Παραφράζοντας Μοντένιο: Το να βγεις από τον εαυτό σου, ξεφεύγοντας από τον άνθρωπο, θα ήταν μια τέλεια διαδικασία που θα μπορούσε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να εξυψώσει τη λογική ώστε χωρίς να χρειάζεται να γίνεις άγγελος να μην υποβιβάζεσαι σε κτήνος.
Παραδόξως λίγο πριν από τις εκλογές, 23 χρόνια μετά ανακαλούνται ανεξίτηλες μνήμες του 1996. Από ένα «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου*, εκτελεσμένο αριστοτεχνικά από τον θεατράνθρωπο, Λευτέρη Βογιατζή.
Στην αυλή της συστημικής δημοσιογραφίας (εδώ θα μιλήσουμε μόνο γι΄ αυτή γιατί υπάρχει και η άλλη) εκτυλίσσεται η ιλαροτραγωδία μας όπου η -κατά τα φαινόμενα πολιτική αλλαγή- προοιωνίζεται ανακατατάξεις. Η πανικόβλητη απερχόμενη «ελίτ» με τους παρατρεχάμενους… κόλακες. Το δράμα της αληθινής ζωής. Αλσέστ και Φιλέντ, του ίδιου εσωτερικού νομίσματος, αντιπαρατίθενται μπροστά στις νέες αθλιότητες ανθρωποφαγίας που εκτυλίσσονται.
«Όχι είναι απέχθεια γενική, μισώ όλους τους ανθρώπους./ Μισώ τους μεν γιατί είν’ αισχροί, καθάρματα μεγάλα/ τους δε γιατί με τους αισχρούς τα πάνε μέλι γάλα… »
Εξωφρενικά εξοργιστική η επανάληψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς ανά τους αιώνες. Οφθαλμοφανής (για όσους θέλουν να δουν) ο βαθύς ουμανισμός, με πηγαία αίσθηση αναβάθμισης του ανθρώπινου είδους, μέσα από την αποστροφή της υποκρισίας.
Επιστρέφοντας στα τεκταινόμενα του δημοσιογραφικού κόσμου, είναι…«χάρμα οφθαλμών» η καταγραφή των όσων εδώ συμβαίνουν. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ίντριγκες, παρακάλια (δημόσια και μη), διαβουλεύσεις, κουβέντες, απογοητεύσεις, αφορισμοί, εκνευρισμός, πανικός, ηρεμία, ρεβανσισμοί, κακίες, αλήθειες, ψέματα, ανασφάλεια…
Τουλάχιστον δεν πλήττουμε….
Ο πανικός, όπως συμβαίνει πάντα, διαχέεται από τους πάνω ορόφους προς τα κάτω με εμφανείς στόχους την εύκολη διαχείριση της πλειονότητας των εργαζομένων. Οι δε περισσότεροι εξ ημών επιρρεπείς και ανασφαλείς, προκειμένου να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα (κανένα καινούριο δάνειο), είμαστε έτοιμοι να «δώσουμε» συναδέλφους, να επιδοθούμε στην προσφιλή γυμναστική της κυβίστησης, να εξυφάνουμε σενάρια ως εξουσιαστές απέναντι σε εξουσιαζόμενους.
Ανθρωπάρια, εύκολη λεία, μετά τη γαλούχηση του υπερτροφικού εγώ τους για την μοναδική αξία τους, εξυπνάδα αλλά και προσφορά. Άραγε σε ποια δημοσιογραφία ακριβώς;
«Πίσω απ’ το προσωπείο του βλέπεις τον απατεώνα∙/ η πολιτεία του γνωστή σε τούτο τον αιώνα./ Γλυκές ματιές και νεύματα, φωνή ζαχαρωμένη/ δεν ξεγελούνε παρ’ αυτούς που αλλού είναι γεννημένοι./ Ο άξεστος που θα ’πρεπε κάποιος να τον κρεμάσει,/ με τι ατιμίες πήγε ψηλά είναι γνωστό τοις πάσι./ Και κάνει με την αίγλη του, καθώς παντού επιπλέει/ την αρετή να ντρέπεται και την αξία να κλαίει…. »
Οι αναφορές δεν αποτελούν κάτι καινοφανές. Τα… «βασιλόπουλα»και «βασιλοπούλες» πολλά και πολλές. Υστεροβουλία, παρτακισμός, πονηριά. Πειθήνια όργανα μιας καλά οργανωμένης πυραμίδας που ως μοναδικό στόχο έχει την σπίλωση και τη συκοφάντηση της πραγματικής αλληλεγγύης. Μπορούν να επιχειρηματολογούν επί παραδείγματι, πόσο δίκαιο είχε ο Σαμαράς που έκλεισε την ΕΡΤ επειδή όλοι εκεί είναι τεμπέληδες, ενώ επί χρόνια χρυσοπληρώνονται από τη δημόσια τηλεόραση κάνοντας… διακοπές.
«Κι αν κάποια θέση διεκδικεί, στις ίντριγκες ξεφτέρι!/ Τον πιο άξιο, τον πιο τίμιο να φάει θα καταφέρει… »
Πάει να πιάσει πάλι πικ η ανθρωποφαγία. Όποιος μπορεί κάνει «Θεούς», διευθυντές, αρχισυντάκτες, μεγαλοδημοσιογράφους, πολιτικούς ότι έχει ο καθένας ή νομίζει ότι έχει τέλος πάντων αρκεί να καταφέρει να διατηρήσει τη θεσούλα του, για να συνεχίσει τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί έτσι έχει καταντήσει η δημοσιογραφία στις μέρες μας… δημόσιες σχέσεις (όχι για όλους είναι αλήθεια).
Είναι μεγάλο ερωτηματικό για το πώς θα μπορέσουμε να αφυπνιστούμε απέναντι σε τέτοιες άθλιες συμπεριφορές, άθλιων υποκειμένων που το μόνο που εξυπηρετούν είναι ο εαυτούλη τους. Χωρίς ιδέες και ιδανικά, όλα βαπτίζονται «κανονικά» υπό την ελεεινή μάσκα του… δήθεν επαγγελματισμού.
Άραγε ο πολίτης γνωρίζει καλά τους «επαγγελματίες σερβιτόρους»;
Ε, κι ώρες ώρες μου ’ρχεται, θέλω να φύγω πέρα,/ σε μια ερημιά, κι ανθρώπινο να μη μυρίζω αέρα…
Η φυγή, ενδεχομένως είναι λύση. Και υπάρχουν πολλοί που έχουν αηδιάσει και την έχουν ήδη ακολουθήσει. Ειδικά στην αθλητική δημοσιογραφία -όπως μου λένε- όπου πλέον έχει σχεδόν καταργηθεί το ρεπορτάζ και όλα δίνονται από nonpaperαπό τα γραφεία δημόσιων σχέσεων των ομάδων. Αλίμονο όποιος παρεκκλίνει από τη γραμμή. Κάπως έτσι είναι και στα υπόλοιπα ρεπορτάζ και όσοι επιχειρούν να γράψουν κάτι εκτός πολιτικής γραμμής της εφημερίδας, σάιτ, καναλιού, ραδιοφώνου, τον τρώει η μαρμάγκα (είδος αράχνης).
Και αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά τα υπόλοιπα κωμικοτραγικά στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές,LIVE…
*Ο Μολιέρος ήταν αστός, είχε την εύνοια του Λουδοβίκου ΙΔ και άρα το πνεύμα των έργων του κινούνταν προφανώς εντός πλαισίου διατήρησης της τυραννίας σε βάρος των πολλών.
ΥΓ: Τα σκούρα γράμματα είναι αποσπάσματα του Μισάνθρωπου σε μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, και χρησιμοποιούνται ως έναυσμα για τις σοφιστείες του γράφοντος.
ΥΓ2: Ο υπογράφων διατηρεί το δικαίωμα αυτοσαρκασμού._
Γράφει ο Παναγιώτης Δρίβας
Πηγή: Εφημερίδα Polis
