές τους ιστορίες κακοποίησης. Πάσης φύσεως. Σεξουαλικής, σωματικής, οικονομικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής…
Η κακοποίηση δεν είναι μιας μορφής, αυτό το ξέρουμε όλοι πλέον. Οι ιστορίες είναι ανατριχιαστικές. Πιο ανατριχιαστικό είναι ότι πολλές από αυτές τις γυναίκες κάθονται για μήνες, χρόνια ή και δεκαετίες μέσα σε τέτοιες καταστάσεις, πριν βρουν τη δύναμη να μιλήσουν γι αυτές.
Συνήθως η κακοποίηση προέρχεται από τους συντρόφους, ή πρώην συντρόφους τους. Αλλά και από ανθρώπους που έχουν κάποια εξουσία επάνω τους, επαγγελματική, κοινωνική, συναισθηματική…Σχεδόν πάντα, έχει προηγηθεί στη ζωή τους κάποιας μορφής κακοποίηση από γονείς ή άλλα μέλη της οικογένειας.
Πολλές είναι στην ομάδα αυτή επειδή δεν έχουν χρήματα για να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια, η οποία στις ΗΠΑ ειδικά είναι πανάκριβη. Άλλες έχουν βοήθεια, αλλά βρίσκουν επιπλέον ανακούφιση και στήριξη μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο και οι υπόλοιποι μπορούν να τις καταλάβουν, να συνδεθούν, να τους απαντήσουν, να κουβεντιάσουν μαζί τους και -κυρίως- να μην τις απαξιώσουν.
Όπως έχουμε μάθει όλοι όσοι παλέψαμε, ή παλεύουμε, με κάποιας τέτοιας μορφής τραύμα, είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και ανθρώπους δίπλα σου οι οποίοι δεν θα σε απαξιώσουν γι αυτό που σου συμβαίνει. Ανθρώπους που θα σε πιστέψουν αρχικά, αλλά και δεν θα σε κρίνουν. Είναι το Α και το Ω αυτό. Διότι η κακοποίηση -κάθε είδους- προκαλεί ντροπή στο θύμα.
Και η ντροπή αυτή είναι ένα μεγάλο μέρος του τραύματος.
«Πώς επέτρεψα εγώ να μου συμβεί αυτό;»
«Γιατί το ανέχτηκα;»
«Γιατί δεν έφυγα έγκαιρα;»
«Μήπως το προκάλεσα;»
«Μήπως έφταιγα;»
«Πώς επέτρεψα εγώ να μου συμβεί αυτό;»
Φυσικά υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά, αλλά συνήθως τις μαθαίνουμε μετά το ταμείο… Και, κατά κανόνα, στον αντίποδα υπάρχει ο κακοποιητής ο οποίος στην καλύτερη σφυρίζει αδιάφορα, αλλά συχνά κάνει κι ένα αριστουργηματικό μίρορινγκ, ή βίκτιμ μπλέιμινγκ, μετατρέποντας στο δικό του αφήγημα το θύμα σε θύτη και τον εαυτό του σε θύμα.
Η ντροπή του πραγματικού θύματος μεγεθύνεται. Αν διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές της διήγησης της Μπεκατώρου, θα δείτε ότι τα λέει όλα αυτά. Όλα όμως. Μιλάς για την κακοποίηση που υπέστης μόνο όταν αισθάνεσαι ότι είσαι αρκετά δυνατός για να το κάνεις. Όταν αισθάνεσαι ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις όχι τους άλλους, αλλά το βασικό κομμάτι του δικού σου εαυτού που ευθύνεται εν μέρει και για τη θυματοποίησή σου:
Την ευαλωτότητα.
Την ντροπή.
Την αυτομομφή.
Όταν ξέρεις πλέον με βεβαιότητα και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν ήσουν ούτε θύτης, ούτε πρόθυμος συμμέτοχος. Ήσουν το θύμα. Όποιος νομίζει ότι αυτό είναι εύκολο, ή είναι βλάκας ή είναι ο ίδιος θύτης.
Μαρία Δεδούση
- Δημοσιεύτηκε στη σελίδα της Μ.Δ. στο fb
