Η περασμένη κυριακάτικη βραδιά ήταν μία από αυτές τις ξεχωριστές βραδιές που ζεις μια καινούρια εμπειρία, η οποία θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη σου και που νιώθεις τυχερός που την βίωσες.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και ας ξεκινήσουμε την διήγηση αναφέροντας ότι την προηγούμενη εβδομάδα το ΚΠΙΣΝ διοργάνωσε ένα εξαήμερο (8-13/9) αφιέρωμα στον μεγάλο μαέστρο Ennio Morricone, ο οποίος απεβίωσε τον περασμένο Ιούλιο σε ηλικία 91 ετών, με καθημερινές προβολές ταινιών για τις οποίες είχε γράψει την μουσική και κλείνοντας τις εκδηλώσεις αυτές την Κυριακή με μια μεγάλη συναυλία από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, υπό τη διεύθυνση του διακεκριμένου αρχιμουσικού Adrian Prabava.
Βέβαια, όπως αρμόζει στην εποχή του κορωνοϊού όπου ζούμε, η συναυλία πραγματοποιήθηκε χωρίς κοινό στην αίθουσα και σε αντιστάθμιση της έλλειψης αυτής, είχαν τοποθετηθεί δύο γιγαντοοθόνες στους ανοιχτούς χώρους του πάρκου όπου μπορούσε ο ενδιαφερόμενος κόσμος να κάτσει και να απολαύσει τις μελωδίες, έστω από απόσταση ασφαλείας, είτε στο γκαζόν του πάρκου, είτε στο πάνω μέρος στα σκαλάκια του χώρου. Αντί λοιπόν για μια ζωντανή εμφάνιση, ήταν μια ζωντανή αναμετάδοση που ωστόσο δεν έχασε την αίγλη και την ηχητική της μαγεία.
Για όσους έχουν επισκεφτεί το ΚΠΙΣΝ θα έχουν διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι είναι ένας εκπληκτικός χώρος που συνδυάζει αρχιτεκτονική, πράσινο, ψυχαγωγία, διασκέδαση, άθληση και υγρό στοιχείο με το κανάλι που βρίσκεται κατά μήκος της έκτασης, το οποίο ονομάζεται εσπλανάδα (παραλιακός δρόμος στα ισπανικά) και το οποίο ο δημιουργός εμπνεύστηκε θέλοντας να συνεχίσει και να «ενώσει» την θάλασσα ως στοιχείο της περιοχής, γι’ αυτό και το κανάλι τροφοδοτείται με θαλασσινό νερό το οποίο και επιστρέφει σε αυτή σε συνεχόμενη ροή, αφού πρώτα φιλτραριστεί.
Είναι κατανοητό, λοιπόν, ότι αυτά τα στοιχεία κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό σε μια ήρεμη καλοκαιρινή ακόμα βραδιά, και ας έχει μπει ήδη ο Σεπτέμβριος, με θέα όπου το μάτι σου βλέπει την θάλασσα, την Ακρόπολη, μέχρι και τα φώτα του Καζίνο της Πάρνηθας δημιούργησαν ένα σκηνικό όπου απογειώθηκε με τις μελωδίες του μεγάλου Ιταλού δημιουργού από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών όπου κατέκλυσαν τον χώρο και μετέφεραν το κοινό σε ένα ταξίδι στον χρόνο και στον κινηματογράφο.
Άλλοι καθιστοί, άλλοι ξαπλωμένοι στο γκαζόν απόλαυσαν για μιάμιση ώρα εμβληματικά soundtracks από τη δεκαετία του ’60 όπως «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», «Κάποτε στη Δύση» κ.α, μέχρι και τις σύγχρονες δημιουργίες του, όπως η μουσική για τη «Μαλένα» του Giuseppe Tornatore και μουσική για την ταινία του Quentin Tarantino «Οι Μισητοί Οκτώ» που έφερε το Όσκαρ το 2016 στον μαέστρο μετά από άλλες πέντε υποψηφιότητες.
Μια όμορφη εικόνα της βραδιάς ήταν ένα ζευγάρι όπου είχε στρώσει την πετσέτα του και απολάμβανε αγκαλιά την μουσική πίνοντας ένα μπουκάλι κρασί στα κολονάτα ποτήρια τους που είχαν προνοήσει να φέρουν μαζί τους, δίνοντας μια άλλη πινελιά στην έξοδο τους.
Σημείο αναφοράς, επίσης, ήταν η αμηχανία του κοινού που ένιωθε την ανάγκη να χειροκροτήσει μετά την εκτέλεση κάθε κομματιού, όμως αμφιταλαντευόταν λόγω της κατάστασης, ενώ μετά την τελευταία εκτέλεση οι θεατές αυθόρμητα χειροκρότησαν ομαδικά τους καλλιτέχνες, κι ας μην τους άκουγαν, δίνοντας έστω και έτσι τα εύσημα και δείχνοντας την ευγνωμοσύνη τους στην ορχήστρα, στον μαέστρο και την σολίστ της εκδήλωσης. Οι καλλιτέχνες από την πλευρά τους υποκλίθηκαν στην άδεια αίθουσα, δημιουργώντας μια παράξενη αίσθηση στην ατμόσφαιρα που σίγουρα έβαλε τον καθένα σε σκέψεις για την κατάσταση την οποία βιώνουμε όλοι.
Μπορούν να υπάρξουν καλλιτεχνικές και αθλητικές εκδηλώσεις χωρίς κοινό; Μήπως χάνουν το νόημα της ύπαρξης τους; Πόσο άδικη είναι η έλλειψη της αλληλεπίδρασης για τους καλλιτέχνες, τους αθλητές αλλά και για το κοινό; Αυτές πιθανώς να ήταν κάποιες σκέψεις που κουβάλησε ο καθένας στο μυαλό του μετά την λήξη της εκδήλωσης.
Παρ’όλα αυτά θα ήθελα να κλείσω με μια όμορφη εικόνα, καθώς η βραδιά ήταν όντως μαγική και η εμπειρία στον μέγιστο δυνατό βαθμό της μοναδική. Κατά την διαδρομή προς την έξοδο, τα σιντριβάνια στο κανάλι συμμετείχαν και αυτά στο μεγάλο αφιέρωμα, με μία εντυπωσιακή χορογραφία από το κομμάτι «Ecstasy of Gold» από το soundtrack της ταινίας «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», χορεύοντας και αλλάζοντας χρώματα με τον κόσμο να σταματά για να απολαύσει το θέαμα και μερικοί ακόμα να κινούνται στους ρυθμούς της μελωδίας ή να συμμετέχουν φωνητικά.
Σ’ ευχαριστούμε Ennio Morricone για τις μελωδίες που μοιράστηκες μαζί μας και για τις αναμνήσεις μας που «ντύθηκαν» από τις μουσικές σου. Τυχεροί όσοι έζησαν στην εποχή των δημιουργιών σου.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε μέχρι εδώ.
Μέχρι την επόμενη φορά αφήστε τις σκέψεις να γίνουν λέξεις και τούμπαλιν.
Χρήστος Ιωάννου
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ την Νίκη για την παρέα, την όμορφη κουβέντα, την εμπειρία αλλά και την ξενάγηση του ΚΠΙΣΝ κατά την περιπλάνηση στον χώρο.
