Τη μια βραδιά, νέα παιδιά ξενυχτάνε στην Κηφισιά, έξω από μαγαζί για να αγοράσουν ακριβά παπούτσια, που τα σχεδίασε, λέει, ένας σύζυγος μιας Καρντάσιαν! Η εικόνα;
Τουλάχιστον θλιβερή, για μια νιότη χαράμι, που αντί να αλλάζει τον κόσμο, αλλάζει κάλτσες και παπούτσια! Η εικόνα της χώρας απογοητευτική! Γκρι αποχρώσεις, που καταπίνουν κάθε χρώμα. Ούτε το ουράνιο τόξο μετά τις βροχές πια, δε φαίνεται στις μεγάλες πόλεις! Κάτω απ την Ομόνοια, τα μεγάλα μπουζουξίδικα.
Η Ιερά Οδός, στα ίδια σημεία, αιώνια χαραγμένη διαδρομή, που κάποτε οδηγούσε στην Ελευσίνα και γίνονταν η πομπή για τα μυστήρια της θεάς Δήμητρας.
Γύρω της ιερά, εργαστήρια τέχνης, αρχιτεκτονήματα από κατοίκους που λάτρευαν μια θεά ικανή να νικήσει τον θάνατο, να καρπίσει απ το τέλος, να φέρνει, πάντα την άνοιξη. Ώσπου οι Βησιγότθοι και ο Αλάριχος κατέστρεψαν τον Ιερό δρόμο, σε ένα επίλογο βαρβαρότητας σε ότι έγινε, λεπτό προς λεπτό για αιώνες, πολιτισμός.
Δίπλα, αιωνία κι αυτή, η Πειραιώς! Απ όταν απ το Δίπυλο της αρχαίας πόλης ξεκινούσε ο δρόμος για το μεγάλο λιμάνι της κυριαρχίας μια φυλής που λάτρευε τη θάλασσα, το ταξίδι, το άγνωστο, το εμπόριο, την εξερεύνηση, που δεν χωρούσε σε όρια και δε στενευόταν.
Ηταν κάποτε, αυτή η φυλή, εδώ. Και εκείνοι οι δρόμοι… ακόμα περπατιούνται… νύχτα:
Τα μεγάλα κέντρα – διασκεδάσεων φιλοξενούν τα τελευταία σήματα νταλκαδιάρικων σόου σαν Λας Βέγκας χωρίς καζίνο και υπερθέαμα, με ένα σαν ιδρωμένο και αποσμητικό από πάνω ήχο μπουζουκιού ηλεκτρονικού, σαν βόμβισμα γιγάντιου κουνουπιού! Και κάποια έχουν γίνει «θέατρα», όπου και πάλι σουξεδο ντίβες κάνουν μιούζικαλ της αχρειότητας, ασελγώντας πάνω σε όλους τους ήχους, τις μουσικές και τα είδη θεάματος. Νέοι Αλάριχοι οι σταρ, γιγάντιοι, με δόντια σαν κάστρα και μάτια να σε παρακολουθούν δαιμονικά, από εξωγήινα ύψη, φωτίζονται μέσα στο χαλασμό μιας παγωνιάς Αθηναϊκής, που σκουπίδια και νιαουρίσματα από αδέσποτες γάτες, τενεκεδάκια αναψυκτικών που φυσάει και μεταφέρει ο αέρας και η ερημία, τονίζουν τις τεράστιες φάτσες απ τις προσόψεις των μαγαζιών, σαν η τελευταία νύχτα του κόσμου να έφτασε.
Στην Θεσσαλονίκη, πάλι, την πόλη της αδελφής του Μέγα Αλέξανδρου, με την μοναδικότητα της, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας επί Γαλέριου, η Συμβασιλεύουσα με την Κωνσταντινούπολη, το κέντρο των διαφορετικών εθνοτήτων, θρησκειών, η αστικοποιημένη κοσμοπολίτισσα, η όμορφη γη των ποιητών, έγινε η «ερωτική πόλη» με έμβλημα καυχησιάς, το «night life» των μπουζουκιών της, όπου το ξεβράκωμα των τραγουδιστριών συναντά τα βογκητά κάτι ανδρών με τσαλακωμένα κοστούμια, που τραγουδούν -κατά κάποιον τρόπο!- για μια άπιστη, τη γκόμενα που τους παράτησε (και δικαίως η γυναίκα!).
Η εικόνα που, ήδη, έχει κατακλύσει το internet είναι θλιβερή. Όχι γιατί κάποιοι κάνουν ότι θέλουν τα λεφτά τους, αλλά γιατί η βαρβαρότητα, η υποκουλτούρα, ο χουλιγκανισμός, ο βρυχηθμός της μεθυσμένου με ουίσκι καταπιεσμένου κακομοίρικου εαυτού μας, θεώρει διασκέδαση τον βανδαλισμό και την κακοποίηση.
Ο Παντελίδης, τραγουδιστής νέας κοπής που καμία σχέση με Διονυσίου, Μενιδιάτη, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Αγγελόπουλο, Νταλάρα, Μητσιά, Βοσκόπουλο, Πάριο, με τραγούδια όπου προσκαλεί μία σκουπίσει τα πόδια της στα πατάκια της καρδιάς του και να περάσει μέσα, είναι φωτογραφημένος θαμμένος σε ένα βουνό από πλαστικούς δίσκους σερβιρίσματος γεμάτους γαρύφαλλα, απ αυτά που δεν μυρίζουν, τα σαν πλαστικά. Τραγουδά πάνω στον ασταθή σωρό, σε μια εικόνα που πολιτισμικά δεν συναντάτε σε καμία κουλτούρα, σε οποιαδήποτε εξελικτικό στάδιο του homo sapiens. Σαν ένας σκουπιδότοπος σαπισμένων λουλουδιών, πλαστικού και κάπου κάπου ταψιού από αλουμινόχαρτο.
Το ίνδαλμα αποθεώνεται έτσι από νέους ανθρώπους που πιστεύουν πως διασκεδάζουν, σε κατάσταση μέθης και χαλασμού, για κάποιον αχνιστό από ορμόνες έρωτες που δεν τους έκατσε ποτέ, γιατί προφανώς θα τον βρήκε κανένας πλαστικός δίσκος στο κεφάλι, όπως πλησίαζε και θα λιποθύμησε στα μισά της διαδρομής.
Τι να πεις που δεν έχει ειπωθεί και γραφεί; Τι σημασία έχει η κρίση καν μ αυτό; 100.000 στα 12.000.000 θα χουν λεφτά να τα πετάξουν σε πλαστικους -τι άλλο;- δίσκους λουλουδιών στον κάθε καλλιτεχνάρα της καψούρας. Άλλωστε στα social media έγραφαν κιόλας οι θαμώνες – οπαδοί: «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Η καφρίλα ακόμα πιο πολύ!
Μόνο που αυτοί οι άνθρωποι, που ξενυχτάνε στα μπουζούκια της Ιεράς Οδού και της Πειραιώς και της Θεσσαλονίκης, που θάβουν στα λουλούδια τον νεαρό, όλο βογκητά βάρδο που τραγουδά σα να χει στομαχόπονο, δε λυπούνται τη νιότη τους, να την κάνουν κάτι χρήσιμο; Κάτι ωραίο; Τι αυτοκαταστροφή εθνική είναι αυτή πια; Τι αυτό ταπείνωση; Τι ολέθριο τρόπος μαζικής αυτοκτονίας, μέσα σε ξεραμένα πιόματα και μπαγιάτικα γαρύφαλλα! Το χω γράψει και το χω ξαναγράψει, το στιχάκι του Πολ Βερλέν, εϊ, εσύ… «τι έχεις κάνει, εσύ εκεί πέρα που κλαίς ασταμάτητα; Πες! Τι έχεις κάνει με τα νιάτα σου». Τα χει ξοδέψει σε ξενύχτια για να αγοράσει παπούτσια και σε λουλούδια στου Παντελίδη! Αυτό… και κρίμα!
Στις πίστες του ανεξήγητου υψώνονται λοιπόν βουνά μπαγιατεμένων ανθών! Ευδοκιμούν φάλτσοι και μέτριοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες που κάνουν τέχνη με τα μπούτια! Εδώ στον μεγάλο βάλτο που καταπίνει σε κάθε κίνηση πληθυσμούς.
Στο έλος που κακοφορμίζει σαν πτώμα και μιμείται πράξεις ζωής, διασκέδασης, παρέας, πέρα απ την ίδια την κραιπάλη, την ασχήμια, την παρακμή. Θαμώνες με κεφάλια σαν πρησμένα συκώτια που κάνουν πως γλεντάνε ενώ έξω, ναι, η τελευταία νύχτα των ζωντανών σ αυτή τη χώρα έχει φτάσει και το ξημέρωμα –αν έρθει- θα βρει μόνο κουφάρια και αυτά μεθυσμένα!
της Αλεξάνδρας Τσόλκα
