Πριν αρχίσω να παραθέτω τις σκέψεις που μου δημιούργησε η ταινία και σε αυτή την περίπτωση είναι αρκετές, θέλω να εξηγήσω λίγο το σκεπτικό των κειμένων αυτής της στήλης. Προσωπικά, σαν ένα σκεπτικό ή μία αρχή αν θέλετε που ακολουθώ και πιστεύω είναι η εξής: αν βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε ή βιώνουμε κάτι που αξίζει – πάντα κατά την προσωπική μας γνώμη- οφείλουμε να το μεταφέρουμε, να το μοιραστούμε και να του δώσουμε μία ευκαιρία να φιλτραριστεί και να κριθεί και από άλλους ανθρώπους. Έτσι με αυτό τον τρόπο γίνεται και η επιλογή για την δημιουργία των κειμένων κατά κύριο λόγο και γιατί νομίζω ότι είναι καλύτερο να αναδεικνύουμε τα «καλά» και να παίρνουμε κάτι απ’ αυτά, παρά από τα «κακά» που υπάρχουν εξίσου παντού γύρω μας.
Μετά από αυτή την εισαγωγή, ας προχωρήσουμε τώρα στα της ταινίας. Δείτε την ταινία. Και θα μπορούσα να μείνω μόνο σε αυτό και να κλείσω το κείμενο αλλά, θα αναιρούσε όλη την ύπαρξη της στήλης και της εξήγησης που έδωσα παραπάνω και αυτό είναι μία άλλη κουβέντα. Για να πάρετε μία γεύση για το τι θα δείτε, μπορούμε να την παρομοιάσουμε με την ταινία «Το όνομα μου είναι Σαμ» με πρωταγωνιστή τον Σον Πεν.
Λίγες πληροφορίες για την ταινία
Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Κορέα και παρόλο που είχε τεράστια εμπορική επιτυχία (έκοψε13 εκατομμύρια εισιτήρια), δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στην απόδοση της ιστορία της, βαδίζοντας μεταξύ της κωμικής και δραματικής χροιάς με αποτέλεσμα να μπερδέψει τον θεατή και λάβει κακές κριτικές.
Εμείς εδώ θα ασχοληθούμε με το remake της, σε τουρκική παραγωγή όπου προβάλλεται στην πλατφόρμα του Netflix με τον τίτλο «Yedinci Koğuştaki Mucize» – «Θαύμα στο κελί 7» ελληνιστί και λαμβάνει διθυραμβικά σχόλια. Έχοντας κρατήσει τον βασικό άξονα της πρωτότυπης ιστορίας, οι δημιουργοί μας μεταφέρουν στην Τουρκία του 1983, όπου εξελίσσεται η ιστορία του πρωταγωνιστή Μέμο, πατέρα της μικρής Όβα, ο οποίος έχει ένα είδος νοητικής στέρησης και φυλακίζεται με την κατηγορία της δολοφονίας ενός μικρού κοριτσιού. Ό,τι πληροφορία παραπάνω από αυτό, θα σας «κάψει» την εμπειρία της θέασης της και καλό είναι όσοι δεν την έχετε παρακολουθήσει, να κάνετε μία παύση, να την δείτε και εμείς θα σας περιμένουμε εδώ να την συζητήσουμε περαιτέρω.
Μια διδακτική ανθρώπινη ιστορία (SPOILERS!)
Σε αντίθεση με την κορεάτικη εκδοχή που διακωμώδησε εν τέλει την κατάσταση, εδώ έχουμε μια απλή και προσγειωμένη προσέγγιση του θέματος, χωρίς υπερβολές στην σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, αφήνοντας την ιστορία από μόνη της να πρωταγωνιστήσει, χωρίς να εκβιάζει συναισθηματικά τον θεατή, λόγω της ιδιαιτερότητας του πρωταγωνιστή.
Ο ηθοποιός Aras Bulut Iynemli υποδύεται εξαιρετικά τον χαρακτήρα του Μέμο, αναδεικνύοντας την παιδική αθωότητα, καθαρότητα και καλοσύνη του απέναντι σε όλους, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που τον χαρακτηρίζει ως «τρελό», γεγονός που δείχνει την αντιμετώπιση που είχε από την κοινωνία. Μαζί με την μικρή Nisa Sofiya Aksongur αποτελούν ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό δίδυμο πατέρα – κόρης, το οποίο πλαισιώνεται από ένα εξίσου αξιόλογο καστ.
Περνώντας στα μηνύματα που μεταφέρει και τις θεματικές που θίγει η ιστορία, θέλω να αναφέρω δύο «τρικ» που ξεχώρισα και έδωσαν μια ξεχωριστή πινελιά στην υπόθεση. Πρώτο είναι ο χειρισμός και η αναφορά στον θάνατο και στην απώλεια που πλανάται καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας π.χ. όταν μαθαίνουμε ότι η γυναίκα του Μέμο έχει πεθάνει, στις ιστορίες των συγκρατούμενων στην φυλακή για το παρελθόν τους και τέλος στον χαμό της πολυαγαπημένης γιαγιάς του Μέμο και της Όβα που τους φρόντιζε και ήρθε να προστεθεί ως ένα ακόμα χτύπημα της ζωής. Το ξεχωριστό εδώ είναι ότι οι δημιουργοί επιλέγουν να μην ακουστεί ποτέ η φράση «πέθανε» αλλά «έγινε άγγελος» τονίζοντας ακόμα περισσότερο την παιδικότητα του Μέμο και της Όβα που τους συνδέει ακόμα πιο βαθιά, καθώς όπως λέει και η γιαγιά για τον Μέμο «είναι απλά ένα παιδί».
Δεύτερο τρικ είναι η αντιμετώπιση των συγκρατούμενων κατά την φυγάδευση της μικρής στο κελί τους για να δει τον πατέρα της. Έτσι, λοιπόν, θέλοντας να την προφυλάξουν από την σκληρή αλήθεια της φυλάκισης, λένε στην Όβα ότι ο μπαμπάς της είναι άρρωστος και μόλις γίνει καλά θα της τον φέρουν σπίτι. Όταν ρωτάει η ίδια τους υπόλοιπους τι αρρώστια έχουν και βρίσκονται εκεί, ο καθένας περιγράφει αριστουργηματικά την περίπτωση του με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον αρχηγό που λέει ότι έστειλε μερικούς αγγέλους στον ουρανό (για τις δολοφονίες).
Επίσης, παρακολουθούμε δυνατές ανθρώπινες σχέσεις, όπως οικογενειακές (γιαγιά – πατέρα – κόρη), φιλικές (δασκάλα Όβα – οικογένεια Μέμο, Μέμο – συγκρατούμενοι / υπάλληλοι φυλακής) και όλων αυτών μεταξύ τους για να σώσουν τον Μέμο από την θανατική ποινή.
Στην αρχή της ιστορίας, μετά τον ατύχημα της κόρης του στρατιωτικού όπου κατηγορείται ο Μέμο, επικρατεί η τυφλή εκδίκηση του πατέρα στρατιωτικού για τον θάνατο της μικρής του, μέσω της εξουσίας που του δίνει η υψηλή του θέση που κατέχει σε ένα απόλυτο καθεστώς με αποτέλεσμα να οδηγεί έναν αθώο στην κρεμάλα, αφαιρώντας του την ευκαιρία υπεράσπισης του εαυτού του σε μία δίκαιη δίκη. Το ζήτημα της θανατικής ποινής που μας εισάγει στην ιστορία με μία εικόνα από το μέλλον, αποτελεί μία τεράστια συζήτηση, ειδικά σε χώρες που άργησαν να την καταργήσουν, γιατί καθότι άνθρωποι κρίνουν ανθρώπους, πάντα υπάρχει μία πιθανότητα λάθους, ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση, με την μονιμότητα του θανάτου να κάνει το ενδεχόμενο επανεξέτασης της υπόθεσης αδύνατον με συνέπεια την θανάτωση ενός ενδεχομένως αθώου. Και αν μου επιτρέπεται το σχόλιο, ο θάνατος έχει αυτό το κακό, δεν μπορεί να αναιρεθεί.
Στην συνέχεια βλέπουμε την μεταστροφή της στάσης όλων απέναντι στον Μέμο, αφού τον γνωρίζουν καλύτερα, όπου η μετάνοια και η ανθρωπιά μάχονται την αδικία που πάει να στερήσει μια ζωή αλλά και ένα πατέρα από την κόρη του. Κάπου μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναφέρεται και η θρησκεία με ένα ηλικιωμένο κρατούμενο να προσπαθεί να την ερμηνεύσει και να την εφαρμόσει συζητώντας με τους υπόλοιπους.
Τέλος, φτάνουμε στην κορύφωση του δράματος της περιπέτειας του πρωταγωνιστή, όντας λίγες μόνο στιγμές μακριά από την κρεμάλα, όπου δίνεται το σπουδαιότερο μάθημα ζωής το οποίο πάντα θα αποτελεί την μοναδική λύση της ανθρώπινης κοινωνίας απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις (ότι βιώνουμε και τώρα δηλαδή) που δεν είναι άλλο από την ΕΝΟΤΗΤΑ και την συνεργασία όλων των ανθρώπων που μπορεί να σώσει και να ανατρέψει ακόμα και το πιο εφιαλτικό σενάριο. Αυτά πιασμένα χέρι – χέρι με την θυσία ενός κρατούμενου θα οδηγήσουν στην «αποκατάσταση» της δικαιοσύνης με μοναδικό τρόπο και τον Μέμο στην αγκαλιά της μικρής του κόρης Όβα.
Αυτό είναι και το θαύμα (δικαιολογεί τον τίτλο) που συνέβη και θα συμβαίνει όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεργάζονται και μάχονται ενωμένοι.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε στο κείμενο μου – πιστεύω τώρα καταλάβατε γιατί το λίγες στον τίτλο είναι μέσα σε εισαγωγικά αλλά, πιστεύω ότι έπρεπε να αναφερθούν όλα.
Μέχρι το επόμενο κείμενο, αφήστε τις σκέψεις να γίνουν λέξεις και τούμπαλιν.
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ την Ελένη και τον Σαράντο για την εξαιρετική πρόταση αυτής της ταινίας.
Χρήστος Ιωάννου
