Ο κόσμος δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι αγγελικά πλασμένος. Άνθρωποι είμαστε. Δεν είναι όμως και απρόσωπος.
Σε υπερθετικό βαθμό, ακόμη και μεταφυσικά να το δει κάποιος, τον «ορίζουμε». Θετικά και αρνητικά γεγονότα αντανακλούν στη ζωή μας…
Ο περίγυρος, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και εχθροί, επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα την καθημερινότητά μας. Γινόμαστε πομποί και δέκτες, πράξεις και ερεθίσματα καθορίζουν την ύπαρξη μας σε ένα πολύπλοκο χωροχρόνο.
Απ’ την άλλη υπάρχουν όρια, επακόλουθα, καλά και άσχημα, φόβοι.
Όμως ποτέ μην λες ποτέ διότι έρχεται η στιγμή που όλα αυτά αμφισβητούνται. Τότε καταρρέει η αυταπάτη…
… ακόμη και αν η σκληρή καθημερινότητα μας «τρώει» τα σωθικά
… ακόμη και αν η δήθεν πεμπτουσία της ζωής μας είναι αυτό που ακριβώς βιώνουμε.
Υπάρχει η στιγμή που το όνειρο φουσκώνει και γίνεται μέλλον για τα παιδιά (μας), χωρίς κανένας να έχει το δικαίωμα να το στερήσει.
Ο πόλεμος είναι μεγάλος απέναντι σε μικρούς νώες. Γιατί πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις τον φθόνο, τη μισαλλοδοξία, τον καιροσκοπισμό, τον κυνισμό ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Ανακαλώντας τη μοναδική ρομφαία δικαίου, την ιστορία, παρά την προσωρινή τους επικράτηση, το χρονοντούλαπο ξεχειλίζει από δαύτους, που κάποιοι θα εύχονταν την παρθενογένεση.
Κράτα γερά φίλε, σε όποιο ασφυκτικό περιβάλλον. Προσωπικό ή εργασιακό. Όταν χάνεται η ανθρωπιά και η αυτοπροβολή γίνεται αυτοσκοπός «ο καιρός γαρ εγγύς».
Βασίλης Σπαντούρος
