Όταν ο Α. Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρα αστυνομικού, η Νεφέλη ήταν μόλις 8 χρονών. Ούτε ο Αλέξης ούτε η Νεφέλη πρόλαβαν να δουν ποτέ ζωντανά τον «πρίγκηπα» των Εξαρχείων και όλης της Ελλάδας, τον Παύλο, που «έφευγε» την ίδια μέρα σχεδόν 20 χρόνια πριν από το Δεκέμβρη του 2008.
Σήμερα η Νεφέλη είναι πια 18, φοιτήτρια, με τις δικές της απόψεις και παλεύει το δικό της αγώνα, για ένα άλλο κόσμο όπως τον φαντάζεται ή πρέπει να είναι.
Ο Αλέξης θα ήταν 25. Θα είχε πάρει την πορεία του. Θα είχε τις απόψεις, τις αγωνίες, τις οργές του και θα έδινε καθημερινά τον αγώνα του για τη ζωή όπως εκείνος και ίσως κι άλλοι θα ήθελαν να δημιουργήσουν. Δεν πρόλαβε ποτέ όμως να κάνει τίποτε από αυτά. Τον πρόλαβε μια σφαίρα ενός «καουμπόυ».
Ο Παύλος, ο Αλέξης, η Νεφέλη δεν «συναντήθηκαν» ποτέ κυριολεκτικά. Είναι τόσο διαφορετικοί και είναι όμως τόσο κοντά.
Ο Παύλος τραγούδαγε «έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα», ο Αλέξης μπορεί και να το είχε ακούσει και σιγοτραγουδησει πριν η σφαίρα του κόψει το νήμα της ζωής. Ίσως πάλι να είχε ακούσει και το «ποιοι είσαστε εσείς που τα λόγια μας τα κάνετε μπροσούρες…».
Η Νεφέλη τα έμαθε αυτά και τον Αλέξη και τον Παύλο μεγαλώνοντας. Ήταν τυχερή, γιατί τώρα μπορεί να σκέφτεται με το δικό της τρόπο.
Αλέξη είσαι η Νεφέλη, η Μαρία, ο Άγγελος, ο Θανάσης που πρόλαβαν, που μπόρεσαν, που συνεχίζουν, ο καθένας και η κάθε μια με τον τρόπο τους.
Κι εσύ ρε Παύλο «πού να γυρίζεις» τέτοιες μέρες που σε έχουμε ανάγκη…
Χρήστος Τσεμπέρης
