Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην χώρα μας τον προηγούμενο μήνα και αμέσως μου τράβηξε την προσοχή, τόσο το εξώφυλλο του αρχικά, φωτεινά χρώματα, φόντο μια πισίνα και η ανάγλυφη αίσθηση που έχουν τα γράμματα αλλά και οι δύο κηλίδες αίματος όταν ακουμπάς το μπροστινό μέρος του βιβλίου, όσο και η περίληψη της υπόθεση στο πίσω μέρος που προκάλεσαν αμέσως το ενδιαφέρον μου για την ιστορία. Τι καλύτερο άλλωστε για το καλοκαίρι από ένα ανάγνωσμα με τίτλο «οι διακοπές» που σε προκαλεί να «βουτήξεις» μέσα στην αφήγηση του;
Η υπόθεση, λοιπόν, αφορά τις διακοπές που έχουν σχεδιάσει τέσσερις κολλητές φίλες σε ένα χωριό της Ν. Γαλλίας, ώστε να γιορτάσουν τα χρόνια της φιλίας που τις συνδέει και την είσοδο τους στην δεκαετία των σαράντα ετών. Οι Κέιτ, Ρόουαν, Τζένιφερ και Ίζι γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, συγκατοικούσαν και μετά την αποφοίτηση τους, για πάνω από δέκα χρόνια, κάθε χρόνο πηγαίνουν μαζί διακοπές, επιλέγοντας ένα Σ/Κ του καλοκαιριού για να θυμηθούν τα παλιά και να συζητήσουν για τα νέα. Φέτος, όμως, επέλεξαν να μείνουν για μια εβδομάδα όλοι μαζί, με τους άντρες και τα παιδιά τους οι τρεις από αυτές, με τα γεγονότα να ξεκινούν το Σάββατο, την ημέρα της άφιξης τους στην βίλα όπου θα διαμείνουν.
«Να πώς ξεκινάει: Με μια μικρούτσικη μπλε ειδοποίηση για τρία μη αναγνωσμένα μηνύματα στο Messenger»
Πρωταγωνίστρια και κεντρικός χαρακτήρας της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που επιλέγει ο συγγραφέας στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας είναι η Κέιτ, η οποία υποψιάζεται ότι ο άντρας της (Σον) την απατά και μάλιστα με μία από τις καλύτερες της φίλες που επέλεξαν να περάσουν μαζί τις διακοπές τους. Από τις πρώτες στιγμές τους στην βίλα, η Κέιτ θα διαβάσει μερικά ενοχοποιητικά μηνύματα στο κινητό του και από εκείνη ακριβώς την στιγμή ξεκινάει το παιχνίδι των εικασιών και της εύρεσης του τρίτου προσώπου στην σχέση τους. Έτσι θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα που όλοι ερχόμαστε όταν γίνεται μια τέτοια συνταρακτική αποκάλυψη: πάλη ή φυγή; Κάθεσαι να παλέψεις όπως είσαι και με ό,τι μέσα έχεις ακριβώς εκείνη την στιγμή είτε νικήσεις είτε χάσεις ή διαλέγεις την φυγή, την σιωπή, τον εσωτερικό μονόλογο, τις αυτοκατηγορίες και αποφεύγεις την σύγκρουση με τον άλλο αλλά μαζί και την οποιαδήποτε αλήθεια που μπορεί να αποκαλυφθεί και να σε λυτρώσει;
«Φοβόμουν ότι αν το έλεγα θα γινόταν αυτομάτως πραγματικότητα»
Η Κέιτ θα διαλέξει το δεύτερο και θα ξεκινήσει να τρέχει στο μυαλό της διάφορα πιθανά σενάρια ώστε να καταλήξει στην ένοχη, ωστόσο, παράλληλα θα αναρωτιέται μέσα της αν αξίζει αυτό που περνάει, γιατί στο παρελθόν έχει αδικήσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και τις τρεις φίλες της. Από την μία σκέφτεται πώς έχει επηρεάσει αρνητικά τις ζωές των φίλων της και την πιθανότητα η προδοσία να είναι κάποιου είδους αντίποινα, και από την άλλη αναλύει ποιο είναι το δέλεαρ της καθεμίας που μπορεί να οδήγησε τον άντρα της στην απιστία.
Μέσα σε αυτό το κλίμα συνεχούς εναλλαγής θυτών και θυμάτων στο μυαλό της πρωταγωνίστριας, ο συγγραφέας περίπου μετά την μέση της ιστορίας, αρχίζει να προσθέτει μικρά κεφάλαια διήγησης σε τρίτο πρόσωπο, στοχεύοντας κάθε φορά και σε ένα άλλο ήρωα της ιστορίας, ώστε να προσδώσει μεγαλύτερη αγωνία και να αποκαλύπτει σιγά – σιγά διαφορετικές οπτικές αλλά και γεγονότα που τονίζουν την αγωνία και την μάχη για την αποκάλυψη της αλήθειας. Επιπλέον, θα εισάγει και τον ρόλο των παιδιών στο «παιχνίδι» των μεγάλων, καθώς κρύβουν και αυτά τα δικά τους μικρά ή μεγάλα μυστικά από τους γονείς τους.
Τι προσφέρουν οι «διακοπές» στον αναγνώστη
Εναλλαγές, εικασίες, ηθικά διλήμματα, ερωτικές σχέσεις, φιλίες, διπλή «ιντερνετική» ζωή των παιδιών όλα δοσμένα κάτω από το μικροσκόπιο του συγγραφέα μέσα στο ζεστό κλίμα της Μεσογείου, μέχρι να ανάψει η φωτιά των αποκαλύψεων και να ξεσπάσει η καταιγίδα που θα τα σβήσει όλα και θα οδηγήσει στην κάθαρση των ηρώων.
Ατάκες που ξεχώρισαν
«Υπάρχουν μόνο δύο λάθη που μπορεί να κάνει κάποιος οδεύοντας προς την αλήθεια: Να μην φτάσει μέχρι το τέλος και να μην ξεκινήσει καθόλου»
«Το ίντερνετ δεν ξεχνά ποτέ»
«Είχε αναλάβει αποστολή: την Λήθη»
«Αληθινή και πιστή φίλη»
«Κι όπως έχω πλέον μάθει, καμιά φορά η δικαιοσύνη χρειάζεται μια χείρα βοηθείας»
«Μια ολόκληρη εβδομάδα κοινωνικού θανάτου»
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε μέχρι εδώ.
Μέχρι την επόμενη φορά αφήστε τις σκέψεις να γίνουν λέξεις και τούμπαλιν.
Χρήστος Ιωάννου
