Η ντισκομπάλα, το εμβληματικό σήμα κατατεθέν μιάς εποχής αθωότητας που χάραξε ανεξίτηλα το«βινύλιο» της ψυχής εκατομμυρίων ανθρώπων τη δεκαετία του 1980. Την τελευταία δεκαετία με στιλ, με άποψη, με ανθρωπιά.
Κι αν κάποιος διαφωνεί με τα πάντα για ό,τι δημιουργήθηκε στα επονομαζόμενα «έιτις», δεν μπορεί να μην υποκλιθεί στη μουσική της. Στα τραγούδια της που έγραψαν ιστορία. Τα κιτς, τις μελωδίες, τα ιταλοντίσκο, τα «ψαγμένα», τα χορευτικά, τα επικά.
Είναι τυχαίο που τριάντα χρόνια μετά τα ραδιόφωνα και τα μπαρ παίζουν Modern Talking, Michael Jakcson, London Boys, Baltimora, A Ha, Bonnie Tayler, Cutting Crew, Sandra, Wham, Falco, Gazebo, Madonna, αλλά και τους δικούς μας Χαριτοδιπλωμένο, Μπίγαλη, Ρακιντζή, Μαντώ! Εκατοντάδες – κυριολεκτικά – Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες πέρασαν στο πάνθεο της διεθνούς μουσικής σκηνής. Χιλιάδες τραγούδια έμειναν στην αιωνιότητα μέσα από τους δίσκους, τις κινηματογραφικές ταινίες που«έντυναν» και τα ντεκ των ντισκ τζόκευ στις ντίσκο με τις μαγικές βραδιές.
Όλη η Ελλάδα, όλη η Αθήνα, όλη η Ευρώπη μιά γιγαντιαία πίστα ντίσκο. Με καπνούς στην έναρξη του προγράμματος και μετά ξέφρενη διασκέδαση και το στρομπόλι να γυρνάει και να πετάει δεσμίδες φωτός. Ντισκόβιοι, «χεταίοι» (από το μαλλί χαίτη), τζιν παντελόνια μπάγκι (φαρδιά πάνω, στενά από το γόνατο και κάτω), πλαστικόδερμα μπουφάν (από το υπόγειο του Πανταζώνα στην Ακαδημίας), σακάκια με βάτες και …γυρισμένα μανίκια (τη μόδα που καθιέρωσε ο ντετέκτιβ Σάνυ των Maiami Vice ο ηθοποιός Ντον Τζόνσον, άσπρη κάλτσα με μαύρο παπούτσι, τα «εργαλεία» όπως τα λέγαμε, τα«παπάκια» και οι μηχανές κρος γιά τα αγόρια. Φούξια και κίτρινα ελαστικά μίνι φορέματα, επίσης μαλλί χαίτη, φόρμες ολόσωμες, γόβες (με όλα τα ρούχα και όλες τις ώρες), τσίχλα γιά τα κορίτσια.
Και κάθε Σαββατόβραδο αφού είχαμε “προπονηθεί” από τους “πειρατικούς” ραδιοφωνικούς σταθμούς (κάθε πολυκατοικία και μιά κεραία, κάθε διαμέρισμα κι ένα “στούντιο”), οι ντίσκο ξεχείλιζαν από νιάτα, ομορφιά, ερωτισμό και χορό. Οι dj Πάλμερ, Λαβάκα, Λάλος και όλοι οι «επιστήμονες» των πικ απ μας «μεθούσαν» εκτός από το φρουίτ παντς (το ποτό της εποχής) με τις μουσικές μίξεις πανδαισίας και τις εμπνεύσεις τους. «Σεισμός» γινόταν στις ντισκοτέκ Athenaum, Aerobic, Jacky- o, Boom-Boom, San Lorentzo, Atomic, Make up, Highway, Station one, Valentino, Barbarella, Video, Tropikalia, Platoon, Bora Bora, Bo, Divina, Νoa Noa, Mastang, ABC, Totem, Bo, Pianeta Terra, Ειρηνικός, 9 Μούσες, Αυτοκίνηση, Πύργος Αθηνών, Βινύλιο, Μπίτσουλας, Seilin, Mercedes, White rose, La playa, αλλά και η Ραφηνιώτικη Studio 54.
Γιατί έγραψα αυτό το κείμενο μέσα στη μαυρίλα των ημερών που όλα καταρρέουν; Μα γιά«αντίδοτο». Γιά «παυσίπονο» λίγων λεπτών. Για μιά βόλτα με τη χρονομηχανή της μνήμης μου.
Σήμερα, άνοιξη του 2016, που τίποτα δεν θυμίζει άνοιξη. Αλλά το 1986 – τριάντα χρόνια πριν – όλα ήταν όμορφα. Μύριζε άνοιξη – κυριολεκτικά – μέσα κι έξω από τις καρδιές μας. Με αυτά τα χαζοτράγουδα που ερμήνευαν αυτοί οι τύποι και τα συγκροτήματα ντυμένοι σαν κλόουν. Με τα σχολικά λευκώματα να είναι το facebook της εποχής και το κόκκινο τηλέφωνο με το δίφραγκο στο περίπτερο το κινητό.
Με τις«σαχλαμάρες» του Ψάλτη, του Γαρδέλη, του Στηβ Ντούζου και της Αλιμπέρτη να γεμίζουν ασφυκτικά τα σινεμά και να γελάμε δύο ώρες. Με τα «ηλεκτρονικά» να μας «τρώνε» όλο το χαρτζιλίκι, παίζοντας με τις ώρες πακ μαν και «τουβλάκια». Κι άλλα, ατέλειωτα αξέχαστα στιγμιότυπα των «έιτις» που γιά να ακριβολογούμε ήταν μιά «γεμάτη» πενταετία 1983-1987.
Όλα αυτά όμως έφυγαν ανεπιστρεπτί. Τουλάχιστον ας τα κρατήσουμε στην καρδιά μας…
